رو ساحل سرخ دلت اسم کسی رو حک نکن                                                                                                                     به اینکه من دوست دارم حتی یه ذره شک نکن بزار بهت گفته باشم که ماجرای ما و عشق                                                                                                                   تقصیر چشمای تو بود ‌‌‌، وگرنه ما کجا و عشق ؟ سرم تو لاک خودم و دلم یه جو هوس نداشت                                                                                                                   بس که یه عمر آزگار کاری به کار کس نداشت تا اینکه پیدا شدی و گفتی ازاین چشمای خیس                                                                                                                       تو دفتر ترانه هات یه قطره بارون بنویس

عشقمو دست کم نگیر درسته مجنون نمیشم                                                                    

                                                    وقتی که گریه می کنی حریف بارون نمیشم

 رو ساحل سرخ دلت اسم کسی رو حک نکن                                                                 

                                              به اینکه من دوست دارم حتی یه ذره شک نکن

 هنوز یه قطره اشکتو  به صد تا دریانمی دم                                                                 

                                                     یه لحظه با تو بودنو  به عمر دنیا نمی دم

 

 همین روزا بخاطرت به سیم آخر می زنم                                                                      

                                                  قصه عاشقیمونو تو شهرمون جار می زنم

لاک پشت ها وقتی عاشق میشن تحمل درد عاشقی واسشون راحت تره . چون عشقشون آروم آروم  ترکشون میکنه ... !                                                                                    

دیکته

بنویس بابا مثل هر شب نان ندارد                                                   سارا به سین سفره مان ایمان نداردبعد از همان تصمیم کبری ابرها هم                                                       یا سیل می بارد و یا باران نداردبابا انارو سیب و نان را می نویسد                                                      حتی برای خواندنش دندان نداردانگار بابا همکلاس اولی هاست                                                     هی می نویسد این ندارد آن نداردبنویس کی آن مرد در باران میاید                                                        این انتظار خیسمان پایان نداردایمان برادر گوش کن نقطه سر خط

                                                    بنویس بابا مثل هر شب نان ندارد

 

                                   غلامعلی شكوهیان

مهربانی را وقتی آموختم که کودکی آسمان نقاشی اش

را سیاه میکشید تا پدر کارگرش زیر آفتاب نسوزد .

  

  آنگاه که خنده بر لبت می میرد

                                   چون جمعه ی پاییز دلم می گیرد

دیروز به چشمان تو گفتم که برو

                                      امروز دلم بهانه ات می گیرد

عشق با نیم نگاهت ازلی ست

                                                             راز چشمان تو ضرب المثلی ست

ولی افسوس ترافیک دلت

                                                               مشکل جاده بین المللی ست

        (داستان زندگی یه زن و شوهره . باحال)

 

نظر یادتون نره . ما رو هم فراموش نکنید :

روزی که حمید از من خواستگاری کرد با شادی و شعف و با سراسیمگی آن را پذیرفتم. یافتن همسری مانند حمید با شرایط او شانسی بود که همیشه به سراغ من نمی آمد و من جزو معدود دخترانی بودم که توانسته بودم همسر پاک و نجیبی مانند حمید را پیدا کنم.

"حمید مرد زندگی است و میتواند در سخت ترین شرایط زندگی همدم و همراه خوبی برای سفر زندگی باشد!" این عین جمله‌ای بود که پدرم بعد از چند روز تحقیق در مورد حمید به من و مادرم گفت . بالاخره با توافق جمعی و با رعایت تمام آداب و  رسوم سنتی من و حمید به عقد یکدیگر در آمدیم و زندگی مشترک خود را شروع کردیم . حمید با من بسیار محبت آمیز رفتار می کرد و هر وقت مرا صدا می زد از القاب " نازنین " و " جانم " و " عزیزم " و " عشقم " و … استفاده می کرد و تمام سعی خود را به کار می برد که در حد وسع و توان خود همه خواهشهای مرا بر آورده سازد . همان ماههای اول ازدواج نیمه شب یکی از روزهای تعطیل از او شیرینی تازه خواستم و حمید تمام شهر را زیر و رو کرد و حتی یکی از دوستان قنادش را از خواب بیدار کرد ودر عرض چند ساعت تازه ترین شیرینی قابل تصور را فراهم ساخت .

