تبیان، دستیار زندگی

نویسنده: لیزها جكینسون
ترجمه: زهرا ادهمی

اطفال و كودكان خردسال فقط یك نوع لبخند را به‌نمایش می‌گذارند و آن لبخندی بزرگ، گشاد و دوستانه است. هر قدر بزرگ‌تر می‌شویم لبخند زدن تبدیل به فعالیتی پیچیده‌تر می‌شود. بزرگ‌سالان به‌راحتی اطفال لبخند نمی‌زنند، هر چه بزرگ‌تر می‌شویم قابلیت آسان لبخند زدن را از دست داده، یا از آن منحرف می‌شویم.
بزرگ‌سالان می‌توانند انواع لبخندهای مصنوعی و طبیعی، لبخندهای حزن‌انگیز، نیش‌دار، اغواگر، عبوس و لبخندهای حیله‌گرانه بزنند. آنها می‌توانند لبخندهایی با دهان باز و دندان‌های به‌نمایش گذاشته شده بزنند. بعضی‌ها نیز می‌توانند با دهان بسته بخندند. لبخندها ممكن است نمایشی، سینمایی و یا لبخندهایی باشند كه آنها را با افرادی كه دوست‌شان داریم رد و بدل می‌كنیم. همچنین لبخندهای بسیار شخصی وجود دارد كه با شنیدن موضوعی كه ضرورتاً برای دیگران خنده‌دار نیست و فقط برای ما خنده‌دار است بر چهره می‌نشیند. لبخندی نیز به انفجار خنده می‌انجامد و یا تبدیل به قهقهه غیرقابل كنترل می‌گردد. ما حتی اگر لازم باشد می‌توانیم لبخندهای اجباری بر چهره بنشانیم.
با وجود اینكه لبخند ساده‌ترین و طبیعی‌ترین حالت چهره است، اما امكان دارد معانی بسیار زیادی را القاء كند. از این نظر نیز لبخند با دیگر حالات چهره تفاوت دارد. تعجب، ترس و غم فقط یك حالت را القاء می‌كنند. اما لبخند انواع بسیار مختلفی دارد، كه هر نوع آن با توجه به انگیزه خاص خود فعال می‌شود.
لبخندهای پیچیده دقیقاً تحلیل شده است، قسمت قابل توجه این كار به‌وسیله پرفسور اكمن كه پیشتاز تحقیقات جهانی در مورد لبخند و خنده می‌باشد انجام شده است. او سه نوع لبخند اصلی را توضیح می‌دهد. لبخندی كه احساس می‌شود یا لبخند طبیعی، لبخند تصنعی و لبخند رقت‌انگیز.
او می‌گوید وقتی می‌دانید دنبال چه می‌گردید تشخیص این لبخندهای متفاوت كاملاً آسان است. همه آنها با هیجانات كاملاً متفاوت از هم همراه هستند و بنابراین ماهیچه‌ها و گروه‌های ماهیچه‌ای خاصی را به‌كار می‌گیرند. كمتر افرادی هستند كه تفاوت یك لبخند اصیل شاد را از یك لبخند رقت‌انگیز تشخیص ندهند. اما تشخیص یك لبخند طبیعی از یك لبخند تصنعی همیشه كار آسانی نیست. با وجود این، علائم افشاگری وجود دارد كه حتی باتجربه‌ترین هنرپیشه‌ها و كسانی كه با حالت چهره می‌توانند به‌راحتی دیگران را فریب بدهند هم نمی‌توانند آن علائم را مخفی كنند، زیرا ماهیچه‌هایی كه این لبخندها را فعال می‌كنند صد در صد قابل كنترل نیستند.
پل اكمن و دو تن از همكاران او حالات لبخند كسانی را كه به قصد لبخند می‌زنند با آن عده كه به‌طور طبیعی در پاسخ به یك لطیفه یا یك واقعه خنده‌دار لبخند می‌زنند، مقایسه كرده‌اند. به‌نظر می‌رسد فاحش‌ترین تفاوت در میزان تناسب صورت باشد. لبخندهای عمومی تناسب كمتری دارد و نسبت به لبخندهای اصیل، گوشه لب‌ها افتاده‌تر هستند و مدت زمان بیشتری بر روی چهره می‌مانند. اگر كسی لبخند را فقط برای آن لحظه خاص و یا بیش از زمانی‌كه متناسب با موقعیت است روی صورت حفظ كند، در آن صورت می‌توانید مطمئن شوید یك لبخند تصنعی به شما تحویل داده‌اند.
در تعریف لبخند تصنعی باید گفت این لبخند به عمد به‌نمایش گذاشته می‌شود تا دیگران را گمراه كند و آنها را به باور هیجانی احساس شده و طبیعی وا دارد، هیجانی كه در واقع احساس نشده است. بنا به عقیده محققان یك لبخند تصنعی در مقایسه با لبخند واقعی، مدت زمان بیشتری نیاز دارد تا بر چهره بنشیند.
پل ‌اكمن سه نوع اصلی لبخند را این‌گونه تعریف كرده است: او می‌گوید لبخند احساس شده و طبیعی، لبخندی است كه تجلی طغیان خود‌به‌خودی یك هیجان مثبت باشد. در صورتی‌كه یك لبخند تصنعی تلاش عمدی برای تحریك هیجان مثبت است. لبخند رقت‌انگیز، بیانگر موقعیتی رقت‌بار است كه از طرف دیگران هم به همان شكل دریافت شده است، او می‌گوید لبخند طبیعی بعد از موقعیت هیجانی احساس شده ایجاد می‌گردد.
این هیجانات شامل لذت بردن از هر نوع محركی هستند، حال محرك، دیداری، شنیداری یا احساس مزه‌ای باشد. تماس ملاطفت‌آمیز نیز می‌تواند لبخند طبیعی و واقعی تولید كند، لبخندهای واقعی ممكن است به‌عنوان نشانه‌ رهایی از رنج یا هر نوع فشار ناراحت‌كننده‌ای بر چهره نمایان شوند.
پروفسور اكمن برای اندازه‌گیری انواع خاص لبخند و تشخیص تفاوت آنها سیستمی ابداع كرده كه آن را كدگذاری فعالیت چهره نامیده‌اند. (Face) این یك جدول اندازه‌گیری پیچیده است كه اندازه‌گیری تمام جزئیات رفتار چهره را امكان‌پذیر می‌كند. با در دست داشتن چنین سیستمی، اكمن توانست كشف كند ماهیچه‌هایی كه در لبخند طبیعی به‌كار گرفته می‌شود تا حدی متفاوت از ماهیچه‌هایی است كه برای لبخند تصنعی به‌كار گرفته می‌شود.

