تبیان، دستیار زندگی

به روشنایی آب می شد اعتقادداشت ، حتی با آب نطلبیده هم که مراد بود می شد کنار اومد اما رابطه ی ردیف شدن استکان های چای یا بالا آمدن تفاله هایش رو با مهمون های ناخونده کجای دلم میتونستم جا بدم؟

حالا این ها همه به کنار مثلا میشد در یک جمعی می نشستیم وناگهان وقتی ساکت میشدیم باید قانعش میکردیم که این موجودی که ما ندیدیم و ظاهرا از وسط جمع رد شده عزراییل نبوده ، اصلاهیچی نبوده ، فقط حرف کم آوردیم و ترجیح دادیم به جای جای جفنگ پراکنی سکوت کنیم...

وای خدای من!

داره نمک می ریزه تو کفش های مهمون های بابا که دلشون شور بزنه و برن...

همین پریروز بود وقتی کنترل گم شد گوشه ی چادر مادر راه گره زد و وقتی کنترل رو پیدا کرد چه حس غروری میکرد که این گره ی کذاییش جواب داده.

آخه یکی نیست بهش بگه

_خواهر من !

کنترل که جایی نرفته بود ، توی خونه بود ، یه کم چشم هات رو باز میکردی احتیاج به اون گره ی کذایی هم نبود

چشم هام رو میبندم ، داره کم کم صبح میشه، صدای اذان از مسجد محله به گوشم میرسه ، صدای پای پدر،

آشناترین صدای تمام سال های زندگیم...

به عادت همیشگی اش قبل از نماز به سراغ صندوق صدقات خانه رفته...

خداروشکر که در تمام طول عمرمون مشترک ترین اعتقادمون همین بود و بس...

داستانک

بعد از اینکه وارد کلاس شدیم بچه ها خیلی شیطونی میکردند اونایی که بعد از تعطیلات تازه دوستاشونو دیده بودن اونایی که برای اولین بار همدیگرو میدیدن خلاصه جو شلوغی بر کلاسمون حاکم  بود حالا الان یک ماه از بازگشایی مدارس میگذره تو کلاسمون چهار تا دوست بودن که خیلی با هم صمیمی شده بودن یکی از اونها تازه وارد اکیپشون شده بود.

اما سه تای دیگه از قدیم با هم دوست بودن اسم تازه وارده:

آرام و اون سه تای دیگه : ساناز و سارا و عاطفه بود

ماه ها از پی هم میگذشت و رابطه ی این چهار دوست در حال نوسان بود. سارا دو تا برادر داشت که اسم یکیش سام بود  عاطفه خیلی از سام خوشش میومد.

اما وقتی آرام وارد ماجرا شده بود سارا رابطش با عاطفه سرد شد و باعث شد عاطفه شروع کنه به حسادت کردن گمان میکرد که آرام میخواد سام رو ازش بگیره

یه روزی از روزها وقتی وارد کلاس شدم دیدم حال آرام اصلا خوب نیست و  مدام داره گریه میکنه دیگه با دوستاش حرف نمیزد

وقتی ازش پرسیدم گفت: یه خانومه با خونشون تماس گرفته و کلی چرندیات در مورد آرام به خانوادش گفته.

اون خیلی دختر خوبی بود و هیچکس فکر نمیکرد ازش همچین کارایی (رابطه با جنس مخالف و...) سر بزنه ولی دیگه همه چیز خراب شده بود آرام پیش خانوادش آبرو نداشت.

من خیلی دلداریش دادم یکم آروم شد . فردای اون روز آرام فهمیده بود این کار عاطفه بوده و اون زن مادر عاطفه بوده.