حمید به راستی عاشق و شیفته من بود و من از اینکه توانسته بودم به راحتی و بدون هیچ زحمتی چنین شیفته شوریده ای را به عنوان همسر انتخاب کنم در پوست خود نمی گنجیدم . هر شب که از سر کار به منزل برمی گشت برای آنکه مطمئن شوم هنوز عاشق من است و دوستم دارد او را امتحان می کردم . یک روز از او می خواستم ظرفهای نشسته شب گذشته را بشوید و روز دیگر از او می خواستم که مرا به گرانترین رستوران شهر ببرد . روز دیگر از او تقاضا می کردم که کار خود را نیمه رها کرده و مرخصی نصف روز بگیرد و خودش را به مهمانی یکی از دوستان من برساند و روز دیگر خودم را به مریضی میزدم واز او میخواستم در منزل بماند و مواظب من باشد .

حمید همه این کارها را بدون هیچ اعتراضی انجام می داد . او آنقدر مطیع و رام بود که کم کم یادم رفت حمید به عنوان یک انسان بالقوه می تواند وحشی و بی رحم هم باشد . حتی یک روز در یک جمع فامیلی نتوانستم فکر درونم را پنهان کنم و در حضور جمع با خنده گفتم که " حمید خر خودم است و هر چه بگویم گوش می کند . "

صورت سرخ و چشمان شرمنده حمید نشان داد که او از این جمله من ناراحت شده است اما با همه اینها هیچ نگفت و بلا فاصله با مهارت مسیر صحبت را عوض کرد .

شب که منزل خود برگشتیم حمید در اعتراض به حرف من جمله ای گفت که آن شب درست و حسابی معنایش را نفهمیدم ولی به هر حال با معذرت خواهی وگفتن اینکه یک شوخی ساده بود قضیه را به فراموشی سپردم . آن شب حمید گفت : " عشق موجود حساسی است واز اینکه کسی به او شک گند و مهمتر از اینکه کسی او راامتحان کند بدش می آید . "

کم کم این فکر به مخیله ام افتاد که حمید در عشق و مهمتر از همه در زندگی موجودی بی عرضه و بی خاصیت است ومن موجودی بسیار برتر و والاتر از او هستم . حتی گاهی اوقات به این فکر می افتادم که شاید اگر کمی دندان وی جگر می گذاشتم و به حمید " بله " نمی گفتم حتما مرد بهتری نصیبم می شد و زندگی باشکوهتری داشتم . احساس قربانی بودن و حیف بودن به تدریج بر من قالب شد و کار به جایی رسید که هر چه حمید بیشتر نازم را می کشید و بیشتر برای برآوردن آرزوهایم تلاش می کرد در نظرم خوارتر و حقیرتر می شد . کار به جایی رسید که دیگر صبحها برای بدرقه اش از خواب بیدار نمی شدم وشبها برایش شام نمی پختم و به او دستور می دادم که از رستوران سفارش شام دهد .

حمید همه این بی احترامی ها و بی حرمتی ها را تحمل می کرد و هنوز هم قربان صدقه ام می رفت . بخصوص در کنار فامیل مرا در کنارم می نشاند و به ظاهر چنان می نمود که از من حساب می برد . همه زنها و دختر های فامیل به این عشق شور انگیز حمید غبطه می خوردند و من مغرورتر از همیشه او را از خود می راندم و با لحنی ناخوش آیند در مقابل جمع با او سخن می گفتم .

