تبیان، دستیار زندگی

همزاد

همزاد منی،مگر بلایی ای شعر                    بیگانه و آشنایی ای شعر

صد بار اگرت وداع گویم هر روز                  ز در دگر درآیی ای شعر

نوروز

عید آمد و خیمه زد گل و لاله به دشت                        باد از دم نوروز عبیر آگین گشت

مردم همه شاد از این که نوروز رسید           من در غم آنکه سالی از عمر گذشت

کوزه

ای رسته بباغ حسن چون شاخ نبات              وصل تو و آغوش چو پایی هیهاست

رفتی و نگاه تشنه ام،نیوشید                        از کوزه ساق پای تو آب حیات

قاضی تاریخ

ای قاضی تاریخ اگرت و وجدانست                بر گیر قلم چو تیغ تیزی در دست

بزدای ز الواح هر چه که نیست                    بنویس به طومار زمان هر چه که هست

نوروز

عید آمد و خیمه زد گل و لاله به دشت                        باد از دم نوروز عبیر آگین گشت

مردم همه شاد از این که نوروز رسید           من در غم آنکه سالی از عمر گذشت

یاد تو

بی یاد تو جان هر دو جهان نپذیرد                 چون یاد تو افتم نفسم می گیرد

دور از رخ تو نمی دانستم                           آدم گاهی چه بی صدا می میرد

ساقی

در میکده ای که که چشم او ساقی بود           از پای در آمدیم و می باقی بود

باقی همگی فدای ساقی شدند                       این آخر کار عشق و مشتاقی بود

بیراهه

جمعی به هوای ما به راه افتادند                   از رفتن ما به اشتباه افتادند

بعد از  دو سه گام به بیراهه زدیم                 آنها همه یک بیک بچاه افتادند

خلوت آئینه

هم عشق مرا بخویش حاشا میکن                 هم راز مرا به عالم افشا میکن

با آئینه ای ولی چو خلوت کردی                    خود راز نگاه من تماشا  میکن

خط سوم

ای شعر اگر برای مردم بودی                      از دیده مردم ز چه رو گم بودی

چون شد که نه من خواندم و نه غیر ترا         ای شعر مگر تو خط سوم بودی