تبیان، دستیار زندگی

ای خدای بزرگ به من کمک کن تا وقتی می خواهم درباره ی راه رفتن کسی قضاوت کنم, کمی با کفش های او راه بروم _ دكتر شریعتی

زندونی دلش می گیره ، پشت این درای بسته

همه دیوار وجودش ، دلش از غصه شكسته

زندونی دلش می گیره .....

عجب دنیای كوچیكیس اینجا ، عجب شهر غریب و بی عبوری

یكی كم خواب و یكی توی سالن ، یكی خوابیده روی تخت تاریك

پشت میله های زندون ، همه چی رنگ عذابه

بد جوری تلخ و گرفته است ، حال زندونی خرابه

تیكه تیكه می سوزه ، ذره ذره می پوسه

چشم پر از اشكشو ، به دیوارا می دوزه

آجرای دیوارو می شماره دونه دونه

میله های زندون ، درد اونو می دونه

خسته از روزای رفته ، با چشای خیس و گریون

از خدا می خواد نمونه ، تا ابد گوشه ی زندون

حسرت یه حرف ساده ، حسرت یه ذره خورشید

حسرت روزی كه جز مهر ، جز خوشی چیزی نمی دید

چیزی نمی دید .....

نمی دونه تو دنیا چند روز دیگه مهمونه

میله های زندونم درد اونو نمی دونه

حسرت یه حرف ساده ، حسرت یه ذره خورشید

حسرت روزی كه جز مهر ، جز خوشی هیچی نمی دید

می خواستم زندگی کنم ، راهم را بستند

ستایش کردم ، گفتند خرافات است

عاشق شدم ، گفتند دروغ است

گریستم ، گفتند بهانه است

خندیدم ، گفتند دیوانه است

دنیا را نگه دارید ، می خواهم پیاده شوم !

دكتر شریعتی

انسان بیش از زندگی است ؛ آنجا که هستی پایان می یابد ، او ادامه می یابد .

دكتر شریعتی

به نظر شما چه لباسی را به زن امروز بپوشانیم ؟

زن به شوهرش: عزیزم واقعاً عجیبه! از وقتی با تو شروع کردم به صحبت و خواسته‌ها و نیازهامو برات گفتم، سردردم کلاً از بین رفت.

شوهر: عزیزم از بین نرفته، به من منتقل شده!