پرسش

با سلام .
خیلی وقتها شده كاری انجام میدهیم كه میدانیم اشتباه است. من فكر میكنم كه این به خاطر این است كه ما به بسیاری از مسایل علم داریم اما اعتقاد نداریم .مثلا به وجود امام زمان (عج) علم داریم اما اعتقاد نداریم و گرنه كه دیگر گناه نمیكردیم چون آقا را همواره ناظر میدیدیم. لطفا بفرمائید اگر این دلیل درست است چگونه میتوانیم اعتقاد خود را تقویت كنیم و اگر هم درست نیست دلیل آن را با توضیحات كاملا عملی بنویسید .

پاسخ

با عرض سلام و تحیت.
این حرف شما درست است كه علم به تنهایی كافی نیست، و ایمان و اعتقاد لازم است. گاهی بین "نهاد" و "گزاره‌ای"، "عقدی" شكل می‌گیرد و یك "قضیه" ساخته می‌شود كه"علم" نامیده می‌شود. مثل: «خدا همه جا حاضر است.» اما این الزاماً مساوی ایمان و اعتقاد نیست.
اگر این قضیه با عقدی دیگر، به "جان" ما گره خورد، "ایمان" پدید می‌آید؛ كه منشأ اثر است.
اما در تكمیل فرمایش شما باید گفت: بین ایمان و یقین هم باید فرق نهاد. چنان چه علامه طباطبایی(ره)، می‌فرمایند: «یقین آن باوری است كه هیچ گاه از ذهن و یاد انسان، نمی‌رود. به خلاف ایمان كه نسیان بردار و غفلت بردار است.»
شما ممكن است واقعاً مؤمن به خدا و یا حضور امام عصر ـ علیه السلام ـ باشید؛ اما در زندگی روزمره این ایمان همیشه در ذهن شما متجلی و مورد توجه نباشد، از همین رو به اقتضاء آن عمل نمی شود.
به نص قرآن اعتقاد و ایمان با عبادت و ذكر به مرتبه یقین می‌رسد. «وأعبد ربك حتی یأتیك الیقین». علت بسیاری از اشتباهات در امثال ما نسیان و غفلت می باشد، و درمان آن به ذكر و یاد خدا است.
با التماس دعا.
مشاوره مذهبی ـ قم.