تبیان، دستیار زندگی

خط تو

گل ناز آب

گر حجله بود ز هودج مهتابت                       ور ململ صبحست دواج خوابت

ای شاخ طرب صفای دیگر دارد                    از چشمه چشم من گل ناز آبم

آئینه برگ

از باد خزان دشمن دیرینه برگ                    بس داغ که نقش بست بر سینه برگ

پا بر سر آن به خواری ای دل نهی                کائینه عمر ماست،آئینه برگ

بت شکسته

موجیم و بهر کرانه پهلو زده ایم                   زنجیر به پای هر تکاپو زده ایم

بی باور و دل سیاه و ایمان بر باد                 در پای بتی شکسته زانو زده ایم

جغد

گفتی ز امید گوی و من نتوانم                      چون موجم و عمری همه سرگردانم

شعرم همه شیون است فالم همه شوم                        مویه گر مرگ و جغد گورستانم

ای انسان

هر چند ز ماه سر برافراخته ای          دردا که دوای درد نشناخته ای

آزاد نمی شوی ز بنده ای انسان                   تا نشکنی آن بتی که خود ساخته ای

آئینه

جان خسته ز سیر سال و ماه،آئینه      در من نکنی توهم نگاه،آئینه

این آخر کار آشنایی ها بود؟              آه آئینه هزار آه،آئینه

گالیله شعر

گر شاهد شعر شهر یاران بودی                   ور حافظ راز سربداران بودی

ای رند زمانه شهریارا یارا                گالیله روز و روزگاران بودی

خط جادو

بیت الغزلم مطلع ابروی تو باد            دیباچه دیوان خط جادوی تو بود

گر گلشن طبع مصرعی داشت بلند       در سایه سر و قد دلجوی تو باد

دژخیم

دژخیم اگر از تو بگیرد جان را           در جان و تنت فرو کند دندان را

در کوره نهد،بسوزد،آتش بزند           چندان نبود که بشکند انسان را