استاد علامه حسن‌زادة آملی‌ دام‌عزّه‌العالی، با بیان خاطره‌ای شخصی، یکی از دلایل اصلی ناتوانی دیدار با حضرت صاحب العصر و زمان (عج) را چنین عنوان کرد.

روزی در شهر آمل بعد از ظهر خواستم استراحت كنم، بچه‌ها داد و فریاد كردند و مانع استراحتم شدند. من عصبانی شدم و با آنها تندی نمودم و پرخاش كردم؛ ولی بعد از آن، خودم پشیمان شدم و از این كه بچه‌ها را ناراحت كردم، وجدانم ناراحت بود. عصر رفتم بازار و مقداری شیرینی و میوه خریدم و به منزل آوردم كه شاید بدین وسیله دل بچه‌ها را به دست آورم. با این حال، وجدانم آرام نمی‌‌گرفت و آشفته خاطر بودم.بالاخره، تصمیم گرفتم در سفری به تبریز با مرحوم سیدمحمدحسن الهی ملاقات كنم. وقتی به خدمت ایشان رسیدم، پیش از این كه علت مسافرتم را بگویم،

 گفتم: عرض مرا به خدمت استاد (سیدعلی قاضی) رساندید؟

 فرمود: من راجع به این موضوع نامه‌ای به شما نوشتم و چون آدرس شما را نداشتم به خدمت آقای اخوی (سید محمدحسین طباطبایی) فرستادم كه به شما برسانند. در آن نامه یادآور شدم كه وقتی پیام شما را به آقا عرض كردم، آقا تأملی كرد و سپس با ناراحتی فرمودند: ایشان چگونه می‌خواهند این راه را طی نمایند، با آن اخلاقی كه نسبت به همسر و كودكان انجام داده و با آن ها دعوا كرده‌اند؟! با آن اخلاق و تندی چگونه می‌شود به این رتبه و مقام رسید؟!

سپس جناب استاد آیت‌الله حسن‌زادة آملی دام ظله العالی، بحث را ادامه داده و از آن این نتیجه‌ی عبرت‌آموز را گرفته‌اند:

 آری در این راه، ناهمواری‌ها، دست‌اندازها، پیچ‌وخم‌ها و خطرهای زیادی هست كه سالك و شیعه باید هشیارانه مواظب و مراقب خود باشد و تمام اعضا و جوارح خود را همیشه كنترل نماید.

به جانم قسم که دوستت دارم

ای پناه همه بی پناهی ام ، بدون هستی پر برکتت، دنیای من جهنمی بیش نیست.

تو خود می دانی که در پی چه هستم، آری وجود سراسر نورت را می خواهم. می خواهم تا جانم را فدای سر و قامتت کنم. 

دلتنگ تو ام ، دلتنگ بی قراری های شکفته شبهای با تو بودن ، تا به کی منتظر بمانم، سخت دلتنگم.

دلتنگ تو که آشیانه دلم را آشیانه وجود مبارکت ساخته ای، چه معمار خوبی، تاکنون چنین معماری ندیده بودم.

لحظه ای نیست که آشیانه ات را با نور عشق و امید زنده نکرده باشی.

مرا تو تربیت نمودی، به حق که مرا تو تربیت نمودی، برای بهشتی که نگاه تو وام دار آن است.

مگر نگفته بودی که دعا کنم تو را، دعا کرده ام بیا

مگر نگفته بودی که صدا کنم تو را، صدا کرده ام بیا

مگر نگفته بودی که دلم بی قرار اغیار است، اغیار را شکسته ام جان من بیا

اگر نمی یایی منتی گذار، قراری مکانی صدایی برآر. بگو تا بدانم قرارمان کجاست ؟ بگو با پای برهنه می آیم.

چه ساعتی ؟ چه مکانی ؟ بگو بگو بگو

که با سر و جان  دوان دوان آیم.

