تبیان، دستیار زندگی

محققان دریافته اند بوییدن گیاه رزماری نقش مهمی در کم کردن اضطراب دارد و با ترشح هورمون ها و تحریک گیرنده های بویایی باعث می شود امواج مغزی به گونه ای فعال شوند که فرد احساس شادابی و آرامش کند.
اسطوخودوس گیاه دیگری است که علاوه بر داشتن این خاصیت، باعث می شود فرد خواب عمیق تر و راحت تری را تجربه کند. با خریدن عصاره و یا روغن این گیاهان در مواقعی که احساس اضطراب و نگرانی دارید، برای چند لحظه چشمان خود را بسته و این گیاه را بو کنید.

 

میخوانمت در بلندی که خودت بلند ترینی

میخوانمت به مهربانی که خود مهربان ترینی

میدانمت به رحمتت که خودت رحیم ترینی

میدانمت به بزرگی که خودت بزرگترینی

همه این میخوانمت ها و میدانمت ها بهانه ای هست

تا بگویم خدایا دوستت دارم ، من خدا را دارم!...

گروهی از دانشمندان انگلیسی در بررسیهای خود نشان دادند که اجداد فیلهای امروزی در حدود ۴۰ میلیون سال قبل تکامل انگشت ششم را آغاز کردند.

گروهی از محققان کالج سلطنتی دامپزشکی لندن در بررسیهای خود نشان دادند که در حدود ۴۰ میلیون سال قبل اجداد فیلها شروع به تغییر عادات زندگی خود کردند، از آب به خشکی آمدند و مبارزه سختی را برای حرکت دادن بدن سنگین خود بر روی زمین آغاز کردند.

به این ترتیب، در مسیر تکامل آناتومی این جانوران، یک انگشت ششم به پاهای آنها افزوده شد تا بتوانند وزن بدن خود را بهتر تحمل کنند.

در بسیاری از حیوانات، استخوان کنجدی (واقع در تاندونهای ماهیچه های اندامهای جلویی و عقبی با عملکرد تقویت اندام) به یک استخوان شبیه به انگشت تغییر شکل داده است.

بارزترین نمونه این مورد در انگشت شست جعلی خرس پاندا دیده می شود. اما موارد دیگری در قورباغه، موش کور و فیل نیز وجود دارد.

اولین بار در سال ۱۷۱۳ دانشمندی به نام "بلر" درباره انگشت ششم این پستانداران توضیح داد. از آن زمان تحقیقات وسیعی بر روی این استخوانهای عجیب که با عنوان "پیش شست دست" و "پیش شست پا" شناخته می شوند انجام شد، تا اینکه دانشمندان پس از قرن ها بررسی به این نتیجه رسیدند که این انگشت در واقع یک زائده غضروفی است.

اکنون دانشمندان انگلیسی با استفاده از مدرنترین ابزارهای فناوری (تجزیه بافت شناسی، پرتونگاری مقطعی رایانه ای پرتوهای ایکس و میکروسکوپ الکترونیکی) نشان دادند که این "پیش- انگشت ها" از جنس غضروف نیستند بلکه در یک فرایند استخوان سازی، یک سری استخوانهای اسفنجی انعطاف پذیر و همزمان مقاوم ساخته شدند.

این محققان با حل معمای بافت شناختی این انگشت به بررسی عملکرد آن پرداختند، اما در این بررسیها که با پرتوهای ایکس و مافوق صوت انجام شد وجود یک لایه چربی و یک لایه قطور اپیدرمی این تحقیقات را دچار محدودیتهایی کرد.

خانواده ای ژاپنی در اواخر قرن نوزدهم از ژاپن به سانفرانسیسکو مهاجرت کردند. آنها گل رز پرورش می دادند و سه روز در هفته آن ها را به بازار می بردند و می فروختند.

خانواده دیگر، اهل سوئیس بودند، اما سالها در آمریکا زندگی کرده و بومی آنجا شده بودند. آن ها هم گل می کاشتند و در بازار می فروختند.

این دو خانواده در کارشان موفق بودند و در بازار سانفرانسیسکو همه آن ها را به خاطر گلهای شان که دیر پژمرده می شدند، می شناختند.

چهار دهه آنها همسایه هم بودند و پسرهای شان مزارع را اداره می کردند. ولی در ۷ دسامبر ۱۹۴۱ ژاپن به پرل هاربر حمله کرد. گرچه تمام اعضای خانواده آمریکایی بودند، اما پدر ژاپنی هرگز بومی نشده بود.

