تبیان، دستیار زندگی

3 . ملاقات كنندگان

: در خانه، محل كار، خيابان و محيطهاى ديگر اجتماعى با افراد گوناگون ارتباط داريم، ولى بايد توجه داشته باشيم كه بسيارى از اين ديدارها و ارتباطها از سود مادى و معنوى تهى است.

4 . خودمحورى

: خودمحورى و خويش را قطب، ناظر و فاعل همه كارها دانستن نيز به اتلاف وقت مى انجامد. بايد در انجام دادن كارها از تفويض اختيار و يارى همكاران و دوستان بهره برد و از صرف وقت در امور كم اهميت پرهيز كرد. افزون بر اين، خود محورى سبب فشار عصبى و تنش هاى روانى شديد مى شود. انسانهاى خود محور در انبوهى از اطلاعات دست و پا مى زنند و همواره از كمبود وقت شكوه مى كنند.

5 . عدم تقسيم انرژى:

انسان از ظرفيت و انرژى محدودى برخوردار است. استفاده مؤثر از وقت، به تقسيم درست انرژى بستگى دارد. بسيارى از افراد در ساعات آغازين صبح، چنان انرجى مصرف مى كنند كه ساعات باقى مانده شبانه روزشان تحت تأثير اين خستگى مفرط و طاقت فرسا تلف مى شود.

6 . عدم اولويت گذارى

:نداشتن فهرستى از كارها و مشخص نبودن اولويتها، عامل ديگر نابود ساختن فرصتهاست. كارهاى روزانه ما سه گونه اند:

الف) امور فورى; ب) كارهاى متوسط; ج) امور عادى و معمولى.

اگر كارها درست اولويت بندى نشود، در موضوعات جزئى و بى اهميت وقت بسيار صرف مى كنيم و نمى توانيم به قدر كافى براى وظايف عمده و حساس وقت بگذاريم.

7 . نوع نگرش به زمان

:نوع نگرش به زمان گوياى روش استفاده از آن است. روز، هفته و ماه ديدن زمان، به «سرقت پنهان» آن مى انجامد. براى جلوگيرى از اين سرقت، بايد زمان را دقيقه، لحظه و ثانيه ببينيم. برنامه ريزى دقيق و زمان بندى شده يعنى نجات دادن و ذخيره ساختن وقت. در پرتو اين امر:

الف) اهداف سريعتر و مطمئنتر حاصل مى شوند.

ب) وقت ذخيره مى شود.

ج) وقت كافى براى رسيدن به كارها، وظايف و فعاليتها مى ماند.