تبیان، دستیار زندگی

یا حسین علیه السلام

سلام ما به خاک کربلای تو

سلام ما به صحن وبارگاه تو

سلام ما به تل زینبیه ات

سلام ما به ناله سکینه ات

سلام ما به همت وبه صبر تو

سلام ما به زائرین قبر تو

قال الحسین علیه السلام:

خمس من لم تکن فیه لم یکن فیه کثیر مستمتع *العقل ،الدین، الادب، الحیاء،الحسن الخلق*

پنج چیز است که اگر در انسان نباشد در او بهره زیادی نخواهد بود *عقل ،دین ، ادب،حیا،وحسن خلق*

حالا شما دوستان خوب بگید تعریف این 5 عنصر مفید چیه ؟عقل یعنی چه؟حیا یعنی چه ؟ادب یعنی چه؟حسن خلق یعنی چه ؟.....

دوست دارم این 5 چیز مهم از دیدگاههای گوناگون بررسی بشه دوستان خوب مرا در تکمیل این بحث یاری کنید

هر کسی تعریفی از این پنج چیز داره بگه یا بیان داستانهایی در این باره

یا علی مدد

اللهم صل علی محمد وآل محمد وعجل فرجهم

عقل یعنی:امام علی علیه السلام میفرماید :عقل بالابرنده به سوی علیین است .

دین یعنی:امام علی علیه السلام میفرماید :دین نیرومندترین تکیه گاه است .

حیایعنی:امام علی علیه السلام میفرماید :حیا مانع زشتکاری میشود.

ادب یعنی:امام علی علیه السلام میفرماید :ادب نیکو جایگزین شرافت وافتخارات خانوادگی است .

حسن خلق یعنی:امام علی علیه السلام میفرماید :عالیترین مایه مجد وشرف آدمی ،حسن خلق است .

اللهم صل علی محمد وآل محمد وعجل فرجهم

نظر اسلام پیرامونعقل را در چند مورد نیز خلاصه كنیم:

1 - شناخت هر چیز با عقل صورت مىگیرد و شناخت عقل تنها باخود عقل شدنى است.

2 - عقل نور یا انرژى است كه به انسان عطا شده بنابراین نه از ذاتنفس است و نه از خارج كسب مىشود.

3 - صحّت علوم بشرى بسته به تسلیم شدن در برابر عقل استولذا شناخت عقل آغاز ارزشگذارى صحیح همه علوم مىباشد.

4 - شناخت خیر و شرّ بر عقل استوار است و دعوت به خیر ازعقل بر مىخیزد و كسى كه به خیر عمل نكند عقلى ندارد.

5 - شناخت، نخست تربیت و سپس تعلیم است.

اللهم صل علی محمد وال محمد وعجل فرجهم

حیا چیست؟

یكى از خصلتهاى آدمى كه خداوند زمینههاى آن را در نهاد تