پرسش

با عرض سلام و خسته نباشید <br />من دختری 25 ساله هستم که حدود 4-5 ماه است که با پسر عمه ام عقد کرده ام و فعلا در خانه ی پدرم زندگی میکنم .مشکل من این است که شوهرم از کار فراری است .او یک ماه سر کار رفت و بعد از آن استفا داد و در این یک ماه حسابی عصبانی بود و دعوا راه می انداخت و مرا ناراحت میکرد ...اکنون هم چند شغل برای او یافته ام اما او به بهانه کم بودن حقوق و درامد به سمت هیچ کاری نمی رود .این جمله ی کاچی به از هیچی هم توی گوشش نمیرود که نمیرود ...<br />چطور انگیزه اش را برای کار در بیرون از منزل بیشتر کنم ...و تنبلی را از او دور کنم تا شوهری مسولیت پذیر&nbsp; برایم باشد؟<br />لطفا تجربیاتتون رو در اختیارم قرار بدید<br />یک دنیا ممنونم

پاسخ

باسلام
دوست گرامی توصیه جدی دارم در این زمینه با والدین همسرتان صحبت کنید تا ایشان را برای شروع یک کار ترغیب جدی نمایند.
در هر حال زندگی مشترک فقط به معنای ثبت اسم همسر در شناسنامه نیست بلکه توام با انبوهی از مسئولیتهاست و اشتغال مرد و تلاش برای تامین معاش جز یکی از همین اصول اولیه و البته اساسی است.
در هر حال سعی کنید از والدین همسرتان کمک جدی بگیرید.
در ثانی تا زمانی که وضعیت اشتغال ایشان روشن نشده به هیچ عنوان وارد زندگی مشترک نشوید.
ثالثا تصور نکنید که نوع تربیت یک فرد را می توانید تغییر دهید. اگر همسرتان واقعا دغدغه میزان دارد دارد که هیچ ولی باید باز هم تلاش جدی برای یافتن کار مناسب بکند اما در صورتی که کلا به تنبلی عادت دارد و نمی تواند برای تامین زندگی خود زیر بار مسئولیت رود و تا به حال در این راستا تلاشی نداشته و سابقه گذشته وی نیز موید همین مساله است تصور نکنید می توانید معجزه کنید.
دقت کنید من به شخصه بسیار معتقد به تلاش برای ایجاد تغییرات زندگی مشترک هستم اما بدیهی است که صفات شخصیتی افراد ونوع تربیت شان را نمی توان تغییرات جدی داد.
خوب بررسی کنید و ببینید اصلا همسرتان برنامه اش برای ادامه زندگی چیست؟ تا کی می خواهد بی کار باشد و چشم به حمایت خانواده ها داشته باشد؟
اول وی را خوب بشناسید و سپس برای ادامه دادن زندگی با وی تصمیم جدی بگیرید.
به هر حال دوران عقد یک دوران بسیارطلایی برای شناخت طرفین از یکدیگر است تا مشخص شود که ایا واقعا مناسب هم برای ادامه زندگی مشترک هستند یا خیر؟
با تشکر از تماس شما