به گزارش فرهنگ نیوز، در مذمت این صفت روایت و احادیث زیادی از لسان مبارک ائمه معصومین(ع) جاری شده است به طوری که امام علی(ع) درباره جایگاه خودپسندی فرمودند: "هیچ تنهایی وحشت انگیزتر از خودپسندی نیست".(1)
از امام پنجم و ششم شیعیان نیز نقل شده که فرمودند: "خداوند تبارک و تعالی می‏‌فرماید: برخی از بندگان من از من توفیق طاعتی می‏‌طلبند تا بدان وسیله دوستشان بدارم، امّا من آن را به آنان نمی‏‌دهم، مبادا از عمل خود دچار غرور و خودپسندی شوند".(2)

همچنین امام علی(ع) در حدیثی دیگر می‌فرمایند: "میوه خودپسندی، دشمنی و کینه‏‌توزی است".(3)

اما برای جلوگیری و پرهیز از گرفتار شدن به این صفت ناشایست نیز سفارشات بسیاری شده است که از جمله امام باقر(ع) درباره این‌که چه چیزی مانع خود پسندی می‌شود؟، می‌فرمایند: "راه خودپسندی را با خودشناسی ببند".(4)


پی نوشت ها:

1- (نهج البلاغة: الحکمة113 منتخب میزان‌الحکمة: 356)
2- (الزهد للحسین بن سعید: 68 / 179 منتخب میزان الحکمة: 356)
3- (غرر الحکم: 4606 منتخب میزان الحکمة: 356)
4- (تحف العقول: 285 منتخب میزان الحکمة: 358)

به گزارش فرهنگ نیوز ،  آیت‌الله جوادی آملی در ادامه بیانات خود می‌گوید: وجود مبارک پیامبر اسلام ‌ صلی الله علیه و آله نیز وقتی با کسی حرف می‌زد یا مخاطب کسی بود با تمام‌چهره به وی نگاه می‌کرد، زیرا او مظهر خدایی است که وقتی به کسی می‌گوید: «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا» یا مخاطب کسی است که در دعا می‌گوید «یا الله» با تمام جهات و اسماء حسنایش به مخاطب می‌نگرد. لذا انسان برای اینکه دعایش مستجاب شود، باید با تمام هویّت به طرف خدا برود.

این که می‌بینید برخی از ادعیه ما مستجاب نیست برای این است که یک مقداری از توجه ما نزد قدرت‌های خود ما یا وابستگی‌های ماست و تنها بخشی از توجه ما به طرف الله است، کسی که هم به طبیب چشم دوخت، هم به دارو، هم به قدرت تحصیل دارو و هم به قدرت پرستار، چنین انسانی می‌گوید «اللهم اشفنی» این نیم‌رخ با خدا دارد سخن می‌گوید، برای این که بخشی از توجهش متوجه خداست و بخشی از توجهش متوجه امکانات خودش است، چنین دعایی، دعای خالص نیست.

ما که می‌خواهیم راه اخلاقی را بپیماییم؛ یکی از راه‌هایش این است که به ما گفتند: «‌تَخلَّقوا بأخلاق الله». انسان باید بکوشد مظهر اسماء حسنای الهی بشود، هر کسی در هر محلّی، سِمتی، شغلی و فنّی که دارد مظهر نام خدا شود؛ این می‌شود اخلاقِ کاربردی، و‌گرنه کلی از آ‌ن جهت که کلی است کاربردی نخواهد بود، اگر چنین شد انسان می‌تواند در هر موطنی خود و حوزه خود و قلمرو اخلاقی‌اش را بشناسد و آن کلیات را کاربردی کند.

برای تخلق به اخلاق الهی، بخشی به بررسی اسماء حسنای الهی برمی‌گردد و بخشی دیگر که در قرآن کریم نیز به آن اشاره شده، این است که پیامبر گرامی اسلام اسوه‌ شماست که باید به آن ائتسا و تأسّی کنید، لذا بررسی سیره آن حضرت، اخلاق آن حضرت، آداب آن حضرت، رفتار و گفتار آن حضرت این وسیله اقتدای، اسوه‌گیری ما و راهی برای تخلّق به اخلاق الهی شدن است.

صحنه قلب، صحنه کتابت است که حقایق ایمان در این صحنه و صحیفه نوشته می‌شود، و بخش اصیل کتاب‌ همان است که با رفتار و گفتار و نیّات و اخلاقمان در صحنه نفس، صحیفه‌ای ترسیم می‌کنیم. معلوم می‌شود در درون ما یک صحیفه مستوری هست که یوم النشور یعنی قیامت این کتاب بیرون می‌آید و باز می‌شود.

به گزارش فرهنگ نیوز، پانزده توصیه مرحوم میرزا اسماعیل دولابی پیش از وفات برای زندگی مؤمنانه:

1. هر وقت در زندگی‌ات گیری پیش آمد و راه بندان شد، بدان خدا کرده است؛ زود برو با او خلوت کن و بگو با من چه کار داشتی که راهم را بستی؟ هر کس گرفتار است، در واقع گرفته ی یار است.

2. زیارتت، نمازت، ذکرت و عبادتت را تا زیارت بعد، نماز بعد، ذکر بعد و عبادت بعد حفظ کن؛ کار بد، حرف بد، دعوا و جدال و… نکن و آن را سالم به بعدی برسان. اگر این کار را بکنی، دائمی می شود؛ دائم در زیارت و نماز و ذکر و عبادت خواهی بود.

3. اگر غلام خانه‌زادی پس از سال ها بر سر سفره صاحب خود نشستن و خوردن، روزی غصه دار شود و بگوید فردا من چه بخورم؟ این توهین به صاحبش است و با این غصه خوردن صاحبش را اذیت می کند. بعد از عمری روزی خدا را خوردن، جا ندارد برای روزی فردایمان غصه دار و نگران باشیم.

4. گذشته که گذشت و نیست، آینده هم که نیامده و نیست. غصه ها مال گذشته و آینده است. حالا که گذشته و آینده نیست، پس چه غصه ای؟ تنها حال موجود است که آن هم نه غصه دارد و نه قصه.

5. موت را که بپذیری، همه ی غم و غصه ها می رود و بی اثر می شود. وقتی با حضرت عزرائیل رفیق شوی، غصه هایت کم می شود. آمادگی موت خوب است، نه زود مردن. بعد از این آمادگی، عمر دنیا بسیار پرارزش خواهد بود. ذکر موت، دنیا را در نظر کوچک می کند و آخرت را بزرگ. حضرت امیر(ع) فرمود: یک ساعت دنیا را به همه ی آخرت نمی دهم. آمادگی باید داشت، نه عجله برای مردن.

6. اگر دقّت کنید، فشار قبر و امثال آن در همین دنیا قابل مشاهده است؛ مثل بداخلاق که خود و دیگران را در فشار می‌گذارد.

7. تربت، دفع بلا می‌کند و همه ی تب ها و طوفان ها و زلزله ها با یک سر سوزن از آن آرام می شود. مۆمن سرانجام تربت می‌شود. اگر یک مۆمن در شهری بخوابد، خداوند بلا را از آن شهر دور می‌کند.

8. هر وقت غصه دار شدید، برای خودتان و برای همه مۆمنین و مۆمنات از زنده ها و مرده ها و آنهایی که بعداً خواهند آمد، استغفار کنید. غصه‌دار که می‌شوید، گویا بدنتان چین می‌خورد و استغفار که می‌کنید، این چین ها باز می شود.

9. تا می گویم شما آدم خوبی هستید، شما می گویید خوبی از خودتان است و خودتان خوبید. خدا هم همین طور است. تا به خدا می گویید خدایا تو غفّاری، تو ستّاری، تو رحمانی و…خدا می فرماید خودت غفّاری، خودت ستّاری، خودت رحمانی و…. کار محبت همین است.

10. با تکرار کردن کارهای خوب، عادت حاصل می شود. بعد عادت به عبادت منجر می شود. عبادت هم معرفت ایجاد میکند. بعد ملکات فاضله در فرد به وجود می آید و نهایتا به ولایت منجر می شود.

11. خدا عبادت وعده ی بعد را نخواسته است؛ ولی ما روزی سال های بعد را هم می خواهیم، در حالی که معلوم نیست تا یک وعده ی بعد زنده باشیم.

12. لبت را کنترل کن. ولو به تو سخت می گذرد، گله و شکوه نکن و از خدا خوبی بگو. حتّی به دروغ از خدا تعریف کن و این کار را ادامه بده تا کم کم بر تو معلوم شود که به راستی خدا خوب خدایی است و آن وقت هم که به خیال خودت به دروغ از خدا تعریف می کردی، فی الواقع راست می گفتی و خدا خوب خدایی بود.

