تبیان، دستیار زندگی

من یک شهروند محترم هستم. ببخشید! بسم الله الرحمن الرحیم من یک شهروند محترم هستم که امروز با دخترم به خیابان آمده‌ام. صحنه‌ای دیدم که برایم زیبا ولی عجیب بود. یک عده خانم توی خیابان راه افتاده بودند و به خانم‌های خوش‌حجاب گل و جایزه و از اینجور چیزها می‌دادند.

من هم مثل خیلی‌ها در نگاه اول خوشحال شدم که بالاخره به فکر یکی رسید که بیاید و تشویقی بکند. تریبون و سخنرانی و حرف زدن را کنار بگذارند و وارد میدان شود. اما یک سوال بزرگ هم توی ذهنم ایجاد شد که امیدوارم برگزار کنندگان این طرح، به آن هم فکر کرده باشند.

سوال من این است: «آقا جان شما قرار است چه کسی را به حجاب ترغیب کنید؟ کسانی را که حجاب دارند؟ کسانی را که خوش حجاب هستند؟» خب مادر و مادربزرگ من که حجاب خوبی دارند چه نیازی به تشویق و گل و از اینجور چیزها دارند؟ شما باید به فکر دختر جوان و نوجوان من باشید که وقتی اول عید برای خرید مانتو به فروشگاه می‌رود، برای خرید لباس مناسب و خوش‌حجاب، نیاز به انگیزه‌سازیِ امثال شما دارد.

شما باید به فکر دختر بدحجابی باشید که شاید با یک شاخه گلی که از شما می‌گیرد، مسیر زندگیش عوض می‌شود. شما باید به فکر دختر بدرفتاری باشید که اگر یک صحیفه سجادیه یا زیارت‌نامه حضرت زهرا سلام الله علیها از شما هدیه بگیرد، ممکن است مسیر زندگی عده‌ای مثل خودش را تغییر دهد.

نه خودمانیم، غریبه که این دور و برها نیست! مخاطب اصلی شما برای تبلیغ حجاب کیست؟ با حجاب‌ها یا بدحجاب‌ها؟

ببخشید که پرحرفی کردم ولی شما را به خدا کمی هم به فکر بدحجاب‌ها باشید. اجرتان با خودِ حضرت زهرا سلام الله علیها.

راستی ببخشید، سوال اصلی‌تان را یادم رفت. گفته بودید نظرم در مورد این طرح خوش‌حجابی چیست؛ به نظرم طرح خوبی است فقط وقتش را بیشتر کنید!

واقعا هم جای سوال دارد. چرا در این وضعیت بلبشوی فرهنگی که جامعه ما دارد، کسی از حجاب مردان حرفی نمی‌زند؟ چرا همه کاسه کوزه‌ها باید سر خانم‌ها خراب شود؟ یعنی برای مردان اشکالی ندارد که با شلوارک و پیراهنی با یقه کاملا باز بیرون بیاییند؟ حالا موی سر و مچ دست پیشکش، ولی وجدانی هم حساب کنیم یعنی باید اینقدر پسر‌ها آزاد باشند که با شلوار فاق کوتاه بیرون بیاییند و کسی چیزی نگوید؟ شلواری که از عقب و جلو مقداری از بدن را نمی‌پوشاند و می‌شود آنچه كه نباید بشود!

اشکال از دین است که در این باره حرفی نزده؟
اشکال از مسئولین و متولیان فرهنگی است که سکوت کرده‌اند؟
یا اشکال از جای دیگر است؟

این‌ها حرف‌هایی است که به صورت گلایه از زبان بعضی بانوان جامعه می‌شنویم که به حق درست هم هست ولی با مطرح شدن یکی دو نکته مسئله کاملا روشن می‌شود.

نکته اول اینکه قرآن کریم در آیه سی‌ام سوره نور قبل از اینکه حجاب و عفاف بانوان را مطرح کند به تبیین پوشش مردان می‌پردازد: «قُل لِّلْمُؤْمِنِینَ یَغُضُّوا مِنْ أَبْصَارِهِمْ وَیَحْفَظُوا فُرُوجَهُمْ ذَلِکَ أَزْکَى لَهُمْ إِنَّ اللَّهَ خَبِیرٌ بِمَا یَصْنَعُونَ» (به مردان با ایمان بگو: دیده فرو نهند و پاکدامنى ورزند، که این براى آنان پاکیزه‏‌تر است، زیرا خدا به آنچه مى‏‌کنند آگاه است.) [۱]

در تفسیر نور ذیل تفسیر این آیه شریفه دو نکته اساسی اشاره شده که روشنای بحث ماست:

۱. پوشش، براى‏ مردان نیز واجب است.
۲. جاذبه هاى‏ غریزى‏ را باید کنترل کرد.

پس دین و شریعت در این زمینه سکوت نکرده و حتی قبل از بیان حجاب و عفاف برای بانوان به این مسئله اشاره کرده است.

و اما نکته دوم بخشی از بیانات مقام معظم رهبری (حفظه الله) است که کاملا روشن می‌کند که در این مسئله اشکال به مسئولین و متولیان فرهنگی هم برنمی‌گردد بلکه حساسیت مسئله است که کار را به این صورت نمایان کرده است: «اسلام به مسأله‌‏ى عفاف زن اهمیت مى‏‌دهد. البته عفاف مرد هم مهمّ است. عفاف مخصوص زنان نیست؛ مردان هم باید عفیف باشند. منتها چون در جامعه، مرد به خاطر قدرت جسمانى و برترى جسمانى، مى‏‌تواند به زن ظلم کند و برخلاف تمایل زن رفتار نماید، روى عفّت زن بیشتر تکیه و احتیاط شده است.» [2]

حالا با تمام این تفاسیر امیدواریم مسئولین فرهنگی کمی بیشتر به حجاب آقایان بها بدهند.

-------------------------------------

پی نوشت:

[۱] تفسیر آیه ۳۰ سوره نور

[2] مشروح سخنان مقام معظم رهبری

چشم یکی از اعضای حساس بدن است که انسان برای مراقبت از آن حتّی به طور ناخودآگاه هم از آن حفاظت می کند. مثلا زمانی که چیزی به سوی چشم پرتاپ شود، هر فردی به طور غیر ارادی دستش را برای محافظت از چشمانش بالا می برد.

امّا مهم تر از حفاظت ظاهری، حفاظت باطنی چشم است، زیرا بوسیله این عضو حساس، دیدن صورت می گیرد، که این دیدن یا نگاه گاه فاسد است و گاهی هم سالم می باشد.

امیر المؤمنین علی(علیه‌السلام) می‌فرماید: «آن‌کس که دیده بپوشد، کمتر تأسف می‌خورد و از هلاکت نیز ایمن می‌گردد.»[1]

فرمایش مولا نشانگر این است که انسان باید نگاهش را از مواردی که موجب فساد می شود، بپوشاند تا هلاک نشود.

در دین مبین اسلام از مهمترین مواردی که برای دوری از گناه به مردان و زنان توصیه شده است، دوری از گناه و نگاه نکردن به نامحرم است.[2]

امام صادق(علیه‌السلام) می‌فرماید: «تیر نگاه [حرام] مسموم است و از کمان شیطان پرتاب می‌شود. چه بسیار نگاه کوتاه که حسرت طولانى به بار آورده است.»[3]

اگر کسی واقعا ایمنی باطنی چشمانش را می خواهد باید از نگاه به نامحرم و حرام، چشم پوشی کند تا از شر شیطان و مشکلاتش دور شود.

امّا فردی که نمی تواند جلوی نگاه حرام خود را بگیرد و به اصطلاح، عادت بر چشم چرانی دارد، حتما دچار بیماری روحی و روانی خواهد شد.

از نظر کلیه روانشناسان چشم چرانی یک نوع انحراف قلمداد می شود. این انحراف هرگاه در کسی به وجود آید قابل توقف نخواهد بود و هر لحظه بر میزان آن افزوده خواهد شد.