به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران؛ به نقل از ایسنا، امام رضا(ع) در جریان دیداری که حضرت عبدالعظیم حسنی(ع) با ایشان داشتند در پیامی شیعیانش را از دو موضوع مهم آگاه می‌کنند؛ یکی نفوذ شیطان صفتان در صفوف پیروان اهل بیت (ع) و در مخاطره قرار گرفتن کیان تشیع؛ و دیگری، اختلافات داخلی و مشاجرات لفظی بیهوده و تفرقه آفرین، که راه را برای نفوذ و سلطه نااهلان فراهم می‌گردانده و نیروهای یاران اهل بیت (ع) را در مسیر دفع و نابودی قرار می داده است.

ماجرای دیدار امام رضا(ع) با حضرت عبدالعظیم از چه قرار بود؟

حضرت عبدالعظیم (ع) که هم اکنون در شهر ری ایران مدفون هستند روایت می‌کند، مولایم امام رضا (ع)، برای من پیام فرستاد و فرمود: سلام مرا به دوستانم برسان و به آنان بگو، راهی را برای نفوذ و تسلط شیطان بر خود باز نگذارند، آنان را به راست­گویی در سخن و ادای امانت وادار کن و همچنین به آنان دستور بده، در مسایل پوچ و بیهوده بحث و جدال را ترک نموده و سکوت اختیار کنند و باز به آنان دستور بده، به سوی هم روی آورند، با هم معاشرت کنند و به دیدار یک­دیگر رفته، ارتباط برقرار نمایند؛ زیرا این عمل موجب تقرب و محبوبیت نزد من می‌گردد!

ای عبدالعظیم! دوستان و یاران من نباید، وقت خود را صرف مخالفت و سرکوبی هم­دیگر نمایند. من با خود عهد کرده‌ام، هر کس مرتکب این­‌گونه اعمال مخرب و هستی سوز شود، و حتی یکی از دوستان مرا مورد خشم و ناراحتی قرار دهد، از خدا بخواهم، او را در دنیا گرفتار سخت‌ترین عذاب­‌ها کند و در آخرت نیز از زیانکاران باشد!

این مطلب را هم، برای آنان توضیح بده که، خداوند نیکوکاران آنها را آمرزیده و از بدکاران آنها هم در گذشته است، مگر کسانی که شرک آورده یا موجب تجاوز و اذیت به یکی از اولیاء و دوستان من شده، یا عداوت و کینه آنان را در دل داشته باشند؛ زیرا چنین گناهانی را پروردگار نمی‌آمرزد، مگر این­که از کار زشت خود بازگشت واقعی نمایند و آن را جبران کنند، وگرنه روح ایمان از قلب آنان می‌رود و از دایره ولایت ما خارج می‌شود و از آن بهره‌ای نخواهد برد، و بدان­که من، از آثار شوم چنین گناهان و لغزش­‌های خطرناکی به خدا پناه می‌برم!

منبع: باشگاه خبر نگاران

چرا حرم امام رضا (ع) از طلاست؟ چرا آن را ساده درست نمی کنند و از پولها و طلاها برای مستمندان استفاده نمی کنند یا اینکه چرا دائما آن را بزرگتر می کنند فکر نمی کنم نیازی باشد مگر چقدر زائر می آیند که این قدر بزرگش می کنند؟

پاسخ ها:

1. به این پرسش می توان از دیدگاه های مختلف پاسخ گفت. اما اگر بخواهیم از دیدگاه فلسفی سخن بگوییم، باید عرض کنیم که «تجمل گرایی نوعی کمال گرایی» است. به تعبیر دیگر نفس تجمل گرایی بد نیست. بلکه مصادیق آن را باید شناسایی کرد. زینت طلا برای مردان و استفاده از ظرف های طلا و نقره برای وضو و خوراک حرام است. زیرا این نوع تجمل گرایی، نشانی از کمال ندارد. اما این که گنبد امام رضا را طلا می کنند و حرم امام رضا و ائمه اطهار(ع) و امام زادگانی چون حضرت معصومه(ع) را با شکوه می سازند. به همان روحیه کمال گرایی ما انسان ها برمی گردد.

