تبیان، دستیار زندگی

پائیز را دوست دارم چون فصل غم است ،
غم را دوست دارم چون بهار دل است ،
اشك را دوست دارم چون گواه دل است ،
دل را دوست دارم چون جایگاه تنهاییم است ،
« و تنهاییم را دوست دارم بی آنكه بدانم برای چه »

من همون جزیره بودم

خاکی و صمیمی و گرم

واسه ی بازی موجها

یه عزیز دردونه بودم پیش چشم خیس موجها

یه نگین سبز خالص روی انگشتر دریا

تا که یک روز تو رسیدی توی قلبم پا گذاشتی

غصه های عاشقی رو تو وجودم جا گذاشتی

زیر رگبار نگاهت دلم انگار زیر و رو شد

تا نفس کشیدی انگار نفسم برید تو سینه

حس عاشقی همینهههههههههههههههههههه

اومدی تو سرنوشتم بی بهونه پا گذاشتی

اما تا قایقی اومد از من و دلم گذاشتی

رفتی با قایق عشقت روی روشنی فردا

من و دل اما نشستیم چشم به راهت لب دریـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــا

دیگه رو خاک وجودم نه گلی هست نه درختی

لحظه های بی تو بودن میگذره اما به سختی

دل تنها و غریبم داره این گوشه میمیره

ولی حتی وقته مردن باز سراغت رو میگیره ....

مال من باش گل نرگسم و مرا رها مکن چون ندیدن تو برایم بسیار سخت و جانگداز است

عقل پرسید بدتر از مرگ چیست

عشق گفت فراق

پس تنهایم مگذار که تنهایی من مرگ من است

هر زمان خواهان مرگم بودی غریبانه رهایم کن

منتظرت خواهم بود هر شب در میعادگاه عاشقان

فراموشم ننمای و بیا به دیدارم

فقط بیاد آور آن آتش تند سحرگاهی را که مرا با خود ذوب نمود چرا که آنوقت فراموشم نخواهی نمود

بی تو مهتاب شبی باز ازآن کوچه گذشتم همه تن چشم شد م ولی نه من هیچوقت بی تو از آن کوچه گذر نخواهم کرد