یک فرد چشم چران هرگز با چند ساعت چشم چرانی نمودن قانع نمی شود و این حالت کم کم در او یک حالت وحشیانه و حیوانی خاصی بوجود می آورد و رفته رفته او را به یک بیماری انحراف روانی دیگر به نام (evojuerism)مبتلا می سازد.

در این حال بیمار از تماشای بدن عریان و ... لذت می برد و این مرحله مقدمه ی ایجاد سادیسم* است.[4]

در کلامی امام علی (علیه‌السلام) برای آرامش روحی و روانی افراد اینگونه فرمودند:

«النَّظَرُ سَهْمٌ مِنْ سِهَامِ إِبْلِیسَ مَسْمُومٌ وَ کَمْ مِنْ نَظْرَةٍ أَوْرَثَتْ حَسْرَةً طَوِیلَةً» (کسى که چشم خود را فرو بندد، دل خویش را راحت کرده و آسایش داده است).[5]

------------------------------------

پی‌نوشت:

[1]. «مَنْ غَضَّ طَرْفَهُ قَلَّ أَسَفُهُ وَ أَمِنَ تَلَفَه‏»؛ تمیمی آمدی، عبد الواحد بن محمد، غرر الحکم و درر الکلم، محقق و مصحح: رجائی، سید مهدی،‏ ص 663، دار الکتاب الإسلامی، قم، چاپ دوم، 1410ق.

[2]. قُل لِّلْمُؤْمِنِینَ یَغُضُّوا مِنْ أَبْصَارِهِمْ وَیَحْفَظُوا فُرُوجَهُمْ ذَلِكَ أَزْكَى لَهُمْ إِنَّ اللَّهَ خَبِیرٌ بِمَا یَصْنَعُونَ ﴿۳۰﴾ وَقُل لِّلْمُؤْمِنَاتِ یَغْضُضْنَ مِنْ أَبْصَارِهِنَّ وَیَحْفَظْنَ ... ﴿۳۱﴾ قرآن کریم سوره نور

[3]. «النَّظَرُ سَهْمٌ مِنْ سِهَامِ إِبْلِیسَ مَسْمُومٌ وَ کَمْ مِنْ نَظْرَةٍ أَوْرَثَتْ حَسْرَةً طَوِیلَةً»؛ کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، محقق و مصحح: غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج ‏5، ص 559، دار الکتب الإسلامیة، تهران، چاپ چهارم، 1407ق

[4]. محمدباقر راستگو،برای چشمهایت ص34، برهان تهران

[5]. تمیمی آمدی، عبد الواحد بن محمد، غرر الحکم و درر الکلم، محقق و مصحح: رجائی، سید مهدی،‏ ص 663، دار الکتاب الإسلامی، قم، چاپ دوم، 1410ق.

* سادیسم عبارت است از علاقه به آزار رساندن دیگران به صورت جسمی، روانی و جنسی، طوری که این آزار رساندن موجب لذت و آرامش فرد آزاررسان شود.

در گذشته وقتی دختری ازدواج می‌کرد، در شب عروسی او را به بهترین شکل می‌آراستند، و به نوعی از جهت زیبایی او را برتر از همه قرار می‌دادند؛ و همه خانم هایی که در مجلس بودند لحظه شماری می‌کردند که عروس را زودتر ببینند.

ولی امروزه جالب است، ما در هر عروسی تقریبا به تعداد بانوانی که در مجلس دعوت می‌شوند عروس داریم، به نحوی که عروس تحت الشعاع واقع می‌شود، خانم‌هایی که برای یک مجلس جشن، ساعت‌ها و یا روزها قبل از مراسم نوبت آرایشگاه می‌گیرند، فقط برای اینکه به دیگران به دروغ بفهمانند که ما از همه زیباتریم.

