تبیان، دستیار زندگی

همه گویند که : تو عاشق اویی .

-        گرچه دانم همه کس عاشقِ اویند –

        لیک می ترسم ، یارب !

نکند راست بگویند ؟

تو چه دانی که پسِ هر نگه ساده ی من ،

چه جنونی ، چه نیازی ، چه غمی ست ؟

یا نگاه تو ، که پُر عصمت و ناز ،

بر من افتد ، چه عذاب و ستمی است .

ای آخرین دریچه ی زندان عمر من !

ای واپسین خیال شبح وار سایه رنگ !ا

ز پشت پرده های بلورین اشک خویش ،

با یاد دلفریب تو بدرود می کنم .  

این رنج کاهدم که تو نشناختی مرا ،

در من ریا نبود ، صفا بود هرچه بود ،

من خردی تو دیدم و بخشایمت به مهر .

ور نیز دیده ای تو ببخشای پستی ام .

صدایی نیست الا پت پتِ رنجور شمعی در جوار مرگ .

ملول و با سحر نزدیک و دستش گرمِ کار مرگ .

با نگهی گمشده در کهنه خاطرات ،

پهلوی دیوار ترک خورده ای سپید ،

بر لبِ یک پله چوبین نشسته ام ،

با سری آشفته ، دلی خالی از امید .

همدرد من ! عزیز من ! ای مرد بی نوا ،

آخر تو نیز زنده ای ، این خواب جهل چیست

مرد نبرد باش که در این کهن سرا

کاری محال بر مرد نبرد نیست

عشق به دیگری ضرورت نیست ، حادثه است .

عشق به وطن ضرورت است ، نه حادثه .

عشق به خدا ترکیبی است از ضرورت و حادثه .

 ( نادر ابراهیمی )