پرسش

با سلام من ازاصول دین
1.توحید
2.عدل
3.نبوت
4.امامت
را تحقیق كرده وفرا گرفته ام حال به معاد رسیده ام.
سوال من از شما این است آیا بعد از مرگ حتماباید عالمی باشد؟چه دلیلی بر وجود این عالم است؟
وبعد این عالم چگونه عالمی باید باشد؟
این عالم دارای چه خصو صیاتی است؟
اولین اتفاقی كه بعد از مرگ می افتد چیست؟
اصلا آیا مردن پایان زندگی است؟یا شروع زندگی؟
از شما در خواست می كنم كه به سوال بنده از طریق پست الكترونیكی جواب ندهید.چون ما قادر نیستیم وارد یا هو شویم ووارد ای میل شویم چون سایت یاهومشكل دارد
از شمادرخواست میكنم برایم كتبی بنویسید وپست كنید به همان آدرسی كه در فرم عضویت بنده است
متشكرم
بنده هزینه پست را می دهم

پاسخ

با عرض سلام و تحیت.
دوست محترم!
اعتقاد به معاد قبل از همه یك آموزه دینی است كه ریشه در بقیه اصول دین دارد. پیامبران الهی دومین پیام بزرگشان، پس از دعوت به توحید، تذكر به اصل معاد است. البته گروهی از فلاسفه و متكلمین نیز كوشیده اند تا دلایل و قرائنی در اثبات معاد بیاورند.
قرآن كریم نیز یكی از مباحث مهم و دائمی خود را اعتقاد به معاد و جهان دیگر قرار داده است.
در زبان قرآن زندگی این جهانی "اولی" و زندگانی جاوید "آخرت" نامیده شده است.«وإنّ لنا للآخرة و الأولی» یعنی اختیار دنیا و آخرت با ما است.(لیل/13)
اما قبل از هر چیز باید دانست زندگی در این دنیا و در آخرت به هم پیوسته است، و پایان زندگی در این جا نهایت زندگی نیست؛ ما این كه موت آغاز زندگی نیست، بلكه ادامه زندگی دنیا است. بله، اگر تعبیری هم در متون دینی هست كه زندگی را منحصر در زندگی اخروی می كند، مراد از آن این است كه زندگی جاوید قابل مقایسه با زندگی چند روز این دنیا نیست.
قرآن "مرگ" را به وفات تعبیر می كند، كه معنای آن تحویل گرفتن است؛ یعنی انسان با مرگ تحویل مامورین الهی می شود و به جهان دیگر می رود.
نكته دیگر شناخت حقیقت انسان است، یعنی چیزی كه باعث تعریف و شناسایی او می شود و شخصیت واقعی او را تشكیل می دهد.
احتمال دارد كه بتوان با تأمل علمی پذیرفت كه جسم مادی و سیستمی كه بدن را تشكیل می دهد، چندان پایدار نیست، و ماده بنا بر قانون تبدیل ماده و انرژی، دائم در حال تغییر و تحول است و نمی تواند در یك حال جاودان باشد، ولی باید دانست كه اساسا مدار بقاء انسان جسم او نیست، و لذا به تمسك قانون بقاء انرژی هم نمی توان بقای او را اثبات كرد.

بنابر تعبیر قرآن آن چه باعث جاودانگی انسان و تحول او از جهان "اولی" به جهان "آخرت" است روح می باشد.
روح حقیقتی فراتر از آب و گلی است كه با آن انسان ساخته شده، و در نهایت هم نابود می شود، و بنابر آیه «ونفخت فیه من روحی» ـ یعنی از روح خود در او دمیدم.(حجر/29) ـ روح از وجود خداست، و نابود نمی شود. این كه روح در این آیه همان نفس است یا حقیقت عقلانی انسان است، مسئله دیگری است كه در اصل قضیه ـ یعنی بقاء انسان ـ تفاوتی ایجاد نمی كند؛ چون بنا بر قول دوم هم این نفس است كه متحمل و وابسته به آن حقیقت می باشد.
بعد از مرگ، نفس وارد عالمی به نام برزخ می شود، تا روز قیامت فرارسد؛ و پس از سنجش اعمال وارد عالم دیگری كه جاویدان و تمام نشدنی است خواهد شد.
چگونگی این دو عالم جز با آن چه در قرآن آمده و روایات معصومین(ع) اشاره كرده اند بر ما پوشیده است، اما به طور یقین نمی توان روح چندین میلیارد انسانی كه از آغاز خلقت تا به حال از این دنیا رفته اند را در خاموشی و بی حسی دانست، زیرا روح جاودانی و فناناپذیر است، بنابراین ارواح مردگان در عالم برزخ زنده، باقی و منتظر هستند.
جهان آخرت نیز با قیامت آغاز می شود، اندام و جوارح مادی ای دوباره كالبد روح شده و به حیات اخروی مشغول می شود.
جهان آخرت با این جهان مشابهت هایی دارد؛ از جمله احساس لذت و رنج، سرور و اندوه، سعادت و شقاوت و غرایز و...؛ با این تفاوت كه همه اینها در آن جهان ابدی، و در این جهان مقطعی و گذار است.
قرآن معاد را امری ضروری و نتیجه قطعی خلقت جهان دانسته است، و تلاش كرده با مخاطب ساختن فطرت آدمی، او را به این امر عظیم آگاه و به تبع آن هدایت كند.
درباره چگونگی و چرایی معاد شما را به مطالعه كتب ذیل دعوت می كنیم:
1."مقدمه ای بر جهان بینی اسلامی"، شهید مطهری.
2."معاد"، شهید مطهری.
3."حیات پس از مرگ"، علامه طباطبایی.
دوست عزیز!
امكان پست برای ما فراهم نیست، شما می توانید در بخش تازه های مذهبی سایت جواب خود را دریافت كنید.
در پناه حق.
مشاوره مذهبی ـ قم.