کد:
1247685
پرسش
با عرض سلام و خسته نباشید
دخترم 5 ساله است و از یک سالگی به بعد بهانه گیر و لجباز بود. تا جایی که به گریه کردن و بهانه گرفتن در فامیل معروف شد!
بعد از چهارسالگی لجبازیش خیلی کمتر شده اما مشکلی که الان باهاش دارم اینه که گاهی خیلی با تندی و پرخاش حرف میزنه و گاهی میخواد با تحکم حرفش رو به کرسی بنشونه. اینطور مواقع اگر به حرفش گوش نکنم و بی اعتنایی کنم اینقدر پافشاری میکنه و از حرفش کوتاه نمیاد که اعصابم به هم میریزه و دعواش می کنم، بعدشم میره تو اتاقش و کلی گریه می کنه و جیغ میزنه! دفعه بعد باز هم همین قضیه تکرار میشه.
مشکل دیگه هم اینه که به بعضی چیزا حساسیت بیخود داره. مثلا دمپایی باید حتما خشک خشک باشه تا پاش کنه، حتی وقتی که میخواد بره حمام! یا اینکه اگر آستین لباسش خیلی کم خیس بشه باید حتما عوض کنه. در این مواقع باید به حرفش گوش کنم؟ البته همیشه به اینها حساسیت نشون نمیده و بعضی موقع ها نادیده میگیره اما بیشتر اوقات نسبت به این موارد بهانه میگیره
کلا برخورد آدم دربرابر این حساسیت ها در بچه ها باید چطور باشه؟
ممنون از توجهتون
پاسخ
باسلام
دوست گرامی عمدتا این دست سورفتارها و لجاجتهای کودکان برای جلب توجه است. برخی از کودکان به این نتیجه می رسند که با یک رفتار مثبت نمی توانند جلب توجه کنند و لذا به رفتارهای منفی روی می اورند که یکی از این رفتارهای منفی لجاجت و بهانه گیری است.
لذا شما باید سعی کنید در برخورد با فرززندتان برای کاهش این دست مشکلات، از روش انضباط مثبت استفاده کنید. منظور از انضباط مثبت تلاش در جهت اتخاذ یک ارتباط و تعامل خوب است. به حرفها و نظرات فرزندتان گوش دهید اما از قرار دادن حد و مرز و شرط و شروط مشخص نهراسید. پیشنهاد می کنیم به شکل زیر عمل کنید:
- همیشه بیننده رفتارهای خوب فرزندتان باشید و او را مورد تشویق و قدردانی قرار دهید.
- از خطاها و غرغرهای کوچک و قابل اغماض گذشت کرده و آنها را نادیده بگیرید.
- مشاجره را برای وضعیتی که هیچ گزینه و انتخابی برای برخورد با فرزندتان نیست و شما باید به او"نه" بگویید نگهدارید مثلا مواقعی که سلامتی او در خطر است.
- بیش از حد متوقع نباشید. اینکه بچه ها با انجام مکرر یک سری کارها حتی پس از مخالفت شما برای انجام آن، عکس العمل شما را بسنجند کاملا طبیعی است زیرا این راهی است که آنها متوجه می شوند چه چیزی از جانب شما پذیرفتنی و چه چیزی غیر قابل پذیرش و اغماض است.
- خودتان را جای فرزندتان بگذارید. به عقب برگردید و ببینید زمانی که کودک بودید چه طرز تفکری داشتید و چگونه دنیای بزرگسالان برایتان غیر جذاب بود.
کمک کردن روزانه و عادی به کودکان به آنها احساس اطمینان و امنیت خاطر می دهد و اگر آنها انتظار داشته باشند کارها طبق یک روال زمانی و یا یک روش اتفاق بیفتد احتمال تعارض و ستیز بین شما کمتر خواهد شد. مثلا به طور معمول بدانند که بعد از شام وقت مسواک زدن و خوابیدن است.
- محدودیتهای معقول وضع کنید. اگر کودکان اجازه داشته باشند هر کاری می خواهند انجام دهند، به ندرت احساس امنیت خواهند کرد . در واقع گاهی رفتار بد آنها تنها برای شناخت حد و مرزهاست نه به علت علاقمندی به ستیزه جویی با والدین.
- قوانین خانوادگی را به کمترین حد ممکن برسانید؛ در غیر این صورت فرزند شما در بین قوانین متعدد گرفتار خواهد شد و حتی بسیاری از آنها را نمی تواند به ذهن بسپارد.
- واقع گرا باشید. بسیاری از رفتارهایی که والدین آنها را سرکشی و نافرمانی و یا غرغر کردن می دانند تنها یک بخش طبیعی از روند رشد کودک است. کودکان که کمی بزرگتر می شوند سعی می کنند استقلال خود را احراز کنند لذا اگر با سایر والدین صحبت کنید به احتمال زیاد خواهید دیدآنها نیز مشکلات و موارد مشابهی داشته یا دارند.
با تشکر از تماس شما
مشاور :
خانم عطاريان
| پرسش :
سه شنبه 4/12/1394
| پاسخ :
يکشنبه 9/12/1394
|
تربیت کودک
|
ليسانس
|
27
سال
|
شیوه های تربیتی
| تعداد مشاهده:
164 بار