تبیان، دستیار زندگی

مرا صد بار هم از خود براني دوستت دارم

به زندان خيانت هم كشاني دوستت دارم

چه حاصل از جفا كردن... چه سود از عشق ورزيدن

مرالايق بداني يا نداني دوستت دارم

بي تو شب ها همدم من
گوشه ي دنجه اتاقه
لحظه ها رو مي شمارم
چشم من خيره به طاقه
تو که نيستي توي خونه
انگاري که بي کسم من
اين چه سره نمي دونم
که به صبح نمي رسم من
بي تو خسته ام از اين شب
که مثل يه جغد شومه
اما با تو نمي دونم
روز چه وقته شب کدومه
رنگ قرمز چراغم
ديوار رو به خون کشونده
زوزاي باد مزاحم
شيشه هامون رو شکونده
چشماي مات عروسک
روي طاقچمون بيداره
ساعت کهنه ي قلبي
هي زمون رو مي شماره
بي تو خسته ام از اين شب
که مثل يه جغد شومه
اما با تو نمي دونم
روز چه وقته شب کدومه

خوشبختي را ديروز به حراج گذاشتند حيف من زاده ي امروزم. خدايا جهنمت فرداست،پس چرا امروز مي سوزم‌

دل آدمی می گیره وقتی که فکر می کنه هر چی مصیبت هست سر اون اومده

دل می گیره وقتی که فکر می کنی تنهائی

وقتی که به خاطر نداشته هات دلتنگی

وقتی که قدر اون چیزای با ارزشی رو که داری ندونی

وقتی که خدای مهربون رو فراموش کنی

وقتی که خدا رو با همه مهربونیش قبول داری ولی حرف دلت رو بهش نمی گی

وقتی که فکر می کنی دیگران چرا حرف دلت رو نمی فهمن در صورتی که اون

همیشه با تو هست تو هم این رو می دونی اما خدا وکیلی از ته دل صداش نمی کنی

دل می گیره وقتی که حس می کنی تنهائی ، و کسی تو رو نمی فهمه

دل می گیره وقتی که تو دلت یه دنیا غمه

دل می گیره وقتی که بی وفائی می بینی

وقتی که اونی که دوستش داری رو دیگه نمی بینی

وقتی که واسی هر کاری یه سنگ بزرگ چلوی پات می بینی

دل می گیره وقتی که می خوای کسی باشه از جنس خودت که همراهت باشه اما بین راه تنهات می ذاره

دل وقتی می گیره که آرزوهات محال میشه

یه دنیا خاطره هر شب همراهته

دل وقتی می گیره که آدمی خودش رو به خاطره اشتباهاتش نبخشه

وقتی خطای کرد اون رو باور نداره

اما اگه یه کم به دور و برمون نگاه کنیم می بینیم که نه تنها غمی نداریم بلکه غم ما

در مقابل دیگران فقط یه سرگرمی کودکانس

وقتی دل می گیره حتی چیزای خوبی رو که داریم قدرش رو نمی دونیم

اما باید به این دل بهونه گیر گفت

زندگی به این قشنگی

با این همه گلای رنگی

آسمون آبی

با یه دنیا خنده و شادی

واسی چی باید بگیره

زندگی همینه

یک روز قهر

یک روز آشتی

برای زندگی باید با سختیا جنگید

اگه هر روز شادی باشه

دلتنگی مفهومی نداره

اگه هر روز غم و غصه باشه

روزهای خوب چه فایده داره

دل همه می گیره

به خاطره کارای کرده و نکرده

به خاطر غفلت

یا شاید شتاب برای رسیدن به حقیقت

این روزا

دلای خیلی ها گرفته

شاید خدای مهربون رو ساده از یاد برده

مادامی که ابرها به اجبار باد رفته رفته دور می شوند
تنها من بی کسی باران را حس می کنم.
که قطراتش را این گونه از نوازش گلهای سرخ محروم می کنند
و تنها من می بینم دل با طراوت باران هیچ نفرتی نمی گیرد
و فقط غصه هایش می ماند و بس

***پروین اعتصامی***

قفس داران سکوتم را شکستند
دل دائم صبورم را شکستند
به جرم پا به پای عشق رفتن
پرو بال عبورم را شکستند
مرا از خلوتم بیرون کشیدند
چه بی پروا حضورم را شکستند
تمنا در نگاهم موج می زد
ولی رویای دورم را شکستند

نرسيديم به هم بازيچه ي يک تقديريم

عاقبت در هوس ديدن هم ميميريم

عشقمان مخرج صفريست که تعريف نشد

آه و افسوس که يک واژه بي تدبيريم

بعد از آن حادثه هايي که جدامان کردند

آنچنان شد که دگر از همه عالم سيريم

اشک ميريختيم و دل که نميکنديم آه

چه کنيم هر دو از اين واقعه دلگيريم

وقتي از فاصله ها گفت دلم خنديديم

فکر کرديم بهاريم که بي تغييريم

باز هم نام ترا در دل خود حک کردم

و محال است از اين ايده خود برخيزم

باز سايه بالاي سرم باش عزيزم

مايه برکت چشمان ترم باش عزيزم

یه عمری همه ی دنیارو گشتم

به دنبال یه عشق صادقونه

یه عشقی که بسازه دل رو از ما

بشه تنها چراغ توی خونه

یه عمری پی عشق بی هوس دویدم

بدنبال یه عشق بی بهونه

یه عشقی که بشه مرهم زخمام

نشه بدتر نمک رو زخم کهنه

تو شبهایی که جای دست پر مهر

چیزی به جز یه دنیا اشک ندیدم

یکی اومد که با احساس پاکش

تموم زخمامو یهو دوا کرد

تو وقتی که همه تنهام گذاشتن

با لبخندش منو از من جدا کرد

برای عاشقی عشقمو دادم

خیال کردم فقط عشقه می مونه

ولی جای تموم اون همه عشق

واسم موندش فقط بغض شبونه

برای عاشقی ما کم نذاشتیم

خدا هم خوب اینو خودش میدونه

با اینکه دلم رو همه شکستن

میخونم باز هنوزم عاشقونه

میخونم با خودم دیگه بریدم

دیگه به آخر جاده رسیدم...