ای امام!ای نگین افتاده از انگشتر امت،ای جان رفته از پیکر ایران،ای گوهر در خاک نهفته،ای پدر فرزندان شهدا،ای سالار بسیجیان عاشق!چگونه مرگ تو باور کردنی است،ای حیات بخش اسلام و ایران؟

گرچه حسینیه ی جماران،از تو خالی است اما سینه ی هر یک از ما حسینیه ای است پر از شیون عزا و لبریز از سوگ غم.

اکنون گرچه صدای تو خاموش است،اما دلهای ما محشری پر غوغا از کلام عطرآگین توست،و گوش تاریخ از پیامهای سنگین تو سرشار است.

امام رفت امام رفت،و بار غم برای همیشه بر دلمان نهاد.اما ... راهش ادامه یافت.

نه از اسلم طلبی امت کاسته شد و نه از شکوه اسلام.نه از روح معنوی انقلاب کم شد،نه از صلابت ایستادگی در مقابل کفر جهانی و شیطان بزرگ!

سایه تون رو خاکه اما  خودتون حبس بهشتین

دلمون گرفته اینجا کاشکی نامه می نوشتین

  ما کجا بریم از اینجا  وقتی سنگه دست و پامون

کاشکی نامه می نوشتین  به نشونی دلامون

  ما کجا بریم از اینجا حبس آسمون و خاکیم

 برا عاشقی حقیریم  واسه زندگی هلاکیم 

 دلمون گرفته از هم دلمون گرفته با هم

تو زمونه ای که آدم  داره تنها می شه کم کم 

 سایه تون رو خاکه اما خودتون حبس بهشتین

 دلمون گرفته اینجا کاشکی نا مه می نوشتین   

یه اسم ساده ام مث اسم تموم آدما

یه دل بریده از همه یه دل شكسته ی شما

یه اسم ساده ام ولی یه روح مهربون دارم

وقتی كنارت می شینم حس می كنم جنون دارم

نه با اجازه عاشقم نه با اشاره آشنا

فقط یه اسم ساده ام فقط یه بنده ی خدا

منُ به اسم دیگرم منُ به اسم شب بخون

دقیقه هامُ تازه كن شعرامُ زیر لب بخون

عاشقتم اما صدام مثل صدای آدماس

دوست دارم بهم بگو آخر عاشقی كجاس؟

قلبمُ دستم می گیرم اما با چشمای خجل

 می خوام كه باورت بشه عاشقتم از ته دل

بمون ولی به خاطر غرور خسته ام برو

برو ولی به خاطر دل شكسته ام بمون

به موندن تو عاشقم به رفتن تو مبتلا

شكسته ام ولی برو ، بریده ام ولی بیا

چه گیج حرف می زنم ، چه ساده درد می كشم

اسیر قهر و آشتی میون آب و آتشم

چه عاشقانه زیستم چه بی صدا گریستم

چه ساده با تو هستم و چه ساده بی تو نیستم

تو را نفس كشیدم و  به گریه با تو ساختم

چه دیر عاشقت شدم چه دیرتر شناختم

تو با منی و بی توأم ببین چه گریه آوره

سكوت کن سکوت کن سكوت حرف آخره

ببین چه سرد و بی صدا ببین چه صاف و ساده ام

گلی كه دوست داشتم به دست باد داده ام

بمون كه بی تو زندگی تقاص اشتباهمه

عذاب دوست داشتن تلافی گناهمه

یاد من باش اگه خوابی اگه بیدار یاد من باش

به همین بهانه یك شب  حتی یك بار یاد من باش 

یاد من باش اگه دنیا با تو مهربون نمی شه

مث عكسای من و تو زندگی  جوون نمی شه

 یاد من باش اگه سنگم ،اگه خاكم ،اگه رودم

برا تو خاطره گفتم واسه تو خاطره بودم

 اگه بارون و بیابون منُ گم كرده تو چشماش

گاهی وقتا مهربون شو ،گاهی وقتا یاد من باش 

***

 ساده بود اما برا من كه یه دلشكسته بودم

مث طوفان روز رفتن كوله بارُ بسته بودم

 یه روز از تو جون گرفتم ،یه روز از تو دل بریدم

از همه دنیا گذشتم ،به همه دنیا رسیدم 

ساده بود اما تو جاده دست و پامُ جا گذاشتم

شب دل بریدن از خود ، همه رُ تنها گذاشتم 

دریا دلواپس من شد ،منُ دید به گریه افتاد

منُ بشناس اگه بارون ردپامُ برده از یاد

 یاد من باش ،یه پلاكم ،یه نشونه زیر خاكم

مثِ لاله ها غریبم ، مث عاشقا هلاكم 

اگه بارون و بیابون منُ گم كرده تو چشماش

گاهی وقتا مهربون شو ،گاهی وقتا یاد من باش

من نمی گویم زیان کن یا به فکر سود باش

ای زفرصت بی خبر در هرچه هستی زود باش

چو تاک اشک فشاندی شراب از آب در آمد

عرق به گونه نشاندی گلاب از آب در آمد

هزار خوشه ی خوشرنگ و ناب در خم خامی

به قصد خیر فشردیم و آب از آب در آمد

کنون که رحل اقامت در این سرای فکندی

عمارت دل ما هم خراب از آب در آمد

تمام عمر سرودیم در هوای تهمتن

دریغ و درد که افراسیاب از آب  در آمد !

پیراهنی که می طلبی از نسیم مصر

دامان فرصتی است که از دست داده ای

(صائب)