13. از هر چیز تعریف کردند، بگو مال خداست و کار خداست. نکند خدا را بپوشانی و آن را به خودت یا به دیگران نسبت بدهی که ظلمی بزرگ تر از این نیست. اگر این نکته را رعایت کنی، از وادی امن سر در می آوری. هر وقت خواستی از کسی یا چیزی تعریف کنی، از ربت تعریف کن. بیا و از این تاریخ تصمیم بگیر حرفی نزنی مگر از او. هر زیبایی و خوبی که دیدی رب و پروردگارت را یاد کن، همانطور که امیرالمۆمنین(ع) در دعای دهه‌ی اول ذیحجه می فرماید: به عدد همه چیزهای عالم لا اله الا الله.

14. دل های مۆمنین که به هم وصل می‌شود، آب کُر است. وقتی به علــی علیه السّلام متّصل شد، به دریا وصل شده است... شخصِ تنها، آب قلیل است و در تماس با نجاست نجس می شود، ولی آب کُر نه تنها نجس نمی شود، بلکه متنجس را هم پاک میکند.

15. هر چه غیر خداست را از دل بیرون کن. در «إلّا» تشدید را محکم ادا کن، تا اگر چیزی باقی مانده، از ریشه کنده شود و وجودت پاک شود. آن گاه «الله» را بگو همه ی دلت را تصرف کند.

به گزارش فرهنگ نیوز، از مرحوم آیةالله‌العظمی حاج شیخ عبدالكریم حایری یزدی(ره)، نقل شده است: اوقاتی كه در سامرا مشغول تحصیل علوم دینی بودم، اهالی سامرا به بیماری وبا و طاعون مبتلا شدند و همه‌ روزه عده‌ای می‌‌مردند.
 روزی در منزل استادم، مرحوم سیدمحمد فشاركی، عده‌ای از اهل علم جمع بودند. ناگاه مرحوم آقا میرزا محمدتقی شیرازی تشریف آوردند و صحبت از بیماری وبا شد كه همه در معرض خطر مرگ هستند.

 مرحوم میرزا فرمود: اگر من حكمی بكنم آیا لازم است انجام شود یا نه؟ همه اهل مجلس پاسخ دادند: بلی. فرمود: من حكم می‌‌كنم كه شیعیان سامرا از امروز تا ده‌روز همه مشغول خواندن زیارت عاشورا شوند و ثواب آن را به روح نرجس‌خاتون(ع)، والده ماجده حضرت حجت‌بن‌الحسن(ع) هدیه نمایند تا این بلا از آنان دور شود.

 اهل مجلس این حكم را به تمام شیعیان رساندند و همه مشغول خواندن زیارت عاشورا شدند. از فردای آن روز تلف‌شدن شیعه متوقف شد.
 

پی نوشت:
 (داستان‌های شگفت شهید دستغیب)