در روزهای جنگ و اسارت در اردوگاه ها، همسایه این خانواده داوطلب که در صورت لزوم از قلمستان های آنها مراقبت می کند. دو خانواده در کلیسا آموخته بودند که «همسایه ات را دوست داشته باش.» آن ها به همسایه ژاپنی شان گفتند: «اگر این وضع برای ما پیش می آمد، شما هم همین کار را می کردید.»

مدتی بعد خانواده ژاپنی را به زمین بایری در گرانادای کلورادو بردند و آنها در اقامتگاه هایی با سقفهای قیراندود و محصور با سیم خاردار اقامت کردند.

یک سال گذشت، بعد دوسال و بعد سه سال، در فاصله ای که خانواده ژاپنی در اردوگاه اسیران بودند، دوستان شان از قلمستان گل رز آن ها مراقبت کردند و بچه ها قبل از مدرسه و روزهای تعطیل و پدرشان ۱۶ تا ۱۷ ساعت در روز، روی قلمستان خود و همسایه کار می کردند.

روزی که جنگ تمام شد، خانواده ژاپنی چمدان شان را بستند، سوار قطار شدند و به خانه بر گشتند.

فکر می کنید چه دیدند؟ خانواده همسایه در ایستگاه قطار به استقبال شان آمده بودند. وقتی به خانه رفتند، از تعجب خشک شان زد. قلمستان خود را زیبا و پر بار در زیر نور آفتاب یافتند.

بعد دفتر حساب بانکی مرد ژاپنی را تحویلش دادند که پول فروش گلها را در آن واریز کرده بودند. خانه شان هم درست مانند قلمستان پاکیزه بود.

روی میز ناهار خوری دسته ای غنچه گل رز گذاشته بودند تا به محض ورود خانواده ژاپنی، روبانش را باز و به آن ها تقدیم کنند.

در روزگاری که خنده ی مردم از زمین خوردن توست،
پس برخیز تا چنین مردمی بگریند ...
.
.
.
درصد کمی از انسانها نود سال زندگی می کنند
مابقی یک سال را نود بار تکرار می کنند
.
.
.
نصف اشباهاتمان ناشی از این است که
وقتی باید فکر کنیم، احساس می کنیم
و وقتی که باید احساس کنیم، فکر می کنیم
.
.
.
سر آخر، چیزی که به حساب می آید تعداد سالهای زندگی شما نیست
بلکه زندگی ای است که در آن سالها کرده اید
.
.
.
همیشه در زندگیت جوری زندگی کن که
"ای کاش"
تکیه کلام پیریت نشود
.
.
.
چه داروی تلخی است وفاداری به خائن،
صداقت با دروغگو،
و مهربانی با سنگدل ...
.
.
.
مشکلات امروز تو برای امروز کافی ست،
مشکلات فردا را به امروز اضافه نکن ...
.
.
.
اگر حق با شماست، خشمگین شدن نیازی نیست
و اگر حق با شما نیست، هیـچ حقی برای عصبانی بودن ندارید ...
.
.
.
ما خوب یاد گرفتیم در آسمان مثل پرندگان باشیم و در آب مثل ماهیها،
اما هنوز یاد نگرفتیم روی زمین چگونه زندگی کنیم
.
.
.
فریب مشابهت روز و شب‌ها را نخوریم
امروز، دیروز نیست
و فردا امروز نمی‌شود ...
.
.
.
یادمان باشد که : آن هنگام که از دست دادن عادت می شود
به دست آوردن هم دیگر آرزو نیست ...
.
.
.
زنده بودن حرکتی افقی است از گهواره تا گور
و زندگی کردن حرکتی عمودی است از زمین تا آسمان
.
.
.
برای دوست داشتن وقت لازم است،
اما برای نفرت
گاهی فقط یک حادثه یا یک ثانیه کافی است.
.
.
.
گاه در زندگی، موقعیت هایی پیش میآید که انسان
باید تاوان دعاهای مستجاب شده خود را بپــردازد.
.
.
.
به یاد ندارم نابینایی به من تنه زده باشد
اما هر وقت تنم به جماعت نادان خورد گفتند: "مگه کوری؟"
.
.
.
مادامی که تلخی زندگی دیگران را شیرین می کنی،
بدان که زندگی می کنی ...
.
.
.
هیچ انتظاری از کسی ندارم!
و این نشان دهنده ی قدرت من نیست !
مسئله، خستگی از اعتمادهای شکسته است
.
.
.
برای زنده ماندن دو خورشید لازم است؛
یکی در آسمان و یکی در قلب ...
.
.
.
در جستجوی قلبِ زیبا باش نه صورتِ زیبا
زیرا هر آنچه زیباست همیشه خوب نمی ماند
امـا آنچه خوب است همیشه زیباست ...
.
.
.
هیچ وقت رازت رو به کسی نگو؛
وقتی خودت نمیتونی حفظش کنی،
چطور انتظار داری کس دیگه ای برات راز نگه داره؟
.
.
.
هیچ انسانی دوست نداره بمیره !
اما همه آرزو میکنن برن به بهشت.
اما، یادمون میره که برای رفتن به بهشت اول باید مرد ...

