تبیان، دستیار زندگی

بخوان دعای فرج را دعا اثر دارد

بخوان دعای فرج را به شوق روز وصال

بخوان دعای فرج را به یاد خیمه ی سبز

که آخرین گل سرخ از همه خبر دارد

زندگی یعنی دو رکعت عشق ناب

زندگی یعنی نگاه آفتاب

زندگی خورشید پر خون است و بس

سایه لک بید مجنون است و بس

زندگی فریاد سرخ بادهاست

انعکاس تیشه فرهادهاست

دلم می گیرد از گفتن، دریغا شهر قلبم را غروبی تیره پوشانده است. تمام

پیکرم از سردی شبهای غربت سخت می لرزد، حصار ذهن من آشفته و

تبدار، درونم از حباب لحظه ها سرشار،که همچون ضربه ساعت همیشه با

قدمهای زمان از دور می آید و غم چون زخمه یی بر تار، تمام پیکرم را می

خراشد از جدایی ها و ذهنم در حصار تنگ اندیشه.. صبورم از باور بودن،

غمین از حیرت ماندن، دریغا نمی گویم غمم را با چه کس گویم بگو با من تو

ای همراز ای همدرد مگر آیا مجال اعتمادی هست؟؟؟

دلم می گیرد از گفتن.....

یا فاطمه....

رنجی نیست

اگر زمین را از تو بگیرند

آسمان زیر پای توست....

شاخه با ریشه ی خود حس غریبی دارد

باغ امسال چه پاییز عجیبی دارد

غنچه شوقی به شكوفا شدنش نیست دگر

با خبر گشته كه دنیا چه فریبی دارد

خاك كم آب شده مثل كویری تشنه

شاید از جای دگر مزرعه شیبی دارد

سیب هر سال در این فصل شكوفا می شد

باغبان كرده فراموش كه سیبی دارد...

یه نفر داد می زنه :

 ( برف پارو می کنیم)

چشام از  خواب  می پرن

پلکامو هم میزنم

شیشه ها بخار گرفتن

پا می شم پنجره رو وا می کنم

همه ی کوچه پُره از پر قو

شاخه ها عروس شدن

آدما دستاشونو ها می کنن

جای پاشون میشه کفش مخملی

چه هوای پاکیه

ریه هامو پر و خالی می کنم

حسّ شاعرانه ام گل می کنه

قلمو ور می دارم

توی دفترم می نویسم:

اونی که دلم براش پر می زنه

 دوس دارم الان بیاد در بزنه

می دانم كه مسیرها همه آبی و زلال نیست

آقای جمعه های غریبی ظهور کن

دهلیزهای شب زده را غرق نور کن

یگ گوشه از جمال تو یعنی تمام عشق

یا بازگرد یا دل ما را صبور کن

آقا چقدر فاصله , اندوه , انتظار

فکری به حال این سفر راه دور کن

آقا اگر که آمدی و عاشقت نبود

یک فاتحه نوازش اهل قبور کن

گفته بودی؛ دلتنگی هایم را با قاصدک ها قسمت کنم تا به گوش تو برسانند. می گفتی قاصدکها گوش

 شنوا دارند. غم هایت را در گوششان زمزمه کن و به باد بسپار .آنها تمام غصه هایت را برایم می

 اورند در گوشم  می گویند .گفته بودی هر وقت خواستی ام به قاصدکها بسپار خبرم می کنند....

من اکنون صاحب دشتی قاصدکم. اما مگر تو نمی دانستی قاصدکهای خیس از اشک می میرند...

آن که مست آمد ودستی به دل ما زد و رفت

 در این خانه ندانم به چه سودا زد و رفت

خواست تنهایی ما را به رخ ما بکشد

 تنه ای بر در این خانه ی تنها زد و رفت