2. می دانیم که مصداق واقعی و حقیقی کمال، ائمه اطهار و اولیاء الهی هستند که همه کمالات الهی را در خود دارند. از طرف دیگر آنها علامت و نشانه دین هستند و قرآن بزرگداشت شعائر و علامت های الهی را نشانه تقوای قلب ها دانسته است: «و من یعظم شعائر الله فانها من تقوی القلوب؛ هر کس شعائر الهی را بزرگ دارد، در حقیقت آن [حاکی] از پاکی دل هاست» (حج، آیه 32).

قرآن کریم صفا و مروه را شعائر الهی دانسته است. به تعبیر دیگر یکی از مصادیق علامت ها و نشانه های الهی که بزرگ داشتنش نشانه تقوا و پاکی دلهاست، صفا و مروه هستند: «ان الصفا والمروه من شعائر الله» (بقره، آیه 158).

شعائر جمع شعیره به معنای علامت و نشانه است و منظور از آن در آیه شریفه علامت هایی است که خداوند نصب فرموده تا نشانه هایی برای فرمانبرداری الهی باشند (تفسیر المیزان، ج 17، ص 409).

عمل به آیه شریفه نشان پاکی دلها، بزرگداشت نشانه های دین خداست و مسلما پیامبران و ائمه اطهار(ع) و اولیای الهی از بارزترین نشانه های دین خداوند هستند که هر پاک دلی مؤظف به بزرگ داشت آنهاست.

3. بزرگداشت اولیاء الهی راه های متعددی دارد:
      الف) حفظ و نگهداری سخنان و دستورات و آثار آنها و عمل به سخنان آنها.
      ب ) احترام به مقام و موقعیت معنوی آنها و پاس داشت ایام ولادت و شهادت آنها.
      ج ) حفظ و تعمیر قبور آنها و رعایت حرمت آنها در ساختن زیارتگاه هایی که در شأن آنها باشد.
      د ) زیارت قبور آنها با احترام و ادب.

4. در کنار این مسائل، رابطه عاطفی و مودت و دوستی است که بین اولیاء الهی و پیروان آنها برقرار است و رابطه اولیاء الهی با امت، رابطه سیاسی نیست بلکه رابطه دوستی و عشق شدید است. اقتضای رابطه عاشقانه، بذل همه هستی و مال و امکانات خود در راه معشوق است. ائمه اطهار(ع) چنان جایگاه ژرف و رفیعی در دل های پاک شیعیان دارند که حاضرند همه هستی خود را فدای آنها کنند و این افراد موقوفات بسیاری را برای قبور ائمه اطهار(ع) وقف کرده اند که می بایست خرج آنها شود.

5. با توجه به پاسخ داده شده، روشن می شود که اولا، بزرگداشت ائمه اطهار(ع) و تعظیم و دایر کردن زیارت گاه های با شکوه برای آنها، نشان پاکی دل شد و ثانیا رابطه عاشقانه اقتضای برقراری آرامگاه های باشکوه برای ائمه دارد.

6. این بزرگداشت با کمک به مستمندان و نیازمندان منافات ندارد. ما به عنوان مسلمان مؤظف هستیم هم به مستمندان کمک کنیم و هم نسبت به برقراری زیارتگاه های با شکوه اقدام کنیم. چنان که بسیاری از موقوفات ائمه اطهار(ع) این گونه است که واقفانی به این دو منظور، امکانات متعددی را وقف کرده اند.

7. توسعه حرم حضرات ائمه اطهار به ویژه امام رضا(ع) ضروری است. زیرا علی رغم توسعه ای که در این چندین سال در این حرم داده شده است به علت کثرت زائران آن امام، هنوز بسیار افراد از توفیق زیارتی آسان و راحت محروم هستند واین را در برخورد با اکثریت زائران می توان فهمید.

