سوره :
البقرة
آیه شماره :
177
ریشه کلمه :
ذو
فعل :
ذو
معنی :
صاحب، دارايِ
تثنيه آن «ذوان» است. مثل [مائده: 95] جمع آن «ذوون» است. [بقره:177].
«ذات»مؤنث «ذو» است تثنيه آن ذواتان و جمعش ذوات
توضیح :
آن دائم الاضافه است و پيوسته به اسم ظاهر اضافه مىشود و اضافه شدنش به ضمير نادر و شاذ است.
حالت رفع آن به واو و حالت نصبش به الف مثل [اسراء:26]، و حالت جرّش به ياء است. [نساء: 36].