تبیان، دستیار زندگی

چه باشد چاره ی عاشق بجز دیوانگی کردن

چه باشد ناز معشوقان بجز بیگانگی کردن

ز هر ذره بیاموزید پیش نور برجستن

ز پروانه بیاموزید چنین دیوانگی کردن

ز دو دیده خون فشانم ز غمت شب جدایی

چه کنم که نیست جز این ، ره خیر آشانایی

همه شب نهاده ام سر چو گدا بر آستانت

که رقیب ز در نیاید به بهانه ی گدایی

به کدام مذهب هستی؟ ز کدام ملت هستی؟

که کشند عاشقی را ، که تو عاشقم چرایی؟

به طواف کعبه رفتم ، به حرم رهم ندادند

که برون در چه کردی؟؟ که درون خانه آیی؟؟

باورم کن باورم کن باورم کن آنچه هستم

بس که نا باوری دیدم تو خودم هر بار شکستم

باورم کن خیلی خستم از غم نا باوری ها

تو کمک کن تا نباشم آیه ی دربه‌دری ها

رگبار تلخ دو رنگی دشنه زد به تار و پودم

از غم نا مردمی ها مرده ذرات وجودم

دیگه باورم نمیشه ، که هنوزم زنده هستم

گرچه میدونم ، که پاکی شده باعث شکستم

باورم کن که تو سینه ، غم دارم به حجم فریاد

آخه این غمه کمی نیست ، که صداقت رفته بر باد

باورم کن باورم کن باورم کن آنچه هستم

بس که نا باوری دیدم تو خودم هر بار شکستم

از روزگار دلم گرفته

از این تکرار دلم گرفته

دلم میخواد گریه کنم

بارون ببار دلم گرفته

برای گم کردن خویش

رها شدن از کم و بیش

برای در خود گم شدن

جدا از این مردم شدن

بهانه ی گریه میخوام

بهانه ی فریاد زدن

بیا تو باش ای مهربان

بهانه ی گریه ی من

بخون برام از پشت شیشه

درد سکوت درمون نمیشه

از روزگار دلم گرفته

از این تکرار دلم گرفته

خانه سرخ و کوچه سرخ است و خیابان سرخ است

آری از خون ، پهنه ی برزن و میدان سرخ است

ده به ده پرچم خشم است که بر می خیزد

مزرعه زرد و چپر سبز و بیابان سرخ است

تا گل خونی فریاد در این باغستان است

ساقه از ضربه شلاغ زمستان سرخ است

وحشتی نیست از انبوه مسلسل داران

تا در این دشت ، غرور کینه داران سرخ است

رو سیاه است اگر این شب مردم کش بد

تا دم صبح وطن سینه یاران سرخ است

با تو سرسبزی از ایثار سیه پوشان است

ای مسلط دستت از خون شهیدان سرخ است

خانه سرخ و کوچه سرخ است و خیابان سرخ است

آری از خون ، پهنه ی برزن و میدان سرخ است

بالم شكسته چاره ندارم دعا كنید/
پژمرده شاخه های قرارم دعا كنید/
احساس آشنایی من مانده در قفس/
وا مانده ای به پشت حصارم دعا كنید/
از من گرفته اند حسودان مسیر عشق/
دیگر كجا قدم بگذارم دعا كنید/
من خسته ام و از سفری دور می رسم/
تا بشكفد دوباره قرارم دعا كنید/
یاران صفا و تازگی باغتان كجاست/
پژمرده شاخه های بهارم دعا كنید/

تو ای تنهایی چه درد آور سفر کردی

چنان در خود فرو مردی که من دیدم خوده دردی

در آن سوی پل پیوند تویی با خنجری در مشت

در این سو مانده پا در گل من اما خنجری در پشت

تو ای با دشمن من دوست صداقت را سپر کردی

چه آسان گم شدی در خود چه درد آور سفر کردی

خدایی را تو گم کردی که از شیطان تهی تر بود

تو را خواند و تو هم رفتی که حرفش حرف آخر بود

خدای تو به سحر خواب به تو بیگانگی آموخت

غم دور از تو پوسیدن مرا در خویشتن می سوخت

تو ساده دل ندانستی خدای تو دروغین بود

تنی خاکی و درمانده ، خدای تو فقط این بود!

چنین زخمی که من خوردم نه از بیگانه ، از خویش است

هراسم نیست از مردن ، ولی مرگ تو در پیش است

شب رفتن تو را دیدم ، ولی انگار در کابوس

فقط تصویری از تو بود،تو را نشناختم افسوس

کسی هرگز به فکر ما نبود و نیست ای هم درد

برای مرگ این قصه کسی گریه نخواهد کرد