چه هزینه‌هایی که در این مجالس صرف می‌شود، که با هیچ منطقی قابل بیان نیست، و چه وقت‌های ارزشمندی حیف می‌شود که قابل بازگشت نیست.
خانم محترم، آیا تا به حال به این شبهایی که بقول شما هزار شب نمیشه دقت کرده‌اید که چه مقدار پول بخاطر یک مجلس عروسی بدور ریخته می‌شود؟
تصور کنید اگر در یک عروسی 300 مهمان خانم داشته باشیم و هر یک فقط 50 هزار تومان پول بابت آریشگاه داده باشند که فقط دو ساعت زیبا باشند چه رقمی در می‌آید؟
15میلیون تومان؛ 15 میلیونی که بعد از دو ساعت به سختی از وجودت باید پاک کنی و فقط می‌ماند رتبه کشورت در استفاده از لوازم آرایش که می‌شود دوم خاورمیانه و هفتم جهان.[1]

------------------------------

پی نوشت:

[1]. هزینه 10 تریلیونی زنان ایرانی برای لوازم آرایشی/ ایران هفتمین مصرف‌کننده لوازم آرایشی در دنیا

- مطالعه بیشتر:

نکات مفیدی از ازدواج بهترین بانوی عالم، خانم فاطمه زهراعلیهاسلام

سوال:

چرا حجاب به صورت پوشش کامل بدن به جز قرص صورت و مچ پا و مچ دست، فقط در کشور ایران اجباریست و در دیگر کشورهای مسلمان به این صورت نیست؟ مگر کشورهای عربستان یا مصر یا ترکیه یا ... مسلمان نیستند؟

پاسخ:

حجاب و پوشش زنان یکی از دستورات اسلام است که در دیگر ادیان الهی نیز چنین دستوری وجود داشته است. حجاب و پوشش زن به حدی اهمیت دارد که در قرآن مجید و بسیاری از روایات، مطرح و محدوده‌ی آن بیان شده است.

خداوند متعال در سوره‌ی نور در این باره می‌فرماید: «به زنان مؤمن بگو که چشمان خود فرو گیرند و شرمگاه خود نگه دارند و زینت های خود را جز آن مقدار که پیداست، آشکار نکنند و مقنعه‌های خود را تا گریبان فرو گذارند و زینت های خود را آشکار نکنند، جز برای شوهر خود یا پدر خود و یا ... و نیز چنان پای بر زمین نزنند تا آن زینت که پنهان کرده‌اند دانسته شود... .»[1] در این آیه به وجوب پوشانیدن تمام زینت ها و سر و گردن در برابر نامحرمان تصریح شده است.

بسیاری معتقدند که صورت و دست ها از مچ به پائین (وجه و کفین) از حکم حجاب استثنا شده‌اند و در آیه هم قرائنى بر این استثنا وجود دارد؛ از جمله:

الف: استثنای زینت ظاهر در آیه‌ی فوق، خواه به معنى محل زینت باشد یا خود زینت، دلیل روشنى است بر اینکه پوشاندن صورت و کفین لازم نیست.

ب: مفهوم دستور آیه‌ی فوق در مورد انداختن گوشه‌ی مقنعه [و روسری] به روى گریبان، که منظور، پوشانیدن تمام سر و گردن و سینه است و سخنى از پوشانیدن صورت در آن نیست، قرینه‌ی دیگرى بر این مدعا است[2]. شواهد تاریخى نیز نشان مى‏دهد که نقاب زدن بر صورت در صدر اسلام جنبه‌ی عمومى نداشته است[3].

