خدای تعالی به یکی از صدّیقان وحی فرمود :
مرا بندگانی است که دوستم دارند و من دوستشان دارم ، مشتاق منند و من مشتاق آنانم ، به یاد منند و من به یاد آنانم ...
کمترین چیزی که به ایشان می دهم سه چیز است :
اول : پرتویی از نور خود را در دلهایشان می افکنم که بدان سبب از من خبردار می شوند ، چنانکه من از آنان خبر دارم !
دوم : اگر آسمانها و زمینها و هر آنچه در آسمانها و زمینهاست در ترازوهای آنها باشد در برابر ارزش آنها کم می بینم!
سوم : به آنها روی می آورم و کسی که من به او روی آورم آیا فکر می کنی کسی می داند که چه می خواهم به او بدهم ؟!
(بحار الانوار :ج 67 ، ص26 ، باب 43 )
*********************************
