هر شبانگاه
که آهنگ صدای تو مرا در گوش است
دیگر از وسوسه ءخواب
دو چشمم خالی است
همه جا صورت و سیمای تو را می بینم
رو سوی پنجره کوچک دیوار اتاق
و از آنجا
رخ زیباچهءماه
آنکه دزدید همه شکل و شمایل از تو
بیصدا می نگرم
آنقدر ساکت و آرام
به تکرار حروف دل خود گوش کنم
تا دگر هیچ کلامی نرود در گوشم
...
...
نام زیبا و قشنگی است
و خود می دانی
مدتی است من فقط نام تو را می شنوم
نه نشانی ز تو دارم
نه رهی می دانم
تا در آن راه شوم
بلکه تو را در یابم
***
ناگهان اشک من از گوشه چشمم
به زمین می ریزد
همه گویند که اشک
اثر سوز دل است
راستی گفتم دل!
دل من گفت شبی
به من غمزده بیچاره
که تویی باعث خونین شدنم
که تویی باعث آن خال سیاه
که دگر پاک نگردد ز تنم
او به من گفت
شکایت ز تو در پیش خدا خواهم کرد
تو مرا با همه زیبایی ها
غزل و شعر و کلام
عشق و مستی و امید
ساقی شاهد و هم باده به دست
جمع عشاق که با هم به جمالی نگرند
آشنا کردی و آنگاه که عادت کردم
همه را پاک گرفتی از من
پس تویی باعث خونین شدنم
***
باز هم اشک
گوشه چشمم
را می کند خیس از سوز دلم
چشم من نیز شبی
گله می کرد ز ظلمی که به او کردم من
و به آهنگ حزینی می گفت :
وای بر من
وای بر تو
لااقل سیر ندیدم او را
تا کنون در خوابم
بتوانم رخ او را خود به تصویر کشم
و تویی عامل این درد بزرگ
بس که گفتی :
عشق حرمت دارد !
و قداست خوب است!
ثمر آن همه تقدیس چه شد ؟
حرمت عشق کجاست؟
و بدین گونه دوباره ز سر سوز دلم
اشک من چون سیل ز چشمان ترم می ریزد
***
سردی حق حق گرمی
که خبر ها زنهانی دارد
گوش من را
می دهد بس آزار
گوشهایم نیز ،شکوه ها می کردند
همه از درد جدایی و فراق
وبه من می گفتند
تا که عادت کردیم به صدای گرمش
و دگر گرم شدیم ز نوای گرمش
به جز آن لهجه و آن طرز کلام
هیچ حرفی
به درون دلمان راه نیافت
ما از او بشنیدیم
سخنانی زیبا
دلنشین
پر ز طراوت چو بهار
او دمادم می گفت :
به خدا چون مادر
من تو را می خواهم
هیچ چیز نشود باعث تنهایی ما
تو یگانه مردی
که به او دل بستم
به خدا تا ابدالدهر اگر زنده بمانم
با تو همه جا
می آیم
و عجب ماند و ترکم ننمودی جانا ؟!
آری آری
گوششهایم همه را می گفتند
لیک آنه گله از من کردند
که چرا با تو نماندم
و تو را زود بدادم از دست
گوشهایم یادشان نیست
که روزی تو به آوای بلند
با من غمزده دل،می گفتی:
که برو دوست ندارم دگرت دیوانه
که بو دشمن من
بیگانه
برو از این خانه
گوشهایم یادشان نیست که تو
روزی از بهر قرار دل من
میگفتی:
که هنوز هم
همچو مادر
من تو را می خواهم
لیکن از دیدن تو سیرم سیر؟!
آری گوشهایم یادشان نیست که من
به تو اینسان گفتم :
نرو ای دوست نرو
تو خودت می دانی
نزد من نیستی آن دختر پالان محبت بر دوش
که به او گفتم من
دیده بر دیده من مفکن و نازت مفروش
من خریدار تو ام
من خریدار همه نازو اداهای تو ام
قیمتش چیست
بگو
بیشتر از عمر و جوانی من است؟
من به پایت همه را خواهم داد
اما
تو نرو
گوشهایم یادشان نیست که تو
تو به من می گفتی
بخدا بی تو مرا فصل بهاری نبود
به خدا در دل و جان بی تو قراری نبود
تو قسم یاد کن
هرگز ز کنارم نروی
لیک گفتی به همان فصل بهار
دست بردار تو از زندگی ام
و دگر با تو مرا کاری نیست
***
الغرض در میان همه بهت و جنون
مانده بودم که چه گویم
به دل و گوش و دو چشمان ترم
راستی این میان
کیست گنهکار
منم
یا خود تو ؟
ساحلی را دیدم
مردی آرام صدایم می زد
به سراغ من اگر می آیی پشت هیچستانم
اما بین من و مرد فاصله اندک بود
پشت هیچستان جایی است
پشت هیچستان رگهای هوا ،پر قاصد هایی است
که خبر می آرند
از گل وا شده دورترین پرده خاک
روی شن ها هم
نقش سم اسبان ظریفی است که صبح
به سر تپه معراج شقایق رفتند
مرد می گفت :
نرم وآهسته بیا
مبادا که ترک بردارد چینی نازک تنهایی من
اما آنجا هم پشت هیچستان است
خود هیچستان نیست
همچنان می راندم
همچنان می خواندم
تا تجلی عجایب رفتم
پشت هیچستان پنجره ها ر وبه تجلی باز است
هر کسی گفت اشاراتش را
نوبت لیلی بود
دور باید شد دور
مرد این شهر اساطیر ندارد عاشق
هر کجا مجنون بود خود هیچستان است
بار خود را بستم رفتم از شهر خیالات سبک]هم[ بیرون
دلم از غربت این دنیا پر
من به ایوان چراغانی دانش رفتم
تا ته کوچه شک
تاهوای خنک استغنا
تا شب خیس محبت رفتم
من دچار سفری رنگینم
و همه میدانند که چرا رسوایم من
و دراین راه چه رنگها که ندیدم با دل
دل عاشق که دچار سفری رؤیایی است
من غزل خواندن مرغان هوایی را هنگام غروب
و صدی وزش باد ؛دربین درختان انار
و سکوت مرگ آور چوب بست درخت انگور
همه را می بینم
همه را می فهمم
اما دل من بس تنهاست و ندارد یاری
شب سرودش را خواند
و سپیده سر زد
نه
وصل ممکن نیست
در صمیمیت سیال فضا گم شده ام
خانه ام در طرف سایه دانایی ها ست
اما خود من در پی هیچستانم
همه دنبال یکی مقصودیم
اما راهمان یکسان نیست
باز هم مادر به سراغم آمد
از دلت پرسیدی
راست می گوید دل
به گمانم هیچستان
درون خود ما جا دارد
زیرا بین من تا آن مرد فاصله یک دل بود
آری به گمانم هیچستان
درون خود ما جا دارد
یعنی آنجاست که در بیشه آن قهرمانان بیدار
غزل حافظ پر مغز
عاشقی ،سیب چیدن ،پر معنی است
خود مجنون آنجاست
چون اساطیر زمان
شمع دانش آنجا چه قَدَر پر نور است
آنجا، شک حضورش منفی است
روزها هم
باران محبت بارد
وای ای دوست
فاصله تا آنجا
چه قَدَر نزدیک است
و کنون می فهمم ،ساده آباد دلم
خود هیچستان است
و مرا راهی نیست،تا به آن شهر رسم
در سفر تا آن شهر
تو بگو
می آیی؟