ائمه‌ی طاهرین(ع) نیز در روایات زیادی، در توضیح و تفسیر این آیه‌ی شریفه، مقدار لازم حجاب و پوشش واجب را بیان کرده¬اند. فضیل یسار (یکی از یاران امام صادق (ع)) می‌ گوید از آن حضرت سؤال کردم: آیا ذراعین (از مچ تا آرنج دست) زن، از زینتی که خداوند فرموده است نباید آن را برای غیر شوهران¬شان آشکار کنند، محسوب می-شود؟ حضرت فرمود: «بله و آنچه از بدن از خمار (روسری یا مقنعه) پائین تر است از زینت حساب می شود... .»[4]

همچنین مسعدة بن زراره از امام صادق(ع) نقل می‌کند که وقتی از حضرت درباره‌ی زینتی که زن می‌تواند آشکار کند سؤال شد فرمود: «صورت و دو کف دست.»[5]

البته باید به دو نکته توجه داشت:

1. از نظر اسلام، پیدا بودن صورت زن در صورتی اشکال ندارد که بدون آرایش یا همراه با آرایش های خیلی جزئی که در عرف زینت به حساب نمی‌آید، باشد و مفسده‌ای را هم به همراه نداشته باشد.[6]

2. در مواردی که بیان می شود که پوشیدن وجه و کفین لزومی ندارد، به این معنا نیست که نگاه و نظر به آن از طرف مرد اشکالی ندارد، چون ملازمه ای بین آن دو نیست و آنچه در اینجا بدان پرداختیم مسئله‌ی اول است.[7]([8])

بنا بر این تشریع و قانون مند شدن حجاب زنان و تعیین محدوده آن بر عهده شارع مقدس اسلام (خداوند متعال و پیامبر اکرم (ص)) بوده که به خوبی انجام شده است. آنچه بر عهده حکومت ها و نظام های اسلامی است اجرای دقیق دستورات اسلام در همه زمینه ها و مخصوصا در زمینه حجاب و پوشش زنان (به خاطر تأثیر آن در سلامت اخلاقی جامعه و استحکام بنیان خانواده ها) است.

حجاب تا آنجا که در حریم زندگی خصوصی افراد است، یک امر فردی و خصوصی است و کسی نمی‌تواند دخالت کرده و تجسس نماید، ولی آنگاه که به یک امر اجتماعی تبدیل شد و با حقوق دیگران ارتباط پیدا کرد، حکومت و حاکم می تواند از باب نهی از منکر و صیانت از اخلاق و معنویت جامعه، حجاب را الزامی کند و برای آن مجازات تعیین نماید.[9] بی حجابی از محرمات الهی محسوب می‌گردد و طبق قاعده هر فعل حرامی قابل تعزیر است[10] و تعزیر نیز با نظرِ حاکم است، یعنی از دیدگاه فقهی حاکم شرع می تواند برای جلوگیری از گسترش محرمات الهی و بالخصوص بی‌حجابی، مجازات وضع کند.[11]

متأسفانه بسیاری از دولت های اسلامی در این زمینه کوتاهی می‌کنند و نتیجه آن همانا گسترش فساد اخلاقی، افزایش بی رویه طلاق و... است که در جوامع اسلامی مشهود است. شما داستان غم‌بار اندلس سابق و اسپانیای امروز را شنیده‌اید و حرص و ولع مراکز استعماری را برای شیوع اخلاق جنسی غرب در بین مسلمین را ملاحظه می‌کنید! آیا اگر زنان و دخترکان زیباروی طناز به بازار جوانان پاک و اما پر از غریزه و هیجان و شهوت در آیند و متاع جمال و نمای خود را در چشم و خیال حساس آنان به حراج گذاشته و از آنان دل ربایی کنند، جلوگیری از آنان دخالت در حریم شخصی افراد است؟ مسلما دخالت حاکمیت اسلامی سالم به عنوان آمر به معروف و نگهبان سلامت اخلاق و معنویت دینی جامعه است ، البته به دور از افراط و تفریط.

البته از دیر باز تاکنون در ایران و بسیاری از کشورهای اسلامی بحمدالله زنان مسلمان خود مدافعان واقعی و دلبسته گان حجاب ـ البته با مراتب مختلف آن ـ بوده و هستند و چنانچه در تاریخ دیده و خوانده‌اید، در مقابل کشف حجاب رضاخانی و پسرش در ایران مقاومت‌ها کردند و هم اینک ما هر روزه شاهد صحنه‌های زیبایی از مقاومت زنان مسلمان در دفاع از حجاب اسلامی حتی در کشور های غیر مسلمان مدعی آزادی هستیم که به بهانه های واهی از حضور زنان در مجامع علمی و دانشگاهی جلوگیری می‌کنند.