بالاخره من باردار شدم و یک دختر و پسر دوقلو به دنیا آوردم . دخترک شباهت عجیبی به حمید و پسرک شباهت غریبی به من داشت . دوران بار داری ودو سال بعد از آن هیکل و اندام مرا به کلی تغییر داد و چهار چوب بدن من دیگر آن ظرافت وجذابیت زمان دختری را از دست داده بود و من فقط حمید را مسبب این اتفاقات میدانستم . به هر حال اگر حمید به خواستگاریم نمی آمد من می توانستم مدت بیشتری زیبایی و جذابیت زمان جوانی را حفظ کنم .

ورود بچه ها به زندگی ما رنگ و روی دیگری داد. حمید هر دو فرزندش را به شدت دوست داشت ولی بی اختیار برای دخترک نگران تر بود. روزی دلیل این نگرانی را از حمید پرسیدم و او بالبخند تلخی گفت: "تربیت دختر مهمتر از پسر است و دختران آسیب پذیرتر از پسران هستند."

اما من این توضیح را قبول نکردم و گفتم که دلیل این محبت بیش از اندازه شباهت بیش از اندازه دخترک به اوست . بعد برایش گفتم که فکر نمی کرد که از بطن زن والا و برجسته ای مانند من صاحب فرزندی شبیه خودش شود . حمید مدتها به این جمله من خندید ولی با این همه ذره ای از حالت تسلیم و عشق بی قید وشرطش نسبت به من کم نشده بود . هرچه شوریدگی و شور و عشق حمید نسبت به من و بچه هایش بیشتر می شد جسارت وزیاده روی من در امتحان گرفتن از عشق حمید بیشتر می شد . دیگر مطمئن بودم که حمید به خاطر بچه ها هم که شده مرا رها نخواهد کرد . شعاع بی حرمتی ها و بی احترامی هایم را نسبت به عشق و شوریدگی اش بیشتر کردم و وقتی او در مقابل بی اعتنائی ها و بی حرمتی های من سکوت می کرد و کوتاه می آمد احساس قدرت و بزرگی می کردم و حس قربانی شدن در من بیشتر تقویت می شد.

اما همه این تصورات در یک مهمانی خانوادگی ناگهان به باد رفت و من در آن شب به جنبه ای از شخصیت حمید روبرو شدم که هرگز فکر نمی کردم در وجودش باشد . پسر عموِیم بعد از مدتها از خارج بازگشته بود و همه فامیل به مناسبت بازگشت او به کشور در مهمانی باشکوهی شرکت کرده بودند . من به اصرار از حمید خواستم تا هدیه ای گرانقیمت تهیه کند و بعد در حالی که هر دو بچه را در آغوش او انداخته بودم او را در مجلس به حال خود رها کردم و مانند دختران مجرد به سراغ پسر عمو رفتم و از او خواستم تا از خارج و آینده اش در کشور صحبت کند . در حال صحبتها ودر حالی که حمید در اتاق برای آرام کردن بچه ها راه می‌رفت پسر عمو با لبخندی که معمولا خارج رفته ها دارند با اشاره به من گفت که : " اگر دختر عمو ازدواج نمی‌کرد حتما از او خواستگاری می‌کردم وزندگی با شکوهی را با او شروع می‌کردم."

بدون توجه به این که چقدر جمله من می تواند زشت و تکان دهنده باشد بلافاصله پاسخ دادم: " افسوس که دیر شد و من گرفتار موجود بی عرضه ای مثل حمید شدم . چه کنم که دوتا بچه دارم."

