هفته ای پیش بود که شرکت AMD، یک پردازنده دسکتاپ جدید را معرفی نمود. مدل A6-3500 پردازنده ای است که شدیدا جلب توجه می کند. این پردازنده 3 هسته CPU را با 320 پردازنده جریانی گرافیکی مخلوط کرده است تا با قیمت زیر 100 دلاری خودش، به یکی از بهترین گزینه های موجود برای کاربران ویندوز تبدیل شود. این پردازنده همچنین از گستره ای کامل از تکنولوژی های AMD پشتیبانی می کند.

تکنولوژی هایی مانند Turbo Core در هنگام فعالیت سنگین پردازنده، آن را به طور خودکار اورکلاک کرده و فرکانسش را تا حد اکثر 300 مگاهرتز بالا می برند. – این سی پی یو از تکنولوژی تثبیت تصاویر ویدئویی Steady و نیز رم های DDR3 با فرکانس 1333 مگاهرتز پشتیبانی می کند. این پردازنده با HDCP (حفاظت از محتوای دیجیتال با پهنای باند بالا) هم سازگاری دارد. نکته دیگر این که می توان A6-3500 را با یک کارت گرافیک جداگانه از سری 6000 به کار گرفت و به این ترتیب از قدرت گرافیکی بالاتری بهره مند شد.

در مورد سرعت هم باید گفت که 3 هسته پردازشی این پردازنده، در حالت عادی 2.1 و در حالت توربو 2.4 گیگاهرتز فرکانس دارند. بخش گرافیکی این پردازنده هم فرکانسی برابر 444 مگاهرتز دارد. کش این APU هم 3 مگابایت از نوع L2 می باشد. البته همین جا باید ذکر کرد که با ترکیب 320 پردازنده جریانی با فرکانس 444 مگاهرتزی، به هیچ عنوان قدرت گرافیکی بالایی نصیبتان نخواهد شد. تقریبا می توان گفت که گرافیک این APU می تواند فقط کار های معمولیتان را راه بیاندازد.

اما نقطه قوت این مدل، آن است که با جیبتان رابطه ی دوستانه ای برقرار کرده و احتمالا با قابلیت هایش دل خیلی از کاربران را به دست خواهد آورد. پس اگر مشتاق استفاده ازاین پردازنده شده اید، یادتان باشد که مادربورد شما باید حتما از سوکت FM1 ای.ام.دی پشتیبانی کند.

پژوهشگران شرکت آی بی ام نوعی میکروچیپ را طراحی کرده اند که از مغز انسان الهام گرفته شده است. آنها می گویند این میکروچیپ می تواند پردازنده ها را بسیار قویتر و سریعتر از پیش کند و در زمینه یادگیری انعطاف پذیرتر و در پاسخها حساب شده تر عمل کند، کاری که تاکنون برای کامپیوترها یک چالش بوده و برای مغز انسان مانند آب خوردن.

ماجرا از چه قرار است؟
آی بی ام دو طرح اولیه از این چیپها را معرفی کرده و اسم آنها را هم neurosynaptic core یا هسته عصبی-سیناپسی گذاشته است. هر دوی آنها بر اساس یک پلتفرم استاندارد نیمه رسانا ساخته شده اند و 256 نورون (واحد محاسباتی این چیپها) دارند. RAM در این چیپها مثل سیناپسهای مغزی (محل اتصال سلولهای عصبی) عمل می کند. یکی از این چیپها 262 هزار و 144 اتصال سیناپسی دارد و دیگری 65,536 اتصال سیناپسی.

این شبکه های اتصال سیناپسی یا همان چیپها از دو جهت مثل مغز عمل می کنند: اولا واحد محاسباتی و واحد حافظه بسیار به هم نزدیک و در هم تنیده شده اند (مثل مغز که فرآیند پردازش و حافظه هر دو توسط نورونها انجام می پذیرد) و دوم اینکه ارتباطات بین سیناپسها بر اساس یادگیری می تواند تقویت یا تضعیف شود. (دقیقا مانند فرآیند به یاد سپاری یا فراموشی در مغز)

البته تیم تحقیقی جزئیات زیادی از کارآیی و مشخصات این هسته های عصبی اعلام نکرده اند اما آنها ادعا کرده اند که این تراشه های جدید نه تنها مصرف انرژی بسیار کمتری خواهند داشت - و دوست جیبهای شما خواهند بود - بلکه قابلیتهای بالایی مانند تشخیص تصاویر، انجام بازیها یا هدایت مستقل یک خودرو در مسیر خود را نیز دارند.

چطور؟
کامپیوترهای امروزی بر اساس سیستم طراحی فون نویمان ساخته می شوند و در آنها مدخل ها به "ورودی" و "خروجی" تقسیم می شود، اشکال این طراحی این است که باعث ایجاد یک گلوگاه برای انتقال داده ها می شود که سرعت و کارآیی را محدود می کند. هسته نورونی آی بی ام با ایجاد شبکه سیناپسی و یکی کردن حافظه و پردازشگر، این گلوگاه را حذف، کارآیی را بهتر و سرعت را بیشتر می کند و از اتلاف انرژی هم می کاهد.

گفتنی است محققین IBM تاکید کرده اند که آنها اصلا قصد ندارند چیزی بسازند که با مغز رقابت کند یا حتی شبیه مغز باشد، بلکه تنها از روش کار مغز برای بهینه کردن طراحی مدارهای الکترونیکی و چیپها الهام می گیرند.

قدمهای بعدی:
IBM قصد دارد در آینده سیستمی بسازد که 10 میلیارد نورون و 100 تریلیون سیناپس داشته باشد (به تعداد سیناپسهای مغز و با یک دهم تعداد نورونهای آن) و تنها 1 کیلووات انرژی مصرف کند و در یک جعبه کفش هم جا بگیرد.

ظاهرا کامپیوترهای الهام گرفته از مغز بیشتر مکمل کامپیوترهای امروزی خواهند بود تا جایگزین آنها. Modha مدیر پروژه چیپهای نوروسیناپسی می گوید: رایانه های امروزی بیشتر چپ مغز حساب میشوند، آنها می توانند حجم بالای محاسبات را انجام بدهند. اما در مسائلی که نیمه راست مغز می تواند انجام بدهد یعنی تشخیص خطر و درک چهره های دوستان، رایانه های امروزی عملا ناتوانند. مثلا شما بدون یک نیمه از مغزتان نمی توانید رانندگی کنید، ما در حال حاضر فقط یک نوع کامپیوتر داریم [نوع چپ مغز] کاری که ما می کنیم مثل این است که یک عضو جدید را به خانواده اضافه کنیم.

شما چه حسی در مورد توسعه چنین رایانه هایی دارید؟ آیا بهتر است حوزه ادراک و احساسات در انحصار انسان باقی بماند یا بهتر است انسانها این قابلیتها را با دستیاران دیجیتال خود به اشتراک بگذارند؟

روز ۲۵ اگوست سال ۱۹۹۱ آقای لینوس توروالدز متنی را در یک گروه خبری یوزنت منتشر کرد که اینطور شروع می شد: من در حال ساخت یک سیستم عامل رایگان هستم (به عنوان یک سرگرمی که بزرگ و حرفه ای نخواهد بود) هم اکنون این سیستم عامل است و کار می کند. با این مطلب سیستم عاملی متولد شد که میلیون ها نفر در سراسر دنیا به آن عشق می ورزند و هر روز از آن استفاده می کنند.

در صفحه ویکی پدیا لینوکس این گونه توصیف شده: "این سیستم‌عامل که در ابتدا بیشتر توسط افراد مشتاق گسترش پیدا می‌کرد و به کار گرفته می‌شد، توانسته است پشتیبانی شرکت‌های سرشناسی چون آی‌بی‌ام و هیولت-پاکارد را به دست آورد و با بسیاری از نسخه‌های خصوصی یونیکس رقابت کند. طرفداران لینوکس و بسیاری از تحلیل‌گران این موفقیت را ناشی از استقلال از فروشنده، کم‌هزینه بودن پیاده‌سازی، سرعت بالا، امنیت و قابلیت اطمینان آن می‌دانند."

حتی اگر کاربر مستقیم این سیستم عامل نباشید، باید بدانید که در زندگی روزانه تان با آن سر و کار دارید. این سیستم عامل به خاطر رایگان بودن و انعطاف پذیری بالا، مغز متفکر بسیاری از دستگاه های الکترونیکی و گجت ها را تشکیل می دهد. بسیاری از وب سایت ها نیز بر روی سیستم عامل لینوکس سرویس دهی می شوند و فراموش نکنید که اندروید هم بر پایه لینوکس ساخته شده است. اگر کمی کنجکاو باشید رد پای پنگوئن شانس لینوکس را در اطراف تان مشاهده می کنید.

اگر تا به حال این سیستم عامل دوست داشتنی را تجربه نکرده اید شاید تولد ۲۰ سالگی اش بهانه خوبی باشد که یک نسخه از لینوکس را روی کامپیوترتان امتحان کنید. برای شروع شاید «لینوکس اوبونتو»گزینه خوبی باشد.

از آنجایی که لینوکس بر اساس تفکر کمک جمعی و باز کار می کند بقیه توضیحات را به عهده کاربران لینوکس می گذاریم تا در بخش نظرات به کمک کسانی بیایند که می خواهند برای بار اول طعم لینوکس را تجربه کنند.