لبخندهای واقعی
لبخندهای واقعی و احساس شده نتیجه فعالیت خود‌به‌خودی دو ماهیچه اصلی هستند. یكی از آنها ماهیچه قدامی اصلی است، كه قبلاً به آن اشاره شد. این ماهیچه، گوشه‌های لب را به‌طرف بالا و به سمت گونه‌ها می‌كشد. ماهیچه دیگری كه در لبخندهای اصیل معمولاً فعال می‌شود، عضله اطراف دهان و گونه را بالا می‌برد و پوست را از كاسه چشم به طرف داخل، جمع می‌كند. بعد از مطالعه و بررسی هزاران لبخند اصیل، و موضوع بحث قرار دادن آنها در جدول اندازه‌گیری، آكمن توانست به این نتیجه برسد كه مقدار هیجان مثبت احساس شده و معمولاً فعالیت این دو ماهیچه‌ها بیشتر خواهد بود. البته لبخند احساس شده و طبیعی ممكن است اشكال بسیار مختلفی داشته باشد، از لبخند كم‌رنگ و شرم‌آلود تا خنده تا بناگوش و قهقهه غیر قابل كنترل. اما ماهیچه در حال فعالیت تنها یكی خواهد بود.
اولین بار داروین بود كه كشف كرد فعالیت ماهیچه قدامی اصلی، عامل واقعی تجلی تجربه هیجان مثبت و خنده طبیعی است، و جدیدترین تحقیقات علمی روی همین اصولی كه داروین پایه‌ریزی كرد، استوار شده است.
لبخند احساس شده و طبیعی مدت زمان بسیار مشخصی دارد، این زمان بین دو سوم ثانیه در نوسان است، وقتی احساسات مثبت نسبتاً ضعیف هستند، ماهیچه‌ها فقط به‌طور خفیفی منقبض می‌شوند. اما وقتی هیجانات قوی هستند، به همان نسبت هم پاسخ ماهیچه‌ها شدیدتر است. به‌هر حال احساسات هر قدر هم قوی باشد، لبخندهای اصیل به‌ندرت بیش از چهار ثانیه دوام دارند.

لبخندهای ساختگی
وقتی لبخندهای ساختگی و مصنوعی را تجزیه و تحلیل می‌كنیم، پی می‌بریم كه لبخندها از همه‌جهت ساختگی هستند. هیچ هیجان مثبتی با نیشخنده همراه نیست، هر چند ممكن است لبخند خیلی بزرگ باشد و لبخند‌زنندگان بسیار علاقه‌مند باشند تا شما اصالت لبخند آنان را باور كنید. اما هرگز قادر نخواهند بود افراد خبره را فریب بدهند. اگرچه لبخند مصنوعی تقلید بسیار زیركانه‌ای از لبخند واقعی است، اما معمولاً برای مخفی كردن هیجانات منفی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
لبخندهای مصنوعی را می‌توان بر چهره سیاستمدارانی كه در انتخابات بازنده شده‌اند و بر چهره قهرمانانی كه بجای كسب مقام اول، مقام دوم یا سوم را كسب كرده‌اند، مشاهده كرد.
مردم همچنین زمانی كه فقط تظاهر می‌كنند از دیدن شما خوشحال هستند، لبخندهای تصنعی می‌زنند. فروشنده‌هایی كه برای فروش اجناس خود به در خانه مشتری‌ها مراجعه می‌كنند (البته فروشندگان خوب) لبخندهای تصنعی بی‌نقص دارند. چیزی كه در همه این لبخندها غایب خواهد بود، گرمی یا شادی اصیل است كه به‌‌آسانی در چهره قابل مشاهده است. هنرپیشگان و افرادی كه شغل‌شان اقتضا می‌كند هیجانات منفی را پنهان كنند. معمولاً در به نمایش گذاشتن لبخندی كه احساس نمی‌كنند مهارت می‌یابند. با وجود این ‌چنین لبخندی خیلی با لبخند واقعی تفاوت دارد و همان معنا را به بیننده منتقل نمی‌كند.
در لبخندهای تصنعی مشاهده می‌شود كه ماهیچه‌های اطراف دهان در اطراف چشم‌ها، بی‌حركت هستند. هیچ كس قادر نیست با هر مقدار تمرین لبخند، حركت این ماهیچه‌ها را به‌طور غیرواقعی به نمایش بگذارد. به‌نظر می‌رسد ماهیچه‌های اطراف دهان تحت كنترل مغز نیستند، و فقط زمانی كه هیجانی واقعی و اصیل وجود داشته باشد، فعال می‌شوند. اگر می‌خواهید از اصالت لبخند كسی مطمئن شوید آن‌قدر به دهان او نگاه نكنید بلكه به اطراف چشم‌ها توجه كنید. اگر اطراف چشم‌ها چین نخورده و حالت چشم‌ها مرده و خالی از زندگی باشد مطمئن باشید، شاهد یك لبخند تصنعی هستید.

لبخندهای رقت‌انگیز
لبخند رقت‌انگیز هیجانی تصنعی نیست، بلكه به این دلیل بر چهره نشانده می‌شود كه به بیننده نشان دهد موضوع خوشایند نیست. منظور از یك لبخند رقت‌انگیز انتقال احساسی حاكی از عدم شادی یا فشار است و به عقیده اكمن از خصوصیت بارز آن عدم تناسب قابل ملاحظه می‌باشد. به‌عبارت دیگر، لبخند رقت‌انگیز بسیار بی‌قرینه و متمایل به كجی است.