پاسخ از اداره مشاوره و پاسخ نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه ها

منبع: باشگاه خبرنگارن

دل بر کف دست، جان در کف دل، هر کجا هستم و باشم به فدایت یا ضامن آهو

پناه دل که تو باشی ز اغیار غم نخواهم داشت، امید جان که تو باشی امید به نامردمان نخواهم داشت.

تویی تمام وجودم تویی بهشت برینم .

جفا بود که با همجواری تو آرزوی بهشت کنم. ای بهترین آشیانه دلم، بهشت و نگین وجودم

تو در دل من جوانه ای داری، درون خنده من آشیانه ای داری، به جان و دلم که تو نیز در ترانه ام شوق و وجود دوباره ای دادی

پیامبر اسلام همواره به ادای حقوق زنان و بزرگداشت شخصیت آنها سفارش می فرمود و خود نیز در عمل احترام خاصی برای بانوان قائل بود.چیزی که هنوز در این جهان و بعد از سالهای سال از فوت آن حضرت، هنوز در مظومیت خود باقی است.

زنان در عصر رسول خدا در عرصه های اجتماعی ، سیاسی و حتی نظامی فرصت حضور داشتند.در جنگها زنانی همراه اسلام بودند که در امداد رسانی و حتی دفاع شرکت می کردند. رسول خدا به زنان آزادی همراه با کرامت بخشید و این در حالی بود که زنان پیش از بعثت، ارزش و منزلتی در جامعه عرب نداشتند.

به هر حال امروزه در بین همه جوامع هنوز به زن بی احترامی شده و ارزش انسانی او زیر سوال میرود. با این وجود همه کسانی که در پایین بردن ارج و منزلت زن نقش دارند، از کوته فکری ونادانی عظیمی برخوردارند. همانطور که رسول گرامی اسلام فرمودند:

آگاه باشید که بهترین شما کسانی هستند که با زنهای خود مهربان تر باشند و من از این نظر بهترین شما هستم.

در حقیقت باید گفت که فرموده رسول گرامی اسلام از لفظ بهترین، تنها خوش اخلاق ترین نیست، بلکه از نظر بنده به دانا ترین و نیز عاقلترین فرد تعلق دارد که البته می فرمایند که ازهم بهتر هم خودشان هستند.

به هر صورت این مقوله نیاز به بحث فراوانی دارد که در آینده به آن می پردازیم.

امام علی(ع) :

منتظر فرج باشید و از رحمت خدا نا امید نگردید. به راستی که محبوبترین کارها نزد خدا امتظار فرج است.

بحار،ج52،ص123

امام کاظم(ع):

امام مهدی از دیدگان غایب می شود ولی یاد او از دلهای مومنان فراموش نمی شود.

الغیبه،باب34،ح6،ص57

امام سجاد(ع):

کسی که در دوران غیبت قائم ما بر دوستی ما ثابت قدم باشد، خداوند پاداش هزار شهید از شهدای بدر و احد را به او می دهد.

کمال الدین،ج1،ب31،ص592

ابن مسعود از پیامبر روایت کرده است که آن حضرت فرمود:

  زمانی که صیحه ای در ماه رمضان شنیده شود، در ماه شوال شعله های آتش به هوا برخیزد و در ذی القعده مردم دسته دسته شده و هر کس سراغ قبیله خود رود و در ذی الحجه خونریزی شود و سه بار فرمود: و اما محرم و چه محرمی.

نسخه خطی ابن حماد، ص60

امام باقر(ع) فرمود: وقتی از جانب مشرق آتش بزرگ سرخ فامی مشاهده کردید که سه یا هفت روز زبانه می کشد، در آن هنگام به خواست خدا منتظر فرج ال محمد باشید که خداوند عزیز و حکیم است

بحار،ج52،ص230