تبیان، دستیار زندگی

غنچه گُل كرده در آفاق راز! / اى گُل خورشيدىِ دشت حجاز! /هم نفس صبح! نسيم سَحَر قاصدك مژده دِهِ خوش خبر / چشم جهانى ز تو روشن شده / باغ زمين پر گُل و گلشن شده / وحى تو شده مايه ادراك ما روشنى روح طربناك ما / ماهِ شبى، آينه پوش آمدى / مثل سَحَر، نور به دوش آمدى / رونق بازار بتان برده‏اى / دل ز همه پير و جوان برده‏اى / آيه تويى، آيه تويى، آيه تو / با دل ما عمرى همسايه تو / هان تو بخوان تا همه گويا شوند / لب بگشايند و شكوفا شوند / از غم انسان نخستين بگو/ ز آدم و حوّا و دل و دين بگو/ از شب ظلمت، سَحَر گُم بگو/ از دل پر غصه مردم بگو ...