 

 

 

 

هنرمندی مجسمه ساز در حالی تلاش دارد با قرار دادن مجسمه های بتونی خود در اعماق آبهای دریا برای جانداران دریایی زیستگاه جدید بسازد که گزارشی بین المللی نشان می دهد جانداران اقیانوسهای زمین تا یک نسل دیگر منقرض خواهند شد. نشانه های این انقراض قریب الوقوع را می توان در فروپاشی صخره های مرجانی و یا گسترده شدن مناطق مرده، مناطقی که تراکم اکسیژن در آب بسیار کم است، مشاهده کرد. این نتایج رسمی مطالعه ای است که توسط برنامه بین المللی وضعیت اقیانوسها IPSO انجام گرفته است.

به گفته محققانی که انجام این مطالعات را به عهده داشته اند، زمین در حال از دست دادن گونه های زیستی دریایی و کل اکوسیستم دریایی از قبیل صخره های مرجانی طی دوره ای کوتاه، شاید تا یک نسل دیگر از گونه های دریایی است. ماهی ها منبع اصلی پروتئین یک پنجم از جمعیت زمین به شمار می روند و دریاها نیز در چرخش اکسیژن و جذب دی اکسید کربن نقشی مهم به عهده دارند. به گفته محققان عواملی که درحال به انقراض کشاندن گونه های زیستی دریایی و اکوسیستم دریایی هستند را می توان خطر افزایش درجه حرارت هوا، اسیدی شدن دریاها و کمبود اکسیژن در آبهای دریا دانست. بر اساس این گزارش آسیب وارد شدن به حیات دریایی می تواند توانایی این اکوسیستم را از پشتیبانی از حیات انسانی از بین ببرد و این احتمال وجود دارد که گونه های زیستی دریایی با این سرعت بالای تخریبی که وجود دارد، تا یک نسل آینده منقرض شوند.

شاید این خبر برای هنرمندانی مانند "جیسون دوکایرز تیلور"، مجسمه سازی که تمامی دوران کودکی خود را بر روی صخره های مرجانی در مالزی سپری کرده و ارتباط عاطفی عمیقی با دریا و جهان طبیعت برقرار کرده، بسیار دردناک باشد. علاقه وی به دریا باعث شده است تا در زمینه ارائه آثار هنری در محیطهای باز و اعماق دریا فعالیتهای گسترده ای در سرتاسر جهان و به ویژه در شهر توریستی Cuncan مکزیک داشته باشد. جدید ترین فعالیت هنری وی که با هدف ایجاد زیستگاه های جدید برای ماهی ها و موجودات ساکن اعماق دریاها انجام گرفته است، ساخت مجسمه های بتونی بزرگ و قرار دادن آنها در اعماق دریا در مکزیک است. این اولین باری نیست که وی چنین مجسمه هایی را در اعماق دریا نصب کرده و نمایشگاه هایی زیر آبی از مجسمه های غول پیکر را در اعماق دریاها به وجود می آورد ...

 

 

 

ناحیه سیبری را بیشتر بعنوان یک منطقه سردسیر می شناسند در حالیکه طبیعت این منطقه که به "سرزمین خفته" مشهور است شاید از بکرترین مناطق دنیا باشد. سیبری نام سرزمینی بسیار گسترده با مساحت ۱۲.۸۰۰.۰۰۰ کیلومتر مربع در بخش آسیایی روسیه است. سیبری تقریباً تمامی ناحیهٔ شمال آسیا را در بر می‌گیرد. این ناحیه از رشته‌کوه اورال به سوی شرق امتداد یافته و تا اقیانوس آرام می‌رسد. از سوی شمال به اقیانوس منجمد شمالی و از جنوب به تپه‌های شمال و مرکز قزاقستان و مرزهای مغولستان و چین محدود می‌گردد.