نویسنده: شارین كمالودین
مترجم: مهدی قراچه‌داغی

افزایش اعتماد به نفس، زمانی ساده می‌شود كه از علل تردید پیدا كردن به خود آگاه شوید. چیست كه به شما احساس نابسندگی، بی‌كفایتی، دوستانه نبودن، بی‌ارزش بودن می‌دهد؟
تصویر ما از خود، بعد از تولد بسیار شكننده است. تصویر ذهنی ما به مراقبت، توجه، به تحسین، تمجید و تشویق اطرافیان ما احتیاج دارد، تا به لحاظ احساسی در شرایط مطلوبی قرار بگیریم. اگر این را از دوران كودكی خود داشته باشیم، به راحتی به افرادی مطمئن به خود، تبدیل می‌شویم.
برنامه‌ریزی منفی و اگر عمری ما را به حماقت، زشت بودن و بدی متّصف ساخته باشند، احساس ارزشمند بودن را از ما می‌رباید و به برداشت ما از خود لطمه می‌زند. اعتماد به نفس در اثر انتقاد، سرزنش، احساس گناه و تقصیر، احساس ناامنی و هراس كاهش می‌یابد، تا احساسی از بی‌ارزش بودن جای آن را بگیرد.
لازم است كه در برابر آماج حملات منفی كه متوجه ارزش شماست، بایستید. ممكن است نتوانید مانع از آن شوید كه دیگران از شما انتقاد نكنند. اما می‌توانید نگرش خود را در برابر این تهاجمات منفی كنترل كنید.
اعتماد به نفس، كلید موفقیت‌های آتی شماست. تا زمانی‌كه اعتقاد نداشته باشید، انسانی ارزشمند و شایسته موفقیت، ثروت، سلامتی و شادابی  هستید، رشد خود را متوقف خواهید ساخت.
چه بهتر كه برای افزایش اعتماد به نفس خود، به دیگران وابسته نباشید. اگر به حرف‌ها و انتقادات دیگران بیش از اندازه حساس هستید بسیار مهم و حیاتی است كه قدرت درونی و باورهایتان را متوجه درون خودتان بكنید.
برای ایجاد اعتماد به نفس باید با خود مهربان‌تر باشید. دست از انتقاد از خود بكشید. خود را بدون قید و شرط بپذیرید. هر روز بیشتر از روز گذشته، خودتان را دوست بدارید و بدانید كه شما شایسته و سزاوار تنعم عالم هستی هستید.
تصدیق‌های مثبت زیر را همه‌روزه تكرار كنید. در افزایش اعتماد به نفس شما معجزه می‌كنند، از شما انسانی آگاه‌تر می‌سازند.
همه‌روزه، خود را بیشتر باور می‌كنم.
من انسانی شگفت‌انگیز و منحصر به فرد هستم.
من انسانی مطمئن، آرام و شاد هستم.
اعتماد به نفس من همه‌روزه افزایش می‌یابد.
توانمندی درونی و اعتماد به نفس من، مرا در جهت درست راهنمایی می‌كند.

نویسنده: جک کنفیلد و مارک ویکتورهانس
ترجمه: سهیلا موسوی رضوی و دکتر ندا افتخار

داستانی هست راجع به یك دزد در زمان‌های قدیم كه كت باشكوهی را دزدید. كت از بهترین پارچه درست شده بود و دكمه‌هایی از طلا و نقره داشت. وقتی كت را در بازار به یك بازرگان فروخت، پیش دوستانش برگشت. دوست نزدیكش از او پرسید كه كت را چند فروخته است.
پاسخش این بود «صد سكه نقره».
دوستش پرسید: «یعنی می‌خواهی بگویی فقط صد سكه نقره برای آن كت باشكوه گرفتی؟» دزد پرسید: «مگر از عدد صد بزرگ‌تر هم هست؟» خیلی از ما نمی‌دانیم چه بخواهیم یا نمی‌دانیم چه چیزهایی موجود در اختیارمان است چون هیچ‌وقت با آنها آن‌قدر آشنا نبوده‌ایم، یا آنقدر از خود دور افتاده‌ایم كه دیگر قادر نیستیم نیازها و خواست‌های واقعی خود را درك كنیم. بعضی از ما به قدری كرخ و بی‌حس شده‌ایم كه از آرزوها و خواست‌های طبیعی خود بی‌خبریم. دیگر نمی‌دانیم چه می‌خواهیم. بیشتر ما نمی‌دانیم چطور بخواهیم. هیچ‌وقت و چه زمانی بخواهیم. ما نیاموختیم چطور كسانی را كه می‌توانند آنچه را می‌خواهیم به ما بدهند. از یك بغل كردن یا اندرزی خردمندانه گرفته تا سفارش چیزی كه می‌فروشیم، بشناسیم و خیلی از ما یاد نگرفتیم علائم غیركلامی را كه مردم به سوی ما ارسال می‌كنند. از قبیل «من با تو هستم» یا «حالا نه» دریافت كنیم.
ترس همیشه از ناآگاهی سرچشمه می‌گیرد. رالف والدوامرسون ما نمی‌دانیم چه چیزهایی حاضر و آماده و ممكن هستند.