حالا براتون از خانواده ی عاطفه بگم خیلی احساس پاکی ومقرب بودن به خدا رو داشتن مادر عاطفه دخترشو پاکدامن ترین دختر دنیا میدونست

بگذریم وقتی آرام از اون سه نفر جدا شد. چند ماهه بعد براش خواستگار خوب اومد و اون ازدواج کرد در صورتی که تحصیل هم میکرد ولی سال دوم دبیرستان ما همه از هم جدا شدیم ولی من دورا دور از همه ی بچه ها اطلاع داشتم. اگر بگم باورتون نمیشه همون عاطفه ی چادری خداشناس به قول مادرش، اول از همه چادرشو برداشته بود بعد هم پسری نمونده بود تو شهرشون که عاطفه باهاش رابطه نداشته باشه

هنوزم که هنوزه مادر عاطفه تو خیابونا دنبال دخترش میگرده که مثلا جمعش کنه و از کارای دخترش خبر داره ولی کاری از دستش بر نمیاد چون عاطفه مامانشم به راحتی می پیچوند. همون مادری که یه روزی خواست دختری رو فقط بد نام کنه اما حالا....

واقعا این دنیا دار مکافاته

رسول خدا صلوات الله علیه می فرماید :

آنچه را که برای خود می پسندی برای دیگران هم بپسند و آنچه را که برای خود نمی پسندی برای دیگران هم نپسند.

منبع: اختصاصی مجله اینترنتی زیگیل

هیچ وقت اون روز تلخ یادم نمیره انگار همین دیروز بود

بهم زنگ زد گفت شیرین میای بریم کوه ؟

گفتم :آخه مهتاب الان چه وقت کوه رفتنه واستا فردا صبح با بچه ها هماهنگ می کنم دوتایی که نمی شه رفت چند نفری باشیم لذتش بیشتره

مهتاب فقط سکوت کرد و چیزی نگفت

گفتم : چرا حرف نمی زنی فردا بریم ؟

مهتاب: باشه حرفی ندارم

شیرین : چیه مهتاب چرا صدات اینقدر گرفتست؟

مهتاب: هیچی فردا می بینمت خدانگهدار

صدای مهتاب پر از درد رنج بود نمی دانستم برای این دختر شاد چه اتفاقی افتاده بود

زنگ زدم به همه دوستان نزدیک من و مهتاب و ازشون خواستم فردا باما بیان نمی دونم چه جوری شده بود که همه دعوتمو قبول کردند

اون روز شوم آمد من رفتم دنبال مهتاب تا سر قراری که با دوستای دیگه گذاشته بودم بریم

شیرین:سلام مهتابم

مهتاب: سلام شیرین جان ممنون که به خواستم گوش کردی

شیرین : دختر چیه چی شده چرا اینقدر داغونی ؟

مهتاب: نه حالم خیلی هم خوبه از این بهتر هم نمیشه

شیرین :نه تو یه چیزت هست بگو چی شده؟

مهتاب: شیرین جان باور کن حالم خوبه

می دانستم یک چیزی شده داره دروغ میگه که حالش خوبه به خاطر همین زیاد اصرار نکردم بگه تو دلم گفتم شاید با کوه رفتنمون حالش خوب بشه بهم بگه چی شده

شیرین: راه بیافت دختر همه منتظرمونن

سر قرار که رسیدیم دوستان اومده بودن همه فهمیده بودن انگار یه غم بزرگی تو چشای مهتاب موج میزنه ولی به روش نیاوردن از من یواشکی می پرسیدن مهتاب چرا اینجوری شده ؟ و منم هیچ توضیحی نداشتم براشون بدم

مهتاب: خوب نمی خواهید بیاین یا من تنها این کوه رو بالا برم

شیرین : داریم میایم چقدر عجله می کنی کوه که تموم نمیشه

احساس کردم زیر لب یه چیزی زمزمه کرد ولی متوجه نشدم چی گفت

به هر پرتگاهی که می رسیدم ازم می پرسید: اینجا چطوره آدم ازش بپره پایین

و منم با شوخی می گفتم نه جاهای با صفا ترم هست بزا برسیم خودم بهت می گم و اوهم فقط سکوت می کرد و به دره زیر پاش خیره می شد