از نظر جغرافیایی، سیبری سرزمین جنگل‌های انبوه، رود‌های پر آب و دشت‌های یخ زده‌ است. زمستان‌های بسیار سرد سیبری و تابستان‌های تقریباً داغ آن باعث شده تا قرن‌ها جمعیت چندانی در آن زندگی نکند اما با تمام این اوصاف این منطقه حدود ۴۰ میلیون نفر سکنه دارد. سیبری یک سرزمین صاف و هموار است و بخش بزرگی از آن را دشت‌ها تشکیل داده اند؛ مرتفع‌ترین نقطهٔ آن یک آتشفشان فعّال در شبه جزیره کامچاتکا با ارتفاع حدود ۴۶۴۹ متر از سطح دریا است.

سیبری زمستان‌هایی بسیار سرد دارد؛ به طوریکه گاه در زمستان‌ها دمای هوای این منطقه تا ۶۷- درجهٔ سلسیوس نیز می‌رسد و این منطقه به سردترین نقطهٔ مسکونی زمین تبدیل می‌شود. تابستان‌های این منطقه هم نسبتاً داغ هستند. در کل سیبری به عنوان منطقه‌ای سردسیر شناخته می‌شود ولی بطور کلی مناطق خاصّی در شمال و خاور سیبری بسیار سردسیر هستند.

سیبری سرزمین جنگل‌های انبوه ‌است. جنگل‌های تایگا که بیش تر از درختان سرو و مخروطیان دیگر تشکیل شده‌اند، جنوب سیبری را در بر گرفته‌اند. کشاورزی تنها در بخشی از جنوب سیبری رواج دارد و در جنوب غربی آن دانه‌های خوراکی از جمله گندم در قالب کشتزار‌های بزرگ کشت می‌شوند. گذشته از این معادن بسیاری در سیبری وجود دارند و بخش عمدهٔ زغال سنگ و طلای روسیه از معادن این منطقه استخراج می‌شوند. جلگه‌های غربی سیبری دارای معادن نفت و گاز طبیعی هستند.

از نظر تاریخی، در پایان سده ۱۵، قبایل تاتار بر سرزمین‌های شرق کوه‌های اورال یا همین سیبری تسلّط یافتند. در ۱۵۸۲، مردم روس سپاهی تشکیل دادند و همراه با قزاق‌ها، تاتارها را شکست دادند. از زمان امپراتوری پتر یکم (۱۷۲۵-۱۶۷۲) تا زمان فروپاشی شوروی، زندانیان سیاسی و جنایتکاران محکوم به کار اجباری و آنانی که از سوی دولت برای جامعه خطرناک تشخیص داده می‌شدند را به سیبری اعزام می‌کردند.

با توجه به رشد جمعیت چین، حمل نقل عمومی نیز اهمیت ویژه ای پیدا می کند. در همین راستا بزرگترین اتوبوس دنیا قرار است در شهرهای پکن و هانگزو چین که جزء شلوغ ترین شهرهای این کشور به شمار می روند شروع به کار کند. براساس آمار سال 2010، چین بیش از 1.3 میلیارد نفر جمعیت دارد پس دور ذهن نیست اگر بزرگترین اتوبوس دنیا در این کشور تولید و بکار گرفته شود.

بزرگترین اتوبوس دنیا که 25 متر طول دارد Youngman JNP6250G نام گذاری شده است. این اتوبوس نسبت به اتوبوس های معمولی حدود 13 متر طویل تر می باشد و قادر است 300 نفر را در خود جای دهد. این اتوبوس ها قرار است به زودی در ترانزیت سریع السیر شهرهای پکن و هانگزو استفاده شوند.

طول بسیار بزرگ این اتوبوس باعث شده تا حداکثر سرعت آن به کمتر از 80 کیلومتر در ساعت برسد. از آنجا که جمعیت چین روز به روز رو به افزایش است دولت این کشور همواره به دنبال توسعه سیستم های حمل و نقل عمومی و یافتن راه حل های مناسب برای کاهش ترافیک است.