جمله ی من آن قدر بی‌شرمانه و توهین آمیز بود که سکوتی سهمگین بر مجلس حاکم شد و همه نگاهها به سوی حمید برگشت . حمید مردی که همیشه برای من سمبول بی‌عرضگی و تسلیم بود ناگهان چهره اش دگرگون شد. شانه‌هایش به سمت عقب رفت سر اش را بلند کرد وبا نگاهی که دیگر آن نگاه حمید عاشق و شوریده نبودخطاب به من گفت : " هنوز دیر نشده نکبت خانم ! تو از الان آزادی تا هر غلطی که می خواهی بکنی ! نگران بچه ها هم نباش چون دیگر آنها متعلق به تو نیستند ! "

در جستجوی گوهر یكدانه نجف هر گل كه بر دمید ز هامون كربلا دارد نشان تازه مدفون كربلا پروانه نجات شهیدان محشرست مهر طلا ببین شده گلگون كربلا در جستجوی گوهر یكدانه نجف كردم روان دو رود به جیحون كربلا نیل ست هر عشور به بیت الحزن روان از دیده های مردم محزون كربلا در هر قبیله، از قِبَل خوان اهل بیت ماتم رسیده ای شده مجنون كربلا بس فتنه ها كه بر سرِ مروانیان رسید وقت طلوع اختر گردون كربلا بردند داغ فتنه آخرْ زمان به خاك مرغانِ زخم خورده مفتون كربلا گرگان پیر، دامن پیراهن حسین ناحق زدند در عرق خون كربلا خونابه روان جگر پاره حسین در هر دیار سر زده بیرون كربلا ido.ir بابافغانی شیرازی منبع وبلاگ خودم:ashoraye1430

شعراشنا باز این چه شورش ست كه در خلق عالم ست ؟ باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم ست ؟ كشتی شكست خورده طوفانِ كربلا در خاك و خون تپیده میدانِ كربلا كاش آن زمان، سُرادق گردون نگون شدی وین خرگه بلندْ ستون، بی ستون شدی بر خوان غم، چو عالمیان را صلا زدند اوّل صلا به سلسله انبیا، زدند چون خون ز حلق تشنه او، بر زمین رسید جوش از زمین به ذِروه عرش برین رسید ترسم جزای قاتل او، چون رقم زنند یكباره، بر جریده رحمت قلم زنند روزی كه شد به نیزه، سرِ آن بزرگوار خورشید، سر برهنه برآمد ز كوهسار بر حربگاه، چون ره آن كاروان فتاد شور و نشو، واهمه را در گمان فتاد این كشته فتاده به هامون، حسین توست وین صیدِ دست و پا زده در خون، حسین توست كای مونس شكسته دلان، حال ما ببین ما را غریب و بیكس و بی آشنا ببین خاموش محتشم! كه دل سنگ، آب شد بنیاد صبر و خانه طاقت، خراب شد ای چرخ ! غافلی كه چه بیداد كرده ای ؟ وَز كین، چها درین ستم آباد كرده ای ido.ir محتشم کاشانی منبع وبلاگ خویشتن :ashoraye1430

پور ابوتراب، جگرگوشه رسول چون آسمان كند كمر كینه، استوار كشتی نوح، بشكند از موجه بِحار لعل حسین را كند از مهر، خشكْ لب تیغ یزید را كند از كینه، آبدا خون شفق، ز پنجه خورشید می چكد از بس گلوی تشنه لبان را دهد فشار پور ابوتراب، جگرگوشه رسول طفلی كه بود گیسوی پیغمبرش، مهار لعل لبی كه، بوسه گه جبرییل بود بی آب شد ز سنگدلی های روزگار عیسی در آسمان چهارم، گرفت گوش پیچید بس كه نوحه درین نیلگون حصار نتوان سپهر را به سرْ انگشت برگرفت چون نیزه بر گرفت سرِ آن بزرگوار؟ در ماتم تو، چرخ به سر كاه ریخته ست این نیست كهكشان كه ز گردون شد آشكار ! چون خاك كربلا نشود سجده گاه عرش ؟ خون حسین ریخت بر آن خاك مشكبار صائب ! از ین نوای جگر سوز لب ببند كز استماع آن، جگر سنگ شد فِكار ido.ir صائب تبریزی منبع از وبلاگ خودم: ashoraye1430