پرسش

چه كنیم تا میل بیشتری به انجام اعمال خوب و مخصوصا واجب داشته باشیم
حال وهوای روحانی كه باعث ارامش است
تمام میشود و یا می ایند بدون این كه كار
خاصی كرده باشیم . حال اتصال به بی نهایت به خدا می خواهم كه روح خدایی شود ولی چرا هر چه دعا می كنم خدا كه خدا دستم را برای همیشه توی دست اهل بیت بگذارد نمی شود دائمی نیست همیشه یه چیزی می شه و ان حال وهوا عوض میشه

پاسخ

با عرض سلام و تحیت.
دوست محترم!
این مسأله مختص به شما نیست و همه آنانی كه در وادی سلوك الهی و راه یابی به معنویت و ملكوت حركت می كنند، در ابتدا با چنین مشكلی مواجه هستند كه "حال" دارند، نه "مقام".
"حال" همان است كه می آید و می رود، و نوعاً نگهداری آن بسیار سخت است، و با كارهای روزمره، زایل می شود؛ اما "مقام" آن است كه تثبیت شده است و دیگر زایل شدنی نیست، گر چه شدت و ضعف دارد.
راه رسیدن به "مقام" یعنی تثبیت توجه و صفای دل، غنیمت شمردن فرصت ها و استفاده از حال ها و عدم خروج اختیاری از آن ها و صبوری در آن است.
به فرمایش نبی مكرم اسلام(ص) در ایام زندگی هر كس نفحات و نسیم هایی از جانب ملكوت به سوی او می وزد كه باید آگاه باشد و خود را در معرض آن ها قرار دهد.
بسیاری از دل تنگی ها، نشاط ها، رؤیاهای صادق، رفیقان خوب، كلمات نغز و... حصه هایی از این نسیم ها هستند كه فرد با بصیرت باید آن ها را قدر بداند؛ اگر دلش دل تنگ امام عصر(عج) شد یا شوریده كربلا گشت به او نه نگوید، لااقل به خلوتی و مناجاتی به او پاسخ دهد. همین گونه هر وقت حال اقبال به عبادت و مناجات داشت خود را معاف نكند. به طور طبیعی هر میلی از انسان(چه امیال طبعی و چه فطری) وقتی ارضاء شوند قوت می گیرند. گرسنگی را هم اگر یك خط در میان پاسخ دهید به مرور انسان میلش به غذا كم می شود و مثلا پس از چند ماه فقط روزی یك بار گرسنه اش می شود. میل به خدا و ملكوت و اهل بیت(ع) نیز از این قاعده مستثنی نیست وقتی پاسخ مكرر بگیرد زیاد می شود. اول ممكن است حال توجه و اقبال ماهی یك بار رخ دهد، اما جواب به آن این احساس و اقبال را می افزاید، و طولی نمی كشد كه روزانه می گردد. كارهای یومیه هم اگر به طور غیراختیاری توجه انسان را زایل نماید، با كوچكترین التفاتی می توان توجه و انابه را برگرداند. در این صورت، آرام آرام چنین حضور قلبی برای انسان ملكه می شود، و به "مقام حضور" می رسد. زمزمه های برگرفته از قرآن و ادعیه ومناجاتهامی تواند در این راستا مفید باشد.
آنچه محبت های قلبی ما را نسبت به خدا و اهل بیت(ع)، كه مثل ابرهای لطیف و باران داری بر قلب ما می گذرند، نگهداری می نماید و از رفتن و كاسته شدن آن ها جلوگیری می كند، محبت تؤام با عمل است. اقتضاء دوست داشتن كسی، دوستی كردن با او و احتراز از دشمنی با اوست.
وقتی خدا، پیامبر و اهل بیتش را دوست داشتیم و از این محبت قلبی خویش حال خوشی به دست آوردیم، باید دست و پا و چشم و زبان را از دشمنی با آنان نگه داریم تا این محبت مضاعف گردد و در خانه دل ما لانه كند. گناهان جملگی دشمنی با خدا و اولیاء اوست، ولو غافلانه انجام شوند.
با التماس دعا.
مشاوره مذهبی ـ قم.