تبیان، دستیار زندگی

جانم زفراق رنج بسيار كشيد

با ديدن تو هميشه آزار كشيد

ما همسفر راه درازي بوديم

همه اشك و التماسم دوباره ديدن روته

توي كوچة قديمي نشستن پاي گفتگوته

اگه حتي يه شبي گذر كني از خواب ما

تا آخر اين كوچة بن بست بيا

آنجا كه كسي نيست ؛ يكي هست بيا

از ياس كسي راه به جايي نبرد

شبي با سوز دل گفتم قلم را

بيا بنويس غم هاي دلم را

قلم ناليد و گفت اي دلبر من

تقدير چنين خواست كه بيگانه بسوزد

رنگين پر از عاشق ديوانه بسوزد

تقدير چنين خواست كه بلبل به زمستان

از ماتم گل بر در گلخانه بسوزد

تقدير چنين خواست كه بلبلي پريشان

از داغ رخ مجنون ديوانه بسوزد

نقش كردم رخ زيباي تو بر خانة دل

كاش ميشد عشق را تفسير كرد

كاش ميشد عمر را تكثير كرد

كاش ميشد روي اين گردونة نا مهربون

گرمي مهر تو را تصوير كرد

من از چشمان خود آموختم راه و رسم رفاقت را

در اين حريم شبانة ستم گرفته

در اين شب خاك و خاكستر كه غم گرفته

رفيق روزهاي روشن من