تبیان، دستیار زندگی

که تو رفتی ودلم ثانیه ای بند نشد

لب تو میوه ممنوع ولی لبهایم

هر چه از طعم لب سرخ تو دل کند نشد

با چراغی همه جا گشتم وگشتم در شهر

هیچ کس هیچ کس اینجا به تو مانند نشد

هر کسی در دل من جای خودش را دارد

جانشین تو در این سینه خداوند نشد

خواستند از تو بگویند شبی شاعرها

عاقبت با قلم شرم نوشتند:نشد!

ای عاشق نینوا بیا تا برویم

امروز فرات،خون به پا شد برخیز

تا غزه بیا ... بیا ... بیا تا برویم

برخیز چه پیش آمده این بار علمدار...

گیریم که دست و علم و مشک بیفتد...

برخیز فدای سرت انگار نه انگار...

علی اصغر ، رقیه ، خواب اما...

عمو بیدار بود و با خودش گفت...

تلافی می کنم ای آب اما....

دو دل شکسته در انزوا به هم برسند

ضریح و نذر رها کن بعید می دانم

دو دست به زور دعا به هم برسند

کدام دست رسیده به دست دلخواهش

که دستهای پر از درد ما به هم برسند

فلک نشسته است ،نجیب وموذیانه به فکر

که پیش چشم من این دو چرا به هم برسند

شکوه عشق به زیر سوال خواهد رفت

وگرنه می شود آسان دو تا به هم برسند

نشانه ده بالا به یادمان باشد

مگر دو دور درآن دورها به هم برسند

از جادة سه‌شنبه شب قم شروع شد

آیینه خیره شد به من و من به‌ آیینه

آن قدر خیره شد که تبسم شروع شد

خورشید ذره‌بین به تماشای من گرفت

آنگاه آتش از دل هیزم شروع شد

وقتی نسیم آه من از شیشه‌ها گذشت

بی‌تابی مزارع گندم شروع شد

موج عذاب یا شب گرداب؟! هیچ یک

دریا دلش گرفت و تلاطم شروع شد

از فال دست خود چه بگویم که ماجرا

از ربنای رکعت دوم شروع شد

در سجده توبه کردم و پایان گرفت کار

تا گفتم السلام علیکم ... شروع شد

«فاضل نظری»

کی دل سنگ تو را آه به هم می ریزد  

سنگ در برکه می اندازم و می پندارم

با همین سنگ زدن ، ماه به هم می ریزد

عشق بر شانه هم چیدن چندین سنگ است

گاه می ماند و نا گاه به هم می ریزد

آنچه را عقل به یک عمر به دست آورده است

دل به یک لحظه کوتاه به هم می ریزد

آه یک روز همین آه تو را می گیرد 

گاه یک کوه به یک کاه به هم می ریزد

«فاضل نظری»