هر روز صبح هزاران شاخه بنفشه در باغچه قلبم می روید پروانه هائی در کنارم متولد می شوند که به زبان من حرف می زنند من از انهائی که شبیه سایه اند خسته ام دلم می خواهد پیراهن همه کسانی که از خیابان می گذرند از جنس بلورخورشید باشد از انهائی که زیبائی شان را کبودمی کنند دلم می گیرد من از چشمها و لبهائی که در سایه زندگی می کنند می گریزم من ساعتم را با چشمهای تو تنظیم می کنم و من بر روی شاخه های نگاه تو برای دلم تاب می بندم و خدا کند برکه فکرم از ماهی های یاد تو جدا نشود.                                           

.   شب این سرو گیسوی ندارد که تو داری اغوش گل این بوی ندارد که تو داری* نرگس که فریبنده دل صاحب نظران است این چشم سخن گوی ندارد که تو داری* نیلوفرسیراب که افشانده سر زلف این خرمن گیسوی ندارد که تو داری.      

هيچ کس ويراني ام را حس نکرد وسعت تنهايي ام را حس نکــرد در ميــان خـنــده هـاي تـــلـخ مـن گريه ي پنهاني ام را حس نکـرد در هجوم لحظه هــاي بـي کــسي درد بي کس ماندنم را حس نکرد آن که بــا آواز من مانــوس بــود لحظه ي پاياني ام را حس نکـرد ...

مثل شقايق زندگى كن:كوتاه اما زيبا،مثل پرستو كوچ كن:فصلى اما هدفمند،مثل پروانه بمير:دردناك اما...عاشق

بر ماسه ها نوشتم : « درياي هستي من ، از عشق توست سرشار اين را به ياد بسپار » بر ماسه ها نوشتي : « اي همزبان ديرين ، اين آرزوي پاکي ست اما به باد بسپار

چاه مکن بهر کسي ، خسته ميشي....ديگ به ديگ چيزي نمي گه....، حال مي کنه....گر صبر کني ، زير پات علف سبز مي شه....صلاح مملکت خويش ، رئيس جمهور داند.....جوجه رو هروقت بشمري جيک جيک مي کنه.....کوه به کوه مي رسه ، ميّت رو زمين نمي مونه....آشپز که دوتا شد هيچ کدوم غذا درست نمي کنن....پاتو از گليمت درازتر نکن ، پات دراز مي شه شلوار به پات کوتاه ميشه

عزیزم!دیری است که ترک خیمه وجودم تحمل دوری داده است مرا به دور تر از دیده ای که خود در مرکز ان هستی تبعید مکن و صلابت نگاهت را از تو را ان اشارکهای زیبای ابروانت را از دست من دریغ مدار دلدارم بی قراری مجنون واره ام را از همین کلمات پاره پاره بخوان نازنینا مبادا کبوتر سپید عشقم را از سرکوی محبت خود برانی مبادا ترانه هایی را که با عشق تو سروده ام به زبانه های اتش بسپاری.