استاد مطهرى در آثار خود از علامه طباطبايى چنين ياد مى كند: حضرت استاد علامه طباطبايى «روحى فداه».⁽¹⁾

آية الله ميلانى(رحمه الله) به اساتيد خود زياد احترام مى گذاشت و در برابرشان اظهار كوچكى مى نمود. اين حالت ايشان مخصوصاً در حضور استادشان مرحوم حاج شيخ محمد حسين غروى اصفهانى(قدس سره)، خيلى مشهود بود. هرگاه ايشان را ملاقات مى كرد، دستشان را مى بوسيد و پشت سرشان حركت مى كرد.

مرحوم آية الله بروجردى(قدس سره) در برابر علما بسيار خاضع بود و از آنان با كمال احترام، نام مى برد; خصوصاً اساتيد خود را بى نهايت احترام مى كرد و راضى نبود كسى به آنان كمترين بى احترامى كند.

يكى از نزديكان امام گويد:

امام خمينى(قدس سره) وقتى پس از دوران طولانى دورى از وطن به قم آمدند به قبرستان شيخان رفتند و بر سر قبر مرحوم حاج ميرزا جواد آقا ملكى تبريزى(قدس سره) حاضر شدند و در كنار آن نشستند. آنگاه به نشانه تواضف يك طرف عمامه خويش را باز كردند و با آنكه هميشه دستمال همراه داشتند با گوشه عمامه خود غبار سنگ قبر استاد را زدودند و سپس به قرائت فاتحه و تلاوت قرآن پرداختند.⁽²⁾

5 . رعايت شؤون طلبگى

الف) پرهيز از كارهاى خلاف مروت:

فقها فرموده اند: اعمال خلاف مروت مضرّ به عدالت است و امام جماعت نبايد كارى بر خلاف مروّت انجام دهد. ميزان در خلاف مروّت اين است كه انسان كارى را انجام دهد كه عرف جامعه آن را سبك و زننده، يا براى روحانى غير مناسب مى دانند; مانند وارد شدن به مجالس و محافلى كه متناسب با شأن طلبه نيست يا انتخاب نوع لباس و پوششى كه عموم مردم آن را زيبنده طلبه نمى دانند يا آرايش مو كه براى طلبه سبك و زننده باشد.

1 . سيرى در نهج البلاغهص 52 .

2 . آن سفر كردهص 40.