اون بالای بالا که رسیدم دیگه خیلی خسته شدیم واستادیم تا یه خورده استراحت کنیم یهو چشم به پرتگاه روبه روم افتاد که گلهای شقایق دره شو پر کرده بود

به شوخی برگشتم به مهتاب گفتم :

مهتاب اینجا آدم بیاد بپره ببین چقدر قشنگه انگار یه تیکه از بهشته

مهتاب که تا اون موقعه نخندیده بود یه خنده از ته دلش سر داد اومد بوسم کرد گفت تو بهترین دوستم هستی آره اینجا بهترینه

از رفتارش همه مون خشکمون زده بود

مهتاب هم چنان خندان یهو از دره پرید پایین تا اومدیم به خودمون بجنبیم

مهتاب بین یک عالمه گل شقایق غرق در خون شده بود

هیچ وقت آن روز تلخ یادم نخواهد رفت

حالا از کوه از گل شقایق متنفرم

داستانک

در سرزمین پروانه ها افسانه ای وجود دارد در مورد پروانه ای پیر. یک شب وقتی که پروانه پیر هنوز بسیار جوان بود، با دوستانش پرواز می کرد. ناگهان سرش را بلند کرد و نوری سپید و شگفت آور را دید که از میان شاخه های درختی آویزان است. در واقع، این ماه بود. ولی چون تمام پروانه ها سرگرم نور شمع و چراغ های خیابان بودند و همیشه به دور آنها می گشتند، قهرمان با دوستانش هرگز ماه را ندیده بود.

با دیدن این نور یک پیمان ناگهانی و محکم در او پیدا شد: من هرگز به دور هیچ نور دیگری به جز ماه چرخ نخواهم زد. پس هر شب، وقتی پروانه ها از مکان های استراحت خود بیرون می آمدند و به دنبال نور مناسب می گشتند، پروانه ما به سمت آسمان ها بال می گشود. ولی ماه، با این که نزدیک به نظـر می رسید، همیشه در ورای ظرفیت پروانه باقی می ماند. ولی او هرگز اجازه نمی داد که ناکامی اش بر او چیره شود و در واقع، تلاش های او هر چند ناموفق چیزی را برایش به ارمغان می آورد.

برای مدتی دوستان و خانواده و همسایگان و ساکنان سرزمین پروانه ها همگی او را مسخره و سرزنش می کردند. ولی همگی آنها با سوختن و خاکستر شدن در اطراف نورهای جزیی و در دسترسی که انتخاب کرده بودند در مرگ از او پیشی گرفتند.

ولی پروانه پیر در زیر درخشش سپید و خنک معشوق در سن بسیار بالا از دنیا رفت.

داستانک

امتحان ترفیع رتبه شرکتمون بود این امتحان سالی یکبار انجام میشد حالا ماهم کارمند نمونه میخواستیم سریع ترفیعمونو بگیریم واسه همین یک هفته مرخصی گرفتم که قشنگ بخونم

روز اول که اومدم کتابارو بخونم دیدم خیلی زیاد هستن گفتم برم بیرون یه دوری بزنم مغزم اماده بشه برگردم بخونم. تو راه دوست دوران سربازیمو دیدم که از اصفهان اومده بود شیراز .خَر کِیف شده بودیم که همدیگرو پیدا کردیم همینطور وِر زدیم که نفهمیدیم کی شب شد گفتم واوِیلا چرا شب شد روز اولمون که پرید ایشالا فردا میخونم تو همین فکر بودم که دوستم با کلی اسرار و خواهش گفت بریم اصفهان.حالا ماهم کارمند نمونه میخواستیم ترفیعمونو سریع بگیریم گفتیم بابا یه هفته وقته بریم یه سر اصفهان اتفاقا واسه روحیه هم خیلی خوبه

