تبیان، دستیار زندگی

سلطان خرد به چیره دستی 

ای شاه سوار ملك هستی

حلوای پسین و ملح اول 

ای ختم پیمبران ِ مرسل 

فرمانده ی كشتی  ولایت 

ای حاكم ِ كشور كفایت 

و ای منظر عرش ، پایگاهت 

ای بر سر سدره گشته راهت

روشن به تو چشم آفرینش 

ای خاك ِ تو توتیای بینش 

داننده ی راز صبحگاهی 

دارنده ی حجت الهی 

نسـّابه ی شهر قاب قوسین 

ای 

محراب زمین و آسمان هم 

ای صدر نشین عقل و جان هم 

بر هفت فلك جنیبه رانده 

ای شش جهت از تو خیره مانده 

بوالقاسم و آنگهی محمد 

ای كنیت و نام تو مؤید 

مقصود جهان، جهان مقصود 

صاحب طرف ولایت جود

با تو نكند چو خاك پستی 

آن كیست كه بر بساط هستی

وز بهر تو آفریده شد كون 

اكسیر تو داد خاك را لون

مقصود تویی ، همه طفیلند 

سر خیل تویی و جمله خیلند

شاهنشه كشور حیاتی 

سلطان ِ سریر كایناتی 

گیسوی تو چتر و غمزه ، طغرا 

لشكر گه تو سپهر خضرا 

در نوبتی تو پنج نوبه است 

وین پنج نماز كاصل توبه است

بستی در  ِ صد هزار بیداد 

در خانه ی دین به پنج بنیاد

و انسان هر چه ایمان داشت پای آب و نان گم شد

زمین با پنج نوبت سجده در هفت آسمان گم شد 

شب میلاد بود و تا سحرگاه آسمان رقصید

به زیر دست و پای اختران آن شب زمان گم شد

همان شب چنگ زد در چین زلفت چین و غرناطه

میان مردم چشم تو یك هندوستان گم شد

از آن روزی كه جانت را ، اذان جبرئیل آكند

خروش صور اسرافیل در گوش اذان گم شد

تو نوح نوحی اما قصه ات شوری دگر دارد

كه در طوفان نامت كشتی پیغمبران گم شد

شب میلاد در چشم تو خورشیدی تبسم كرد

شب معراج زیر پای تو صد كهكشان گم شد

ببخش - ای محرمان در نقطه خال لبت حیران -

خیالِ از تو گفتن داشتم ، اما زبان گم شد

كریم السجایا جمیل الشیم 

نبى البرایا شفیع الامم 

امام رسل، پیشواى سبیل 

امین خدا، مهبط جبرئیل 

شفیع الوری، خواجه بعث و نشر 

امام الهدی، صدر دیوان حشر 

كلیمى كه چرخ فلك طور اوست 

همه نورها پرتو نور اوست 

یتیمى كه ناكرده قرآن درست 

كتب خانه ى چند ملت بشست 

چو عزمش برآهخت شمشیر بیم 

به معجز میان قمر زد دو نیم 

چو صیتش در افواه دنیا فتاد 

تزلزل در ایوان كسرى فتاد 

به لاقامت لات بشكست خرد 

به اعزاز دین آب عزى ببرد 

نه از لات و عزى برآورد گرد 

كه تورات و انجیل منسوخ كرد 

شبى بر نشست از فلك برگذشت 

به تمكین و جاه از ملك برگذشت 

چنان گرم در تیه قربت براند 

كه در سدره جبریل از او بازماند 

بدو گفت سالار بیت الحرام 

كه اى حامل وحى برتر خرام 

چو در دوستى مخلصم یافتى 

عنانم ز صحبت چرا تافتی؟ 

بگفتا فراتر مجالم نماند 

بماندم كه نیروى بالم نماند 

اگر یك سر مو فراتر پرم 

فروغ تجلى بسوزد پرم 

نماند به عصیان كسى در گرو 

كه دارد چنین سیدى پیشرو 

چه نعت پسندیده گویم تورا؟ 

علیك السلام اى نبى الورى

از بدایع جلوه های تازه ای كیهان نهاد