________________________________________

[1] نور، 31، ترجمه‌ی آیتی.

[2] توضیح: در شأن نزول این آیه گفته‌اند که عرب‌ها در آن زمان روسرى و مقنعه‏اى مى‏پوشیدند که دنباله‌ی آن را روى شانه‏ها و پشت سر مى‏انداختند، به طورى که مقنعه پشت گوش آنها قرار مى‏گرفت و تنها سر و پشت گردن را مى‏پوشاند ولى قسمت زیر گلو و کمى از سینه که بالاى گریبان قرار داشت، نمایان بود . اسلام این وضع را اصلاح کرد و دستور داد دنباله‌ی مقنعه را از پشت گوش یا پشت سر جلو آورده و به روى گریبان و سینه بیندازند. نتیجه آن بود که تنها گردى صورت باقى مى‏ماند و بقیه‌ی بدن پوشانده مى‏شد.

[3] تفسیر نمونه، ج 14، صص 450 و 451.

[4] «عَنِ الْفُضَیْلِ بْنِ یَسَارٍ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع عَنِ الذِّرَاعَیْنِ مِنَ الْمَرْأَةِ أَ هُمَا مِنَ‏ الزِّینَةِ الَّتِی قَالَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى وَ لا یُبْدِینَ زِینَتَهُنَّ إِلَّا لِبُعُولَتِهِنَّ قَالَ: نَعَمْ وَ مَا دُونَ الْخِمَارِ مِنَ الزِّینَةِ وَ مَا دُونَ السِّوَارَیْنِ »، اصول کافی، ج 5 ، ص 521، باب یحل النظر الیه من المرأة.

[5] «عَبْدُ اللَّهِ بْنُ جَعْفَرٍ فِی قُرْبِ الْإِسْنَادِ عَنْ هَارُونَ بْنِ مُسْلِمٍ عَنْ مَسْعَدَةَ بْنِ زِیَادٍ قَالَ: سَمِعْتُ جَعْفَراً وَ سُئِلَ عَمَّا تُظْهِرُ الْمَرْأَةُ مِنْ زِینَتِهَا قَالَ: الْوَجْهَ وَ الْکَفَّیْن»، وسائل الشیعة، ج 20، حدیث شماره¬ی 25429، ص 203، باب یحل النظر الیه من المرأة بغیر التلذذ.

[6] نک: استفتائات امام خمینی(ره)، ج 3، ص 256، سؤال 33و34؛ توضیح المسائل (المحشى للإمام الخمینی)، ج‏2، ص929؛ نمایه¬ی : زن و آشکار کردن آرایش. (شرح بیشتر در زمینه‌ی بحث فقهى و روائى این مسئله، در مباحث نکاح در فقه آمده است).

[7] برای آگاهی بیشتر، نک: مسئله¬ی حجاب، استاد شهید مطهری (ره) ، صص 164- 235.

[8] برداشت از سؤال 403 نمایه: محدوده‌ی حجاب زن.

[9] - ترخان، قاسم، پایگاه حوزه، سؤال شماره 5988-2.

[10] العناوین الفقهیة، ج‏2، ص: 627، قاعدة [4] کل ما لم یرد فیه حد من الشرع فی المعاصی، ففیه التعزیر

[11] ترخان، قاسم، پایگاه حوزه 5988-2.

