پرسش

با سلام...ضمن تشكر از اینكه قبلا جواب یكی از سوالاتم را داده بودید...
من دغدغه علی وار زیستدن را به خودم خریده ام! اگر پرستش غیر از خدا مجاز بود، علی را می‏پرستیدم ( شهید چمران)...من نه از بعد مذهبی كه محدودیت دارد و آن را پیشكش مذهبیون می كنم از بعد انسان عاشق و عرفان اسلامیم به علی عشق می ورزم...اما یكی از دوستان سوالی از من پرسید كه بعد مذهبی سوال را درك نكردم!! اما سوال من؟
مولا علی (ع) چرا وقتی پیامبر و یا حضرت فاطمه(ع) را در كنارش داشت ؛ به نخلستان تنها عشق می ورزید و شبهایش را در آنجا می گذراند و یا با تنهایی چاه تنهاییش را تقسیم می كند...دلیلش را من نمی دانم ؟ شما اگر می شه راهنماییم كنین؟ یك مطلب دیگه هم هست: حضرت علی (ع) می فرماید: با دوستت چنان باش و تمام حرفهایت را بهش نگو چرا كه روزی ممكن است دشمنت شود. چرا...یعنی حضرت علی (ع) دوستی نداشت! یعنی پیامبر یا همسرش عزیزش دوستش نبودند؟! من نمی دانم شما اگر می شه باز هم كمكم كنین! با تشكر
ای خدای بزرگ به بهشت تو طمعی ندارم، از دوزخ تو نمی‏هراسم، من تو را می‏پرستم،‌ زیرا شایسته‏ی پرستش،1 اگر می‏خواهی مرا بسوزان، و خاكسترم را به باد بسپار، همه را تحمل می‏كنم؛ ولی یك لحظه مرا از خود دور مكن كه نمی‏توانم تحمل كنم. من به تو عاشقم، من تاجرپیشه نیستم كه در ازای عبادت تو پاداش بخواهم.»

پاسخ

با عرض سلام و تحیت.
دوست محترم!
در ابتدا شایسته است روحیه و عشق معنوی شما را به مولی الموحدین علی بن ابیطالب(ع) مورد ستایش قرار داده و دعا كنیم كه همیشه در پیروی از آن امام همام موفق باشید.
اما در مورد سؤالتان باید گفت: اولا نخلستان محل كار امام(ع) در دوران خلافت عمر و ابوبكر و عثمان بوده است، لذا نخلستان خصوصیت ویژه ای ندارد. البته علی القاعده جای خلوت و آرامی بوده، و از این رو برای عبادت مكان مناسبی بوده است. حضرتش در كنار كاركردن در همان مكان نیز به عبادت می پرداختند. و اگر هم در شب به نخلستان می رفتند فقط اوقات عبادت را آنجا بودند.
و ثانیا آن چه كه راجع به امام علی(ع) و نخلستان مشهور گشته است پس از رحلت رسول اكرم(ص) و همسر گرامیشان، حضرت فاطمه زهرا(س) بوده است. همچنان كه درد دل كردن حضرت با چاه آب، راجع به آن دوران است.
بدون شك، رسول اكرم(ص) و فاطمه زهرا(س) تا در قید حیات بودند، از پشتوانه های محكم امام علی(ع) بوده اند و به همین خاطر پس از رحلت آن دو، علی(ع) كسی را محرم اسرار خود نمی داند و اسرار را با چاه آب می گوید.
اما در مورد قسمت دوم سؤالتان، باید گفت این فرمایش امام(ع) برای افراد عادی است؛ یعنی اشاره به دوستی های عادی دارد. به علاوه كه منظور ایشان همه موارد دوستی نیست، بلكه آنچه از این فرمایش فهمیده می شود این است كه دوستی افراد عادی و به طور كلی انسان ها چون مخلوط با تمایلات دنیوی و غیر الهی است، اغلب آن این گونه است كه روزی با یكدیگر دوست هستند و روزی دیگر دشمن یكدیگرند.
بنابراین اولاً، اشاره به یك عموم و اغلبیت دارد نه یك قانون قطعی و همیشگی.
در ثانی، وجود ائمه معصومین(ع) را نباید با انسان های عادی قیاس نمود. آن ها معصوم هستند، و هیچ لغزشی در آنها راه ندارد؛ كمااین كه در روایات نیز به این مطلب اشاره شده است.
بنابراین معصومین(ع) همگی در مسیری قرار دارند كه منتهی به خداوند می شود، و در این مسیر همه به دنبال جلب رضایت الهی هستند. لذا مسیرها واحد است، هدف و شیوه هم واحد است، و همگی از یك نور واحد هستند؛ پس این اموری كه در مورد بقیه انسانها قابل تصور است و برگرفته از امیال نفسانی آن ها است هیچ گونه ارتباط و شباهتی با آن بزرگواران ندارد. اساسا هر آنچه در ارتباط با رذائل اخلاقی معنا می یابد، در ارتباط با این بزرگواران مطرح نیست.
آنها از این تمایلات نفسانی و مسائلی كه انسان های معمولی گرفتار آن هستند، خود را رهانیده و فقط در راه قرب و رضایت الهی حركت می كنند، و اختلاف و دشمنی میان آنان متصور نیست.
پیروز باشید.
مشاوره مذهبی ـ قم.