نمی دانم برای شما هم اتفاق افتاده یانه؟ در جمعی با گروهی از دوستان نشسته اید که فردی شروع به بدگویی از دیگران می کند. معمولاً هم آغاز کلام با این واژه است که؛«غیبتش نباشد!» و بعد شروع می کند به بدگویی کردن،که فلانی چنین و چنان است. در این میان اگر کسی هم نهی از منکر کند و بگوید:«آقا،غیبت نکن!» پاسخ می دهد: «من دیدم که دارم می گویم.اگر ندیده بودم که نمی گفتم». خوب باید به این افراد گفت همین که دیدی در واقع غیبت است. اگر ندیده بودی که تهمت بود. و این گونه با چنین کلامی یک محفل سالم دوستانه تبدیل به میزگرد غیبت و مجالی برای گناه می شود.
بر اساس اصول اخلاقی، غیبت به عنوان یک رفتار نابهنجار محسوب می شود. این رفتار ضدارزشی، موجب بروز آسیب ها و مشکلات متعدد اجتماعی می گردد و از آنجاکه متأسفانه اکنون در جامعه رواج زیادی دارد، بازکاوی و آسیب شناسی این پدیده ضروری به نظر می رسد، تا با درمان آن گامی مهم در مقابل انحرافات برداشته شود. عمده‌ترین آسیب‌های غیبتكه كمتر بدان پرداخته شده، آسیب‌های اجتماعی آن است؛ چراكه نتایج و آثار تخریبی غیبت در جانب اجتماعی آن، به طورِ قطع مهیب‌تر و تباه‌كننده‌ترند.
غیبت از جمله گناهانی است که علاوه بر جنبه حق اللهی، جنبه حق الناسی هم دارد.همانطور که غیبت کردن حرام است، گوش دادن به غیبت هم گناه محسوب می شود. غیبت نه تنها موجب فساد در ایمان و اخلاق شخص و رسوایی در دنیا و آخرت می گردد، بلکه مفاسد اجتماعی را هم به دنبال دارد.اگر در رابطه های قطع شده فامیلی تحقیق کنیم و به ریشه های آن برسیم، غیبت را از اساسی ترین دلایل خواهیم یافت. در بین ما معمولاً مشکلاتی وجود دارد که می توانیم منطقی با آنها برخورد و برایش راه حل پیدا کنیم. اما وقتی پای غیبت وسط می آید از مشکلات معمولی، دلخوری های شدیدایجاد شده و دیگر حل مشکلات محال می گردد. لذا قطع روابط و پاک کردن صورت مسئله تنها راهی است که باقی می ماند.
غیبت می کنیم چون خشمگین و رنجیده ایم اما بلد نیستیم چگونه به طریقه ای صحیح خشممان را از بین ببریم. آدمهای قوی و معتدل وقتی نیاز به اصلاح اخلاق یا رفتار کسی ببینند انتقاد می کنند اما ضعیفها و آنها که قلبشان بیمار شده است به غیبت پناه می برند و با غیبت احساسات خشم آلود خود را تعدیل می کنند. از حضرت علی(ع) روایت شده که غیبت کوشش شخص عاجز است. کسی غیبت می کند که شهامت ندارد در حضور فرد از رفتار او انتقاد کند. لذا اگر چه ساکت است، راضی نیست و با غیبت احساسش را تخلیه می کند. اما از آنجا که هنگام بدگویی کردن پشت سر وی، فرد غیبت شونده حضور ندارد، می تواند مبالغه کند و حدس و گمان خود را نیز به آن اضافه کند، لذا بیشتر غیبتها با تهمت همراهند.گاهی در برخی خانواده ها بدگویی دیگران تبدیل به یک عادت و سرگرمی می شود. در چنین خانواده هایی اعضای خانواده به تدریج، از جاده تعادل اخلاقی خارج می شوند. قرآن کریم فاش کردن بدی ها و زشتی های مسلمانان(حتی زشتی های واقعی شان‏)را به شدت نهی کرده و نسبت به آن این گونه انذار داده است: «کسانی‏ که دوست دارند زشتی ها درباره مسلمانان و مومنان اشاعه پیدا کند، برایشان عذابی بزرگ در انتظار خواهد بود. سوره نور، آیه 19 »

به گزارش فرهنگ نیوز، امروز دنیا، دنیاى مبارزه‌ دو جانبه است. یك طرف، قدرتمندان و قوى پنجه‌هاى جهان قرار دارند و طرف دیگر ملت هاى مظلوم و مستضعف هستند. چنین مبارزه‌اى، امروز  واضح و پر مرارت است؛ مبارزه‌اى است كه در آن، قدرتمندان، انواع و اقسام كارهاى خلاف را انجام مى‌دهند و ملت ها مظلوم واقع مى‌شوند. دست هاى پلید قدرت، دنیا را از ظلم و جور پر كرده‌اند. كجاست كه نشانى از ظلم و جور آنها نباشد؟ همان‌طور كه امیرالمؤمنین (ع)، در آن دوران نسبت به یك نظام فرمودند؛ امروز مى‌شود نسبت به نظام استكبارى گفت: «ما من بیت وبر و لا مدر الا دخل فیها ظلمهم و نبا بها سوء رأیهم» ظلمشان تمام زوایاى عالم را گرفته است. این ظلم ، ظلم جهانى از سوى مستكبرین و قلدرهاى عالم، تكلیفى را روى دوش ما مى‌گذارد.

حال تكلیف چیست؟

 تکلیف ملت ما مبارزه با ظلم و جور و بى‌عدالتى و حق‌كشى و مردم‌كشى است.

چگونه مى‌شود این مبارزه را انجام داد؟

این مبارزه با دست خالى از سلاح، شاید انجام شود؛ اما با دست خالى از علم و معرفت و ایمان، شدنی نیست. این مبارزه بدون شک با بیكارى و بیهودگى و هرزگى نسل هاى رو به رشد، انجام نمى‌شود. این مبارزه با ایمان كامل، هوشیارى و با تلاش همه جانبه از سوى تمام اقشار جامعه ، مخصوصاً قشرهاى جوان و نوجوان، باید انجام شود.