آقا گفتیم با چی بریم رفیقمون گفت ماشین نداری ما هم یه پیکان پوکیده داشتیم که رومون نشد نشون رفیقمون بدیم گفتم ماشینم خارجیه پلیسم رو این ماشینا حساسه بیا با اتوبوس بریم همین اومدیم سوار اتوبوس بشیم از بس پله هاش بلند بود خشتکمون جِر خورد حالا مارو میگی رنگ وارنگ مسافرارو میگی مبهوت که این صدای شلوار بوده یا باد معده.اقا ما که نشستیم دیگه از جامون تکون نخوردیم تا رسیدیم شهر رضا(نزدیک اصفهان)واسه شام .حالا از گشنگی داشتیم سَقَط میشدیم ولی خِشتکمون پاره. میگن مردم شهر رضا دستِ کمی از قزوینیا ندارن دیگه گفتم یا شانس یا اقبال بریم پایین اینجا بمونم از گشنگی میمیرم ولی برم پایین فوقش یه بلایی سرم میاد نمیکشنم که. شام خوردیمو شلوارمونم دوختیم و راه افتادیم تا رسیدیم اصفهان

در اصفحان کلِ روزو گشتیم هِی رفیقمون میگفت اصفهان نصف جهان .ماهم زورمون گرفت با لهن خنده داری گفتم اصفهانیا کلا با ریاضی مشکل دارن اینم حتما مثل 33پلتونه که میگید 33 پله ولی...گشتیم تا شب که شد. خواستیم برگردیم شیراز .دوستم اسرار که شب بیا خونمون بمون حالا ما هم یه کارمند نمونه میخواستیم سریع ترفیعمونو بگیریم گفتیم ولش کن یه هفته وقته یه شبم بیریم خونه دوستمون.

رفتیم خونه دوستمون نشسته بودم یِهو خواهرش با یه سینی چایی اومد همین که جلوی ما تعارف کرد ما چهرشو دیدیم مجذوب شدیم داشتم نگاه قیافش میکردم حواسم نبو دستم رفت تو چایی جیغم رفت بالا دختره هم هول شد کلِ چایی هارو ریخت رومون دیگه داشتم آتیش میگرفتم آقا دوییدم به سمت دستشویی بدونه که در بزنم در را باز کردم از شانسِ بده ما نَنِه دختره پشت در بود ما که درو باز کردم اوهم مثل اَن پهن شد کف زمین.حالو بیا درستش کن خلاصه با کلی سلامو صلواتو دعا و نذرو هرچی بلد بودیم از درگاه خدا خواستیم که نمیره شَر بیگیرتمون اخه مامانش انگار فسیل بود میشد جوابِ رفیقمو بدم ولی نمیدونستم جواب میراث فرهنگیو چی بدم

مامانش خدارو شکر خوب شد اومدیم کَپِی مرگمونو بزاریم نمیشد قیافه دختره از ذهنمون نمیرفت. تا صبح این دنده اون دنده شدیم که بخوابیم نشد حالا ما یه کارمند نمونه میخواستیم ترفیعمونو سریع بگیریم مگه فکر دختره میذاشت.صبح که خواستم برگردم شیراز کلی با خودوم کَلَنجار رفتم گفتم من که یه هفته وقت دارم بزار حالو که اومدیم اینجا یه خواستگاریم بکنیم .خلاصه تا به مامان بابام گفتم و اوناهم مگه زیر بار میرفتن که بیان بابام میگفت اگر ان ترک شیرازی به دست ارد دل مارا به خال هندویش بخشم سمرقندو بخارا را.بعد تو میخوای بری از اصفهان زن بگیری.مامانم میگفت اینهمه دختر خوب هستند که 30 40 سالشون بیشتر نیست بعد میخوای بری یه دختره 20 ساله بگیری.خلاصه تا راضی شدن یه روز طول کشید.

