تبیان، دستیار زندگی

پیری از مریدان خود پرسید:آیا تا به حال کاری از شما سر زده است که بتواند منفعتی به حال دیگران داشته باشد؟یکی گفت:من امیر و پادشاه بودم گدایی به در خانه من آمد و چیزی از من طلب کرد من جامه و انگشتر ملوکانه خود را به او دادم و او را بر تخت پادشاهی نشاندم و خود در حلقه درویشان قرار گرفتم .

دیگری گفت:از جایی می گذشتم یکی را گرفته بودند و میخواستند دستش را قطع کنند من دست خود را فدا کردم و اینک یک دست دارم.

پیر گفت:آنچه شما انجام داده اید در حق دو شخص معین کرده اید.مومن چون آفتاب و مهتاب است که منفعت او به همگان می رسد و هیچ کس از او بی نصیب نخواهد بود. آیا چنین منفعتی از شما به خلق رسیده است ؟

ویران

بدون آنکه حرفی بزنم عشق را این درد گنگ را به تمام زبانهای دنیا با تو می گویم و بی آنکه لب از لب وا کنم،عاشق را ، خود را با واژه ها تعریف می کنم، درخت هر چه پربارتر ، زخمه های تبر بر تنش گویاتر و عاشق هر چه تنهاتر، بی سایه تر.

ویران

شادمانه

قلم نقاشی را بر می دارم

جنگلی می کشم

و نام تو را

روی تمام برگها می نویسم

می دانم که تا ابد

سبز خواهند ماند

شعر من

بوی عشق می دهد

بوی ایمان و ایثار

اگر روزگار

بگذارد

شعری دیگر خواهم گفت

شعری که ردپای تو

درسطرسطرآن پیدا باشد

تلخی کدام روز را

درون قهوه چشمانت ریخته ای

که مشت مشت

شکر یادت

شیرینش نمی کند؟

گفت:در قله اورست بودم تا جهان را تماشا کنم دیدم . اما این جهانست که در پست و بلندی خود مرا تماشا می کند، بی هوش شدم.

آن که از دریا

آبی تر است

آن که از آسمان

بالاتر است

مولا علی (ع)ست

آن که عشق را

درشب تاریک اعتباری تازه داد

آن محمد(ص)را برادر است

مولا علی (ع)است