بنیاد و اساس اسلام ، مبارزه و تفکر مثبت ظلم‌ستیزی است: «ملت اسلام پیرو مکتبی است که برنامه آن خلاصه می‌شود در دو کلمه: « لاتَظلمون و لاتُظلمون ».

بدون شک یکی از بزرگترین عوامل انحطاط جوامع بشری این است که طرز تفکر افراد جامعه در مورد مبارزه و مقابله با ظلم وستم و طرز تصور آنها در مورد عدالت و عدالتخواهی بمیرد.

نه تنها ترک ظلم ستیزی و مرگ تفکر عدالتخواهی باعث سلطه اشرار و ستمگران بر جامعه می‌‌گردد بلکه شریعت و دین (و در واقع تفکر دینی و مذهبی) نیز قوام و پایه خود و درنتیجه قدرت پویایی خود را از دست می‌دهد. امام علی (ع) در این ارتباط می‌فرمایند:
«قوام الشریعه الامر بالمعروف و النهی عن المنکر.»
قوام و جوهره وجودی شریعت، امر به معروف و نهی از منکراست.

 شیوه و روش تمامی پیامبران و ائمه اطهار(ع) مبارزه با استكبار و ظلم ستیزی در هر زمان بوده است در زمان حضرت موسی(ع) استكبار «فرعون» بود، زمانی استكبار «نمرود» بود، زمانی استكبار «معاویه» بود، زمانی دیگر استكبار «یزید» بود و... و تمام پیامبران الهی و ائمه ما با این مستكبران مبارزه می كردند و هیچ گاه این مبارزه تعطیل نشده است.

حضرت امام علی(ع)در محرابش به خاطر شدّت عدالتش كشته شد

«و الله لو وجدته قد تزوج به النساء و ملك به الاماء لرددته فان فی العمل سعة و من ضاق علیه العدل فالجور علیه اضیق» به خدا قسم اگر آن املاك را بیابم به مسلمین بر مى‏گردانم گر چه مهریه زنان شده باشد، یا با آن كنیزها خریده باشند. زیرا گشایش امور با عدالت است، كسى كه عدالت او را در مضیقه اندازد ظلم و ستم مضیقه بیشترى براى او ایجاد مى‏كند. (نهج البلاغه، ص58ـ59.)

صلح امام حسن(ع)، صلحی هوشمندانه و زیرکانه

صلح امام حسن(ع) هنر ایشان بود. امام حسن مجتبی کاری کردند که جریان اصیل اسلام که از مکه شروع شده بود و به صورت حکومت اسلامی درآمد و تا زمان امیرالمومنین (ع) این حکومت ادامه پیدا کرد، در زمان ایشان به شکل حکومت نبود اما به شکل نهضت( و نه به شکل حکومت) ادامه یافت و با صلح امام حسن، اسلام ناب، اصیل، ظلم ستیز، اسلام سازش ناپذیر و دور از تحریف و مبرا باقی ماند.

امام حسین(ع) باید قیام کند

امام حسین(ع) باید قیام کند، زیرا انحراف پیدا شده بود و بعد از معاویه کسی به حکومت رسیده بود که حتی ظواهر اسلام را هم رعایت نمی کرد. شرب خمر و کارهای خلاف می کرد. تعرضات و فسادهای جنسی را واضح انجام می داد. علنا شعر برخلاف قرآن و بر رد دین می گفت. چون زمانی که حاکم فاسد باشد و فساد او همه فضا را پر کند، در نتیجه زمینه قیام فراهم می شود. یعنی فضای جامعه اسلامی بستری مناسب برای دریافت پیام سیدالشهداء به انسان های هم عصر وآیندگان بود . این در حالی است که اگر امام حسین(ع) در زمان معاویه، قیام می کرد پیام او دفن می شد.

عبادت امام سجاد(ع) و صراحت امام صادق(ع)

امام سجاد(ع) در زبان یک عابد و زاهد به ظلم ستیزی پرداختند و بارها با زبان دعا از دستگاه حاکم با زشتی یاد می کنند.

اگر 35 سال تلاش امام سجاد(ع) را از زندگی ائمه قطع کنیم، قطعا به آنجایی نخواهیم رسید که امام صادق(ع) رفتاری آن چنان صریح و آشکار با حکومت اموی یا بعدها با حکومت عباسی داشت.

