پرسش

در مورد اینكه چرا افراد با وجود ایمانی كه دارند و این ایمان هم قلبی است باز هم به سراغ گناه رفته و روز از نو روزی از نو ؟
لطفآ در این باره راهنمایی لازم را كرده و در صورت امكان كتابی معرفی كنید

پاسخ

با عرض سلام و تحیت.
دوست محترم!
ایمان مرتبه ای پایین تر از یقین است و ظاهراً فرق ایمان با یقین این است كه مؤمن ممكن است چیزی را كه بدان ایمان دارد موقتاً از یاد ببرد؛ یعنی آن چیز همیشه در دل و جان او حاضر و مشهود نیست؛ از این رو مؤمن غافل هم می شود. اما مورد یقین همیشه در خاطر انسان حضور دارد و انسان همیشه خود را در محضر آن می بیند؛ از این رو یقین با غفلت قابل جمع نیست.(ر.ك. به تفسیرالمیزان،ج1، ذیل آیه"الذین یؤمنون بالغیب... از سوره بقره)
انسان مؤمن هنگامی دست به گناه می زند كه متعلقات ایمان خود(مثل معاد، توحید و...) را به شكل زنده و جاندار در خاطر خود ندارد و در حال غفلت به سر می برد؛ از این رو در روایات این گونه تعبیر شده كه در حین گناه، روح ایمان معلّق است، و با توبه دوباره به مؤمن برمی گردد. راه تقوای كامل مؤمن، جز ذكر دائمی و رسیدن به یقین قلبی نیست.
این تقریری است كه برای گناهی كه مؤمنان واقعی می كنند، جاری است؛ و گر نه بسیاری هم تنها زباناً مؤمن هستند و چندان اعتقاد قلبی هم ندارند، و پرواضح است ایمان ظاهری و غیرقلبی هرگز مانع گناه نخواهد شد.
در این باره مطالعه كتاب "كیش پارسایان" ـ دروس استاد آیت الله مجتبی تهرانی ـ تدوین علی اكبر رشاد، از دفترهای سیر و سلوك، شماره2، نشر پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی را به شما توصیه می نماییم.
با التماس دعا.
مشاوره مذهبی ـ قم.