اكثر ما نمی‌دانستیم كه می‌شود بدون پول اولیه خانه خرید تا وقتی كه كتاب‌های رابرت آلن را خواندیم. نمی‌دانستیم كه می‌شود نرخ بهره‌ی كمتری برای كارت‌های اعتباری تقاضا كرد تا وقتی كه سخنرانی چارلز گیونز را شنیدیم. نمی‌دانستیم كه می‌شود یك سرویس مجانی یا اتومبیل یا اتاقی ارزان‌تر در هتل درخواست كرد تا وقتی كه یك نفر به ما گفت می‌توانیم. اگر پدر و مادرمان به او یاد ندادند و ما در مدرسه یاد نگرفتیم و نمونه‌اش را در زندگی ندیدیم. از كجا می‌توانستیم بدانیم؟

وقتی عادت كنید برای سیر كردن خود یك تكه نان بخورید. نمی‌دانید كه می‌توانید یك بشقاب رشته‌فرنگی بخواهید. شما هیچ‌وقت یك بشقاب رشته فرنگی ندیده‌اید. حتی نمی‌دانید كه وجود دارد. بنابراین خواستن آن كاملاً دور از طبیعت شماست. یك روز یا یك نفر بشقاب رشته‌فرنگی را به شما نشان می‌دهد یا راجع به آن می‌خوانید یا از كسی می‌شنوید، تا بالاخره از وجود آن آگاه می‌شوید و دیگر فقط یك خیال نیست و بعد یواش‌یواش به خود می‌گویید: «آهای. من رشته‌فرنگی می‌خواهم». دكتر باربار ادی آنجلیس نویسنده‌ی كتاب «به كار گرفتن عشق مؤثر است» و «لحظات واقعی».
ما نمی‌دانیم كه واقعاً چه مقدار نیاز داریم و می‌خواهیم اكثر ما از نیازها و خواست‌های واقعی خود بی‌خبریم، چون وقتی بچه بوده‌ایم به ما كم محلی شده ا را طرد كرده‌اند یا خجالت كشیده‌ایم آنها را بیان كنیم. ممكن است به دلیل مصرانه و مكرر از ما انتقاد شده باشد یا مسخره‌مان كرده باشند، بنابراین درخواست نكردن بیشتر به ما احساس امنیت می‌داد و كمتر ما را معذب می‌كرد. ما به سادگی خواست‌های‌مان را دفن كردیم.
بیان خواسته‌های‌مان زمان كودكی‌مان شاید دردهای درمان نشده و نیازهای تحقق نیافته‌ی زمان كودكی آنان را دوباره آشكار كرده باشد. ممكن است حتی به دلیل اینكه پسر یا دختر بوده‌ایم از ما بدشان می‌آمد و ممكن است برای انتقام گرفتن از كسی كه در گذشته آزارشان داده، فرافكنی كرده و ما را از چیزهایی محروم كرده باشند یا از انتقادهای همسایگان یا اقوام از «لوس بار آوردن» فرزندان‌شان برای آسان‌گیری یا نرمش یا به دلیل چنین «شل و ول» بودن ترسیده‌اند.
دلیلش هر چه باشد. اثر نهایی این است كه ما دیگر احساس نمی‌كردیم چه می‌خواهیم زیرا خیلی دردناك بود. آسان‌تر بود در كرخی و بی‌حسی و بی‌علاقگی فرو رفتیم. عاقبت در جواب «امشب می‌خواهی چه كار كنی؟» جواب‌هایی از قبیل «نمی‌دانم» و «برایم فرقی نمی‌كند» می‌دهیم، وقتی از ما می‌پرسند چه می‌خواهیم. دیگر نمی‌دانیم چه می‌خواهیم.

ما نمی‌دانیم چگونه بخواهیم
اكثر ما هیچ‌وقت سر مشق یا دستورالعملی برای درخواست كردن واضح و مستقیم در خانه نداشته‌ایم. اكثر مدارس دروسی در زمینه‌ی مهارت‌های ارتباطی ندارند كه به ما بیاموزد چطور درخواست‌هایی مؤثر نماییم. آنچه ما بارها و بارها دیده‌ایم نق‌زدن نالیدن، گله‌كردن، شكوه و شكایت بوده است. ما درخواست‌های كنایه‌آمیز، همراه با ایما و اشاره و غیر واضح را دیده‌ایم. ولی ارتباط مستقیم در مورد احتیاجات، خواست‌ها و تمایلات‌مان نداشته‌ایم. اگر ما قبلاً این مهارت‌ها را ندیده باشیم، آموختن آنها و وارد كردن‌شان در زندگی‌مان بسیار مشكل است.
ران‌هالینك «كسی به من چیزی نگفته بود. پدر من در تمام عمرش چیزی از كسی نخواسته بود. من هیچ‌وقت ندیدم او چیزی بخواهد. در خانه‌ی ما چنین سرمشقی وجود نداشت. بنابراین من با این بزرگ شدم كه مرد باید روی پای خودش بایستد».