تبیان، دستیار زندگی

بوی موهات زیر بارون

ای گل آلوده گل من

همیشه صدای بارون

ای گل آلوده گل من

گلبرگ را ز سنبل مشكین نقاب كن  

یعنى كه رخ بپوش و جهانى خراب كن

بفشان عرق ز چهره و اطراف باغ را 

چون شیشه هاى دیده بر ما پرگلاب كن

بگشابه شیوه ، نرگس پرخواب مست را 

وز رشك چشم نرگس رعنا به خواب كن

زانجا كه رسم و عادت عاشق كشى تست 

با دشمنان قدح كش و با ما عتاب كن

ایام گل چو عمر به رفتن شتاب كرد 

ساقى بدور باده گلگون شتاب كن

بوى بنفشه بشنو و زلف نگار گیر 

بنگر به رنگ لاله و عزم شراب كن

همچون حباب دیده بروى قدح گشاى

وین خانه را قیاس اساس از حباب كن

حافظ  وصال مى طلبد از ره دعا

یارب دعاى خسته دلان مستجاب كن

ز احمد تا  احد  یک میم فرق است

جهانی اندرین یک میم غرق است

یقیناً  میم احمد  میم  مستی  است

که سرمست از جمالش چشم هستی است

بوسه بر عکست زنم، ترسم که قابش بشکند/
قاب عکس توست، اما شیشه عمر من است/
بوسه بر مویت زنم، ترسم که تارش بشکند/
تار موی توست اما ریشه عمر من است/
ناز چندین ساله چشم خمارت می کشم/
تا نفس باقیست اینجا انتظارت می کشم

باز همسایه ی چشمان ترم بی خوابیست
باز مهمان دل غمزده ام بی تابیست
من ندانم که چه سریست ولی می دانم
همه زیر سر آن دخترک چشم آبیست

من نگویم که به درد دل من گوش کنید
بهتر آن است که این قصه فراموش کنید
عاشقان را بگذارید بنالند همه
مصلحت نیست که این زمزمه خاموش کنید