پرسش

با سلام
انسان اگر گناهكار باشد چقدر باید به رحمت خدا امیدوار باشد
متشكرم

پاسخ

برادر بزرگوار!

اجمالا بگوییم مگر رحمت خدا حد و حصری دارد كه به دنبال حدود و مقدار آن می گردید!؟

هر چه بیشتر به رحمت خدا امیدوار باشید، رحمت خدا بر شما بیشتر خواهد شد.
در روایت از معصوم(ع) است كه: «إن الله عند ظن المؤمن به» یعنی خداوند همانگونه با بنده مؤمنش رفتار می كند كه خود گمان آن را دارد.

خداوند متعال در قرآن می فرماید: «قُلْ یَاعِبَادِى الَّذِینَ أَسرَفُوا عَلى أَنفُسِهِمْ لا تَقْنَطوا مِن رَّحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوب جَمِیعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ. وَ أَنِیبُوا إِلى رَبِّكُمْ وَ أَسلِمُوا لَهُ مِن قَبْلِ أَن یَأْتِیَكُمُ الْعَذَاب ثُمَّ لا تُنصرُونَ(54) وَ اتَّبِعُوا أَحْسنَ مَا أُنزِلَ إِلَیْكُم مِّن رَّبِّكم مِّن قَبْلِ أَن یَأْتِیَكمُ الْعَذَاب بَغْتَةً وَ أَنتُمْ لا تَشعُرُونَ.» یعنی بگو اى بندگان من كه بر خود اسراف و ستم كرده اید! از رحمت خداوند نومید نشوید كه خدا همه گناهان را مى آمرزد. و به درگاه پروردگارتان بازگردید، و در برابر او تسلیم شوید، پیش از آنكه عذاب به سراغ شما آید سپس از سوى هیچكس یارى نشوید. و از بهترین دستوراتى كه از سوى پروردگارتان بر شما نازل شده پیروى كنید، پیش از آنكه عذاب (الهى) ناگهانى به سراغ شما آید در حالى كه از آن خبر ندارید.
(زمر/53-55)
(برای مطالعه پیرامون آیه ذیل به پاسخ كد 8899 از سوالات مذهبی مراجعه نمایید.)

دوست گرامی!
رحمت الهی به گستره لایتناهی و بی نهایت، و فوق تصور بشر است. و آنچه مورد ذم جدی خداوند و اولیای الهی می باشد نا امیدی از رحمت بی كران اوست.

باید توجه داشت كه این تصور اشتباهی است كه گاهی ما نسبت به خداوند داریم كه گمان می كنیم در صورت غفلت ـ و یا حتی گناه ـ ی كه از ما سر می زند، او نیز مانند انسانهای بی گذشت، در انتظار اولین فرصت است تا از بنده گنهكار انتقام گرفته و بلایی بر سر او بیاورد و یا او را از خود دور سازد. اگر اینچنین بود كه تا بحال نباید انسانی روی زمین مانده باشد. چون هر انسانی به حسب خود غفلتهایی داشته است. و لذا ناامیدی در درگاه الهی بی معنا است.

خداوند متعال، همیشه و در هر حال، وقتی بنده به درگاه او برود، او را بدون لطف و عنایت خود باز نمی گرداند. البته در بسیاری از موارد، انسان متوجه این لطف الهی نشده و گمان می كند خداوند به او توجه نكرده است، ولی با دقت قلبی لطف او را خواهد دید. و اصلا خدا بودن خدا به همین است كه برخورد و رفتار او غیر از رفتار انسانها باشد.

بنابر این نباید پس از احساس دوری از خداوند تصور نمود كه محبت او هم به ما كم شده است، بلكه او همیشه شنونده سخنان بندگان و بینای بر افعال آنها است، و به آنها لطف دارد.

به خاطر همین ارتباط نزدیك خداوند با انسان است كه پس از توجه و رویكرد واقعی و از صمیم قلب به خداوند، ارتباط با او سریع برقرار شده و قلب انسان دوباره آرامش و اطمینان خود را به دست می آورد.

خداوند متعال به یكی از پیامبران خود فرمود:« اگر بندگان من می دانستند كه من چقدر به آنها علاقه دارم، از شدت شوق، روح از بدنشان مفارقت می كرد.»

البته باید توجه داشت كه مشمول لطف و عنایت الهی قرار گرفتن، به نسبت قابلیت و لیاقت بنده متفاوت است. با عمل به وظیفه انسان قابلیت های خود را برای دریافت لطف خدا افزایش می دهد.

هر لحظه و زمان كه انسان تصمیم بگیرد، برای او سودمند است و می تواند ارتباط خود را با خدا برقرار كند. به ویژه كسی كه قبلا طعم شیرین رابطه با خداوند را چشیده، همین شوق او را رهبری می كند.

دوست محترم!

ما و شما موظفیم خود را در مسیر رحمت الهی قرار دهیم و بقیه را به خدا واگذار كنیم. در روایتی امیرالمؤمنین علیه السلام می فرمایند كه در هر شبانه روز نفحاتی از رحمت الهی بر شما می وزد. خود را در مسیر آن قرار دهید و از آن استفاده كنید.

استفاده از این نفحات به آن است كه انسان به هر آنچه از تعالیم و دستورات خدا كه بدان عالم می شود، ملتزم باشد و عمل كند.

موفق و موید باشید.