ای مدینه! از میان شهرهای جهان این تویی كه استحقاق انتساب به رسول‌الله را یافته‌ای. آری، تنها تو را «مدینة‌النبی» می‌خوانند و این تاج كرامت، تنها زیبنده توست. تو مقصد هجرت و مأمن مهاجرانی هستی كه مكه آنان را به جرم ایمان از خود رانده بود؛ مأمن آنان كه پیش از همه به آخرین پیامبر خدا گرویده بودند و آزارهایی كه به جرم ایمان به خدای عزیزِ حمید بر آنان رسیده بود به جان خریده بودند تا فریاد اسلام در جهان بلند شود.
ای مدینه! تو آنان را پناه دادی و فریادی كه در مكه در حلقوم‌های مؤمنین خفه می‌شد، از مأذنه بلند تو در جهان برخاست و كره ارض را تسخیر كرد.
ای مدینه! تو مهاجران را عزیز داشتی و به پاس آن، عزت یافتی.
تو مهاجران را محبوب داشتی و به پاس آن، محبوب قلب‌ها شدی.
تو مهاجران را نصرت كردی و به پاس آن، منصور شدی،
تا آنجا كه پیامبر خدا بعد از فتح مكه نیز تو را برگزید
و تو، چون حلقه‌ای از عشق، بر گرد نگین خانه پیامبر خدا و عترتش حلقه زدی.
بر قامت بی سر شهیدان صلوات