بیان کوتاه و پر مغز امام باقر(ع)

"به وسیله ما بود که خداوند گذشتگان شما را هدایت کرد و به دست ما نیز خواهد بود که مُهر پایان به کار شما می زند، اگر شما را امروز  دولتی مستعجل است ما را دولتی دیرنده خواهد بود و ماییم اهل عاقبت،که خدا فرمود: عاقبت متعلق به اهل تقواست" امام باقر(ع) با این بیان کوتاه و پر مغز که تظلم و تحکم و نوید و تهدید و اثبات و رد را یک جا می گوید هر شنوده ای را به حقانیت گوینده آن معتقد می سازد.

امام صادق(ع) و گردآوردن خیل کثیری از مشتاقان دانشِ دین در پیرامون خود

امام صادق(ع) با گستردن بساط علمی و گردآوردن خیل کثیری از مشتاقان دانشِ دین در پیرامون خود و تعلیم دین به شیوه ای مخصوص، که مخالف با روال معمولی فقه و حدیث و تفسیر و به طور کلی مغایر با دین شناسی خود و دین شناسی رایج علما و محدثان و مفسران وابسته به دستگاه خلافت است، عملا دین شناسی خود و دین ناشناسی دستگاه خلافت را با تمام علمای وابسته و نام و نشان دارش اثبات می کند و از این رهگذر به ظلم ستیزی خود بعدی تازه می بخشد.

امام رضا(ع)، ولیعهدی که هیچ مسئولیتی را قبول نکردند

امام رضا(ع) فقط به این دلیل شرط ولیعهدی را پذیرفت که در هیچ یک از شئون حکومت دخالت نکند و به جنگ و صلح و عزل و نصب و تدبیر امور نپردازد و بنابراین امام که در کسوت ولیعهدی از امکانات دستگاه خلافت برخوردار می بود هیچ  مسئولیتی را قبول نکردند و با این روش به ظلم ستیزی  پرداختند و این مهم را را اثبات کردند که این دستگاه ظالم است و شایستگی همراهی ندارد.

امام جواد(ع) و مبارزه با تزویر

اگر دشمن، صریح و آشکار دشمنی بکند و اگر ادعا و ریاکاری نداشته باشد،کار او آسان تر است. اما مأمون عباسی چهره ای از قداست و طرفداری از اسلام دارد و با این چهره ظلم می کند . امام رضا(ع) و امام جواد(ع) همت بر این گماشتند که این ماسک تزویر و ریا را از چهره مأمون کنار بزنند و موفق شدند.

دستگاه های ظالم مرعوب امام زمان(عج) می شوند

آنچه مسلم است، اینکه حضرت مهدی (عج) به وسیله رُعب پیروز می شود و دولت های ستمگر و دستگاه های ظالم مرعوب ایشان خواهند شد و این چیزی است که ما امروز یک نمونه کوچک آن را در جامعه خودمان می بینیم. امروز حکومت و نظام جمهوری اسلامی، رشحه ای از رشحات حکومت اسلامی و قطره ای از اقیانوس عظمت الهی است.

مرگ اندیشه قیام در راه خدا و سکوت

مرگ اندیشه قیام و جهاد، حاصلی جز سکوت و سکون به دنبال ندارد و سکوت و فقدان مبارزه نیز نتیجه‌ای جز تباهی، ضعف، ذلت و خواری و انحطاط به بار نمی‌آورد. مرگ اندیشه قیام در راه خدا و سکوت، نشانه فقدان ایمان یا ضعف ایمان است.

حضرت امام خمینی(ره) در این باره فرموده اند:

«جنگ های رسول اکرم(ص)، رحمتش کمتر از نصایح ایشان نبود این هایی که گمان می کنند که اسلام نگفته است «جنگ جنگ تا پیروزی» اگر مقصودشان این است که در قرآن این عبارت نیست، درست می گویند، و اگر مقصودشان این است که بالاتر از این با زبان خدا نیست اشتباه می کنند. قرآن می فرماید: «قاتلوهم حتی لاتکون فتنه (193 بقره) همه بشر را دعوت می کند به مقاتله برای رفع فتنه یعنی «جنگ جنگ تا رفع فتنه از عالم...» یعنی باید کسانی که تبعیت از قرآن می کنند در نظر داشته باشند که باید تا آن جایی که قدرت دارند به نبردشان ادامه بدهند تا این که فتنه از عالم برداشته شود.» (صحیفه امام ج 19 ص 113)