باز طرح دیگری 

دشت و بستان هر طرف ، بینی گلی الوان نهاد

ریخت طرحی نو جهان با مقدم باد صبا

بر گل سوری ، ز شبنم لؤلؤ و مرجان نهاد

ابر رحمت باز گوهر ریز و گوهر پاش شد

طبله را عطار بست و قفل بر دكان نهاد

باد ، عنبر سای گردید و نسیم عنبر فروش

سر خوش از دیدار گل شد، پرده ی الحان نهاد

بلبل ِ هجران كشیده در فضای گلستان

تاجی از بیجاده بر سر، لاله نعمان نهاد

بوستان و كوه و صحرا رونقی دیگر گرفت

جعفر صادق كه زِ احسان، قادر منان نهاد

این همه آثار هست از یمن شاه دین، امام

كاو قدوم اقدسش در عالم امكان نهاد

هفده ماه ربیع الاول ، اندر جمعه ، بود

حق تعالی بر خلایق ، منت و احسان نهاد

با طلوع ِ آفتاب ِ آسمان ِ معرفت

زین تلألؤ بر جهان ، انواری از یزدان نهاد

كرد بر كون و مكان ، خورشید حق تابندگی

گشت و تاج فخر را بر تارك ادیان نهاد

بهره ور از مكتب علم و صفای جد و باب 

آن كه اندر محضرش سر بر خط فرمان نهاد

از مقام ِ شامخ ِ علمی ِ او شد مستفیض

افقه و اعرف كه ركن و پایه ی ایمان نهاد

اعلم و اتقی و افضل ، عاملی صدیق بود

بود و آیین را بنا بر حجت و برهان نهاد

مستجاب الدعوه و برهان حق و مقتدا

شیعه را مذهب به رسم جعفری بنیان نهاد

یافته دین محمد(ص) از وجودش اعتبار

بهرِ ترویج ِ شریعت ، پای در میدان نهاد

مفتخر، دانشوران بودند از شاگردی اش 

پایه های علم شیمی ، جابر حیان نهاد

تربیت فرمود ، شاگردان ِ عالم بیشمار 

برتری او را خدا ، بر همسر و اقران نهاد

مام گیتی ، مثل او هرگز نزاید در قرون

قدر والایش عنان فكر، سرگردان نهاد

گر زبان ِ خامه عاجز آمد از توصیف او

لطف تو شاها به دل مرهم پی درمان نهاد

ناامید از آستان خویش" فرزین" را مساز

كه اى یاران مگر دیشب به خواب مرگ پیوستید؟

چه كس دید از شما آن روشنان آسمانى را؟ 

كه دید از «مكیان‏» آن ماهتاب پرنیانى را؟ 

بیابان بود و تنهایى و من دیدم

كه از هر سو ستاره بر زمین ما فرود آمد 

به چشم خویش دیدم ماه را از جاى خود كندند

ز هر سو در بیابان عطر مشك و بوى عود آمد

بیابان بود و من، اما چه مهتاب دلارایى!

بیابان بود و من، اما چه اخترهاى زیبایى!

بیابان رازها دارد، بیابان، نقش ها دارد

كه در شهر آشكارا نیست كجا بودید اى یاران؟ 

كه دیشب آسمانی ها زمین «مكه‏» را كردند

گلباران ولى گل نه، ستاره بود جاى گل 

زمین و آسمان «مكه‏» دیشب نور باران بود

هوا آغشته با عطر شفا بخش بهاران بود.

كه اینك بر فراز چرخ، بینى نام «احمد» را 

و در هر موج بینى اوج گلبانگ «محمد» را 

«محمد» زنده و جاوید خواهد ماند

«محمد» تا ابد تابنده چون خورشید خواهد ماند

جهانى نیك مى‏داند كه نامى همچو نام پاك پیغمبر مؤید نیست 

و مردى زیر این سبز آسمان همتاى «احمد» نیست

زمین ویرانه باد و سرنگون باد آسمان پیر، 

اگر بینیم روزى در جهان نام «محمد» نیست.