شاید برای عده‌ای این سوال پیش بیاید که چرا حجاب باید لازم و واجب باشد؟ و چرا باید زیبایی زیر حجاب مخفی شود؟

برای جواب به این سوالات و سوالات دیگر، ابتدا باید حدیث زیبایی را از امام علی(علیه السلام) متذکر شویم. و آن اینکه امیرالمومنین علی(علیه السلام) میفرمایند: «حیا و شرم داشتن از گناه منشأ همه زیبایی هاست».[1]

حالا شاید این سوال پیش بیاید که مگر میشود حیا منشأ تمام زیبایی باشد؟ و یا چرا حیا منشأ همه‌ی زیبایی هاست؟

انسان وقتی از خداوند و مردم شرم و حیا داشت، طبیعی است که از گناهان بسیاری دست برمی‌دارد و روی مرز خود و قانون حرکت خواهد کرد و از تجاوز به حقوق دیگران پرهیز می‌کند، و از کم کاری در محل کارش اجتناب می ورزد، و از اینکه بخواهد حقوق شوهر یا همسرش را نادیده بگیرد و خیانت کند از خداوند شرم می نماید، بنابراین اگر کسی خداوند را ناظر اعمال خود دانست و از ته دل اعتقاد داشت که او از فکر و نیت و رفتار او خبر دارد، چنین انسانی خجالت می‌کشد گناه کند چنانچه بسیاری از انسان ها در حضور دیگران و در کوچه و خیابان از کارهای زشت اجتناب می نماید.

حال وقتی شرم و حیا باعث شود انسان در حد و حدود خودش حرکت کند و به حقوق دیگران اعم از مردم، زن، شوهر، همسایه، والدین و فرزندان احترام بگذارد؛ در چنین فضاهایی این شرم و حیا منشأ همه خوبی هاست و زندگی چنین افرادی در تمام جهات زیباست.

اگر خانمی شرم و حیا از خداوند داشت دیگر نمی آید در حضور صدها مرد و جوان نامحرم خودآرایی نماید و با احساسات آنان بازی کند و غریزه جنسی آنان را تحریک نماید و یا الگوی منفی برای دختران ناآگاه گردد، چنین شرم و حیایی از زن، بویژه دختران زیباست. زیرا شرم و حیا چنین دختری نشان می‌دهد او در خانوادۀ زیبا، زیبا تربیت شده است. او با رفتارش نشان می‌دهد که ایمانش قوی و زیباست.

او با حرکات و عفافش نشان می‌دهد که زیبائیش را به حراج نگذاشته است، تا دل شیطان را از این حراجِ بی‌بند و باری خشنود کند، بلکه او عفت، پاکدامنی خود را به نمایش میگذارد تا خداوند را راضی کند. زن با حجاب و با حیاء و عمل خویش نشان میدهد که زیبائیش متعلق به محیط گرم خانواده است، نه مربوط به فضای باز جامعه و صدها نگاه آلوده، دختران عفیف و پاکدامن با شرم و حیاء خود ثابت میکنند که فضای جامعه را باید زیبا و پاک نگه داشت و در فضای جامعه پاک، مردان و زنان و خانواده زیبا و پاک می‌مانند و اهریمنان و شیاطین جایگاهی ندارند، زیرا اگر در کشوری زنان زیبائی های خود را به رخ یکدیگر کشیدند و بازار رقابت آرایش و ناز و عشوه رونق پیدا کرد، و این نشان دادن زیبایی به محیط اداره و کارخانه کشیده شد و مردان زنان پاکدامن و زیبای خود را با چنین زنانی مقایسه کردند، در چنین فضایی معلوم است که تنوع طلبی برخی مردان و زنان گُل می‌کند.

هر فردی دیگر به گُل خود راضی نمی‌شود بلکه دنبال گلهای کاذب می‌رود که نتیجه ی آن سرد شدن کانون خانواده و آن حاکم شدن فضای بدبینی و افزایش آمار طلاق و آسیب دیدن فرزندان عزیز و زیاد شدن آمار جرم و جنایت است.

بنابراین اگر بخواهیم زن زیبا بماند، و در اثر زیبایی او، جامعه، خانواده و فرزندان، زیبا و پاک بماند؛ باید با حیا و شرم از خداوند فضای کشور را عطر آگین کرد. اگر خانمی زیباییش را به رخ دیگران کشید و دل مردی را ربود و خانواده ای را به سردی گرایش و سوق داد، بداند در آینده نزدیک زن زیباتر از او پیدا خواهد شد، دل شوهر و فرزند جوانش را می‌رباید و زندگی او را سرد خواهد کرد و با شعله شهوت و هوا و هوس زندگی او را آتش خواهد زد.

