تبیان، دستیار زندگی

وقتی که از تو پر می شم بارون شر شر می شم

 وقتی که از تو خالی ام عین هو خشک سالیم

وقتی که از تو پر می شم   آتیش گرو گر می شم

وقتی که از تو خالیم کاش بدونی چه حالیم

هی پر و خالیم می کنی با حرفات  

داری خیالیم می کنی با حرفات

یه روز ازم دشنه طلا می سازی   

 یه روز تو خالیم می کنی با حرفات

چکار کنم تا که دلم خنک شه

دله تو هم کویر پر ترک شه

چی چی بهت بگم که مثل حرفات

 دست منم رو زخم تو نمک شه

زخم زبون عمر کمین نداره

 نیش زدنات که مرحمی نداره

می خوام بخونم تا که همه بدونن

صدام دیگه زیر و بمی نداره

انگار مدتی است که احساس می کنم خاکستری تر از 2 سال گذشته ام . احساس می کنم یه کمی دیر است .دیگر نمی توانم هر وقت خواستم در 20 سالگی متولد شوم .انگار فرصت برای حادثه از دست رفته است.از ما گذشته است که کاری کنیم،کاری که دیگران نتوانند.فرصت برای حرف زیاد است ،اما اگر گریسته باشی!!!

انگار این سال ها که می گذرد چندان که لازم است دیوانه نیستم.احساس می کنم که پس از مرگ عاقبت یک روز دیوانه می شوم؛ شاید برای حادثه باید گاهی کمی عجیب تر از این باشد.

سلام

احوال آن ستارگان پریشان چگونه است؟احوال آب وضع دل بی قرار شما یا سایر موارد ملزوم......بگذریم دیگر کاری به کار ماه در کاسه چینی لب پریده ندارم؛ دیگردلیلی برای پرسیدن احوال ماه ندارم ؛نه بریده ام نه تنها به یک دلیل ساده ی خنده دار است این همه بی نگاهی من،شاید به یک دلیل تا بی نهایت غمگین تر از سرنوشت شما!برای شما که فرقی نمی کند یک سوال کمتر،یک دهانه بی دلیل کم حرکت تر. این قدر چشمانتان را به حالت "عجب روزگار غریبی ست" گرد نکنید. کمی فرو میان نگاه شما پاسخ به هزار سوال نگفته است.راستش را بخواهید کمی خسته ام،یعنی خیلی خسته ام از این همه سادگی روستایی از این همه نجابت مزمن از این همه  دروغ بی صدای رنگارنگ که مثل مرغ مگس خوار در فکر مهمانی امشب خود هستند بیزارم...من راستش کمی یا شاید بسیار تنهایم .با گریه هایی که هر شبانه بی فصل با بهار پر باران دل ابری مهمان زیرسری ام می شوند.فکر شما این است که بسم نیست!!!

واسه بی حوصله گی هام یه اتاق بسته می خوام

واسه فهمیدن حرفام یه دل شکسته می خوام

یه اتاق بسته می خوام که منو جدا کنه از همه آدمای شهر شلوغ

یه دل شکسته می خوا که منو جدا کنه از سوی این همه خنده دروغ

منه بی حوصله بیهوده که بی حوصله نیستم

چی بگم هیچی نگم بهتره اهل گله نیستم

یه اتاق بسته تسکین می ده دردای منو

یه دل شکسته خوب می شناسه دنیای منو

**

فکر می کردم تو رو دیدن یه توانا یه طلوع  تو غروب آشنایی

ندونستم که رسیدن یه بهونست یه بهونه وا سه لحظه جدایی

بی تو غریب غربتم آماده شکستنم

با من بمون بمون بمون با من که عاشقت منم

ندونستم پر سینه تو شروع قصه می ری

آرزوی زندگی رو می ری و ازم می گیری

ندونستم که رسیدن یه بهونست واسه رفتن

 واسه پرپر شدن تو واسه ویرون شدن من