رفتیم خواستگاری که حالو ننه عروس میخواست تلافی اون شبو در بیاره. گفت ما دختر به کارمند که حقوقش زیر 3 ملیون باشه نمیدیم گفتم من اگه تو امتحان ترفیع قبول بشم حقوقم میشه 3 میلیون(البته منظور من 3 میلیون ریال بود).گفت باید ماشین زیر پاش زانتیا باشه گفتم بابام قول داده که اگه تو امتحان ترفیع قبول بشم یه ماشین خوب واسم میخره.گفت باید خونه داشته باشه گفتم اگه تو امتحان ترفیع قبول بشم شرکت یه وام مسکن بهم میده . ما هم یه کارمند نمونه میخواستیم ترفیعمونو بگیریم

بنابراین واسه هر چیزی که به ما میگفتن میگفتم امتحان ترفیع اِله میکنم بِلِه میکنم

رفتیم با دختره حرف بزنیم رفیقمون گفت معلم عربیه ما هم از عربی فقط همین جمله بلد بودم هذان نملتان علی الجدار.از شانس خوبمون همون موقع دوتا مورچه روی دیوار رد میشد منم سریع گفتم و دختره ذوق مرگ شد که عجب شوهر هنرمندی گیرش اومده

دیگه ما یه عقدی خوندیم سرشار از انرژی و بعد از دوروز برگشتیم شیراز .تو راه مامانم میگفت اگه قبول نشی چی.بابا گفت همه زحمتتو بکش که حتما قبول بشی و خلاصه دییونم کردن

روز قبل از امتحان شد هیچی درس نخونده بودم نگاه ساعت کردم.ساعت 8 صبح بود لای کتابو باز کردم دیدم هیچی نمیفهمم گفتم بزار یه سر برم ایمیل و فیسبوکمو چک کنم بعد میام میخونم

داشتم ایمیلامو چک میکردم دیدم یا علی همه رفیقام آن هستن گفتم بزار یکم بِچَتیم واسه درس خوندن هنوز وقته.بعد از کلی چت کردن یهو دوستم گفت فلشی که بهت داده بودمو فردا بیار حالا ماهم کارمند نمونه میخواستیم ترفیعمونو سریع بگیریم حالو فلشو پره فیلم .گفتیم ولش کن یه فیلم نیگا کنیم بعدش راحت میخونیم آقا فیلم نیگا کردن همانا و نصف شب شدن همانا.گفتیم یه کم بخوابیم صبح زود بلند شیم بخونیم .به مامانم گفتم صبح که واسه نماز بلند میشی صدای ماهم بزن بلند شیم هم بعد از صد سال یه نمازی بخونیم هم درس بخونیم که به عنوان یه کارمند نمونه بتونم سریع ترفیعمو بگیرم

آقا از شانس گند ما.مامانم خواب موند ماهم مثل هر روز ساعت 10 بیدار شدیم حالو داشتم میمردم از عصبانیت درسم نخونده بودم وهمه امال و ارزوهامم به این ازمون بستگی داشت.

امتحان ساعت 11 بود ماهم به عنوان یه کارمند نمونه که میخواستیم ترفیعمونو سریع بگیریم زود لباسامو پوشیدم تا راه افتادیم شد 10.45 ماشینو تخت گاز روندیم داشت موتورش از گاز زیاده کنده میشد خلاصه جیمز باندی روندیم گفتیم بندازیم تو خطه ویژه زودتر برسیم از شانسه بده ما دو تا اتوبوس تصادف کرده بودن راهم بسته شده بود پلیسم اونجا مارو دید خدا خواسته گفت بپر پایین ماشین باید بره پارکینگ هرچی ما گفتیم ما یه کارمند نمونه هستیم میخوایم زود ترفیعمونو بگیریم به خرجش نرفت که نرفت .ما هم به امتحان نرسیدیم و به عنوان یه کارمند بی نظم از شرکت اخراج شدم

داستانک