تبیان، دستیار زندگی

بنده من مرا اطاعت کن تا تو را مثل و مانند خود قرار دهم، من زنده و جاوید هستم و نمی میرم، تو را هم زنده و جاوید قرار می دهم که نمیری.

من بی نیاز هستم و هیچ گاه نیازمند نمی شوم، تو را بی نیازی قرار می دهم که نیازمند نشوی.

من هر آنچه را که بخواهم و اراده نمایم صورت می گیرد تو را آن گونه قرار می دهم که هر چه بخواهی و اراده نمایی صورت گیرد

دست عشق از دامن دل دور باد!
می‌توان آیا به دل دستور داد؟

می‌توان آیا به دریا حكم كرد
كه دلت را یادی از ساحل مباد؟

موج را آیا توان فرمود: ایست!
باد را فرمود: باید ایستاد؟

آنكه دستور زبان عشق را
بی‌گزاره در نهاد ما نهاد

خوب می‌دانست تیغ تیز را
در كف مستی نمی‌بایست داد

قیصرامین پور

"اسپندارمذگان" یکی از جشن های دوازده گانه ایران باستان است. در ایران باستان خبری از  ماه های31و29 روزه نبوده بلکه همه آن ها سی روزه و دارای نام های امروزین بودند. ولی علاوه بر آن هر یک از روز های ماه نیز نامی داشتند. به این ترتیب که یک روز هم نام در هر ماه وجود داشته که هر گاه آن روز فرا می رسید مردم جشن می گرفتند. و روز"اسپندارمذ" در اصل روز اسفند از ماه اسفند می باشد(5اسفند)، ولی طبق تقویم امروزی به 29 بهمن ماه انتقال یافته. اما تفاوت اصلی در نوع، مهرورزی ایرانیان با نوع فرنگی آن است و البته تفاوتی است به گستردگی و عمق اندیشه های پاک ایرانیان با سطحی نگری غربی به مهر و عشق. در فرهنگ ایران باستان این روز به عنوان روز زمین، روز مادر، روز زن و به طور کلی روز عشق نامیده شده( چرا که همه این ها در یک یا چند ویژگی و مشخصه به هم ربط پیدا می کنند) مطابق عقاید و اصول مذهب زرتشتی زمین گستراننده، مقدس، فروتن و نماد عشق است. چرا که با فروتنی و تواضع و گذشت به همه عشق می ورزدو زشت و زیبا را به یک چشم می نگرد و همه را چون مهر مادری در دامان پر مهر خود امان می دهد.  زمین نماد عشق و همانند زن زاینده و آفریننده است. در اسطوره این روز به ایزد بانوی نگهبان زمین، یعنی اسپندارمذ که در عالم معنوی مظهر عشق، تواضع و فروتنی و در عالم مادی نگهبان زمین و زن های درستکار و عفیف و شوهر دوست است و تمام خوشی های دنیا به دست اوست.

در کتاب ابوریحان بیرونی در خصوص این روز آمده:"این جشن ویژه زنان و روز ارج گذاشتن به زنان نیکوکار بوده که در آن از شوهران خود پیش کش دریافت می کرده اند، از این رو آن را جشن مزد گیران نیز می خوانند" شادی، تفریح، عشق ورزی، قدر دانی، هدیه و پیش کش دادن و یاری رساندن، به خصوص در مورد زنان، به دوش گرفتن وظایف زنان از سوی مردان و استراحت کامل آنان از کار و تلاش به پاس تلاش یک سالشان از مهمترین مشخصه های این جشن است.  (خلاصه ای از مقاله روزنامه جام جم)

ولنتاین را همه می شناسند، اما کمتر کسی است که اسم اسپندار مذگان که همان روز مهرورزی ایرانی است،شنیده باشد! شاید کمتر ایرانی از وجود روز مهرورزی در ایران باستان و برگزاری جشنی برای بزرگداشت این موهبت اطلاع داشته باشد؛ آن هم با قدمتی بسیار فزون تر از ولنتاین!

"اسپندارمذگان" یکی از جشن های دوازده گانه ایران باستان است. در ایران باستان خبری از  ماه های31و29 روزه نبوده بلکه همه آن ها سی روزه و دارای نام های امروزین بودند. ولی علاوه بر آن هر یک از روز های ماه نیز نامی داشتند. به این ترتیب که یک روز هم نام در هر ماه وجود داشته که هر گاه آن روز فرا می رسید مردم جشن می گرفتند. و روز"اسپندارمذ" در اصل روز اسفند از ماه اسفند می باشد(5اسفند)، ولی طبق تقویم امروزی به 29 بهمن ماه انتقال یافته. اما تفاوت اصلی در نوع، مهرورزی ایرانیان با نوع فرنگی آن است و البته تفاوتی است به گستردگی و عمق اندیشه های پاک ایرانیان با سطحی نگری غربی به مهر و عشق. در فرهنگ ایران باستان این روز به عنوان روز زمین، روز مادر، روز زن و به طور کلی روز عشق نامیده شده( چرا که همه این ها در یک یا چند ویژگی و مشخصه به هم ربط پیدا می کنند) مطابق عقاید و اصول مذهب زرتشتی زمین گستراننده، مقدس، فروتن و نماد عشق است. چرا که با فروتنی و تواضع و گذشت به همه عشق می ورزدو زشت و زیبا را به یک چشم می نگرد و همه را چون مهر مادری در دامان پر مهر خود امان می دهد.  زمین نماد عشق و همانند زن زاینده و آفریننده است. در اسطوره این روز به ایزد بانوی نگهبان زمین، یعنی اسپندارمذ که در عالم معنوی مظهر عشق، تواضع و فروتنی و در عالم مادی نگهبان زمین و زن های درستکار و عفیف و شوهر دوست است و تمام خوشی های دنیا به دست اوست.

تو بازتاب هر فکر و احساسی را که نسبت به پیرامون خود داری در زندگی خود مشاهده خواهی کرد.

اگر کسی سخن نراند در آنچه نداند مباحثه و مجادله تمام می شد.

سقراط

هیچ گنجی بهتر از هنر نیست و هیچ هنری بزرگوارتر از دانش نیست.

سقراط