کبوتر

زیر ایوانت اگر روزی کبوتر می شدم

آن قدر پر می زدم در خون که پرپر می شدم

آتشم گل کردو بالم سوخت با پروانه ها

کاش چون پروانه در آتش شناور می شدم

کاش در هنگام طوفان سیاه نیزه ها

سرخ تر از شرم بغض آلود خنجر می شدم

پرچمی برشانه های چاک چاک نینوا

مرهمی بر زخم خونین برادر می شدم

ای سرانگشت جنون در فصل رقص عاشقان

زخمه ی گر میزدی تا شعله ورتر می شدم

سوی تو پر می زدم با بوی تو پر می زم

از شمیم روح انگیزت معطر می شدم

با برادر گفت زینب (س) کاش بی تو در جهان

مرغ بی پر باغ بی بر نخل بی سر می شدم

در حریم تو کبوتر ها به باران می رسند

گر به کویت راه می بردم کبوتر می شدم

حبیب الله بخشوده

چند بار زینب (س)، این فاصله را دوید؛ 7 مرتبه نه 70 مرتبه؛ اینجا قربانی سید الشهداء و محرِم این حج به هفت بار قانع نیست؛ اینجا کار از هر وله ای می‌گذرد یکبار. موهای سیاه زینب سپید می‌گرد و قامتش خم می‌شود؛ چه فاصله کوتاهی است بین صفا و مروه ی عباس (ع) با مولایش حسین (ع) اما برای زینب چه طولانی است؛ دیگر زینب توان ندارد تا قدم از قدم بردارد به سراغ کدام برود ...

سلام بر حسین و اربعینش، سلام بر اربعین و زائرانش! و سلام بر اندوه های دل آنان كه به سوغات بر مزار كشتگان، عشق بردند و به مویه نشستند.