امام علی(علیه السلام) در این مورد می‌فرمایند: «کسی که برای برادر و خواهر خویش چاهی بکند، خداوند او را در آن چاه خواهد افکند».[2]

_______________________

پی نوشت:
[1] میزان الحکمه، ج 2، ص 952
[2] غرر الحکم، فصل 77، شماره 11330

عاقبت بخیر شدن در سراسر قرآن فقط برای انسان های با تقوا می باشد. این مسئله در جامعه بشری یکی از دغدغه های بزرگ بوده و بشر همیشه به دنبال عاقبتی خوب و نیکو برای خودش بوده است.

در نمونه ای از این آیات خداوند می فرماید: "قالَ مُوسى‏ لِقَوْمِهِ اسْتَعینُوا بِاللَّهِ وَ اصْبِرُوا إِنَّ الْأَرْضَ لِلَّهِ یُورِثُها مَنْ یَشاءُ مِنْ عِبادِهِ وَ الْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقینَ"؛ ... عاقبت نیکو فقط برای متقین است.[1] خداوند در این آیات و آیات مشابه، عاقبت بخیری را نتیجه تقوا می داند.

یکی از مسائلی که می توان بوسیله آن راه عاقبت بخیری را در پیش گرفت، رعایت عفاف و حیا می باشد.

امام باقر(ع) می‌فرماید: «الْحَیاءُ وَ الْإِیمَانُ مَقْرُونَانِ فِی قَرَنٍ فَإِذَا ذَهَبَ أَحَدُهُمَا تَبِعَهُ صَاحِبُهُ» «حیا و ایمان با یکدیگر و به هم پیوسته‌اند، پس اگر یکی از آن دو از بین برود دیگری نیز به دنبالش از بین خواهد رفت». [2]

حال کسی که راه حیا را در پیش نگیرد و به رعایت آن توجهی نداشته باشد مطمئنا ایمانش را از دست داده و عاقبت به خیری تبدیل به عاقبت به شرّی خواهد شد.

خودداری از کارهایی که انسان را از شهوت و گناهان جنسی مثل نگاه‌های حرام دور کند معنای عامی از عفاف و حیاء می باشد.

برای رسیدن به عاقبت به خیری داشتن تقوا، ترک محرمات و عمل به واجبات ضرورت دارد و کسی که رعایت عفاف و حیاء نکند دچار عملی خواهد شد که نتیجه اش انجام محرمات می باشد.

-----------------------------------------

پی نوشت:

اعراف، 128؛ هود، 49؛ طه، 132؛ قصص، 83

کافی ج 2 ص 106

تا حالا تصور کرده اید که اگر در کربلا بودیم و بعد از آن همه صحنه های جانسوز وقتی به اسارت می بردنمان با آن همه خسته گی و تشنگی و زخم و مصیبت و...وقتی در مقابل پلیدی مثل یزید قرار می گرفتیم چه می گفتیم و مهمترین دغدغه ما چه بود؟

نمی دونم من و یا شما چه می گفتیم؛ ولی این یکی از گفته های خاندان رسالت است.
آیا عادلانه است که زنان و کنیزان خود را پشت پرده جای دهی، ولی دختران رسول خدا را اسیر نموده و آبروی آنها را بریزی؟ و صورت آنها را بگشایی و ایشان را در بین دشمنان گذاشته و از سرزمینی به سرزمین دیگر ببری تا بیگانگان و اراذل و اشراف آنان را ببینند؛ در حالی که که از مردان آنان کسی همراهشان نیست و سرپرست و حامی ندارد؟

حقّا که دختر فاطمه (سلام الله علیها) و علی(علیه السلام) هستی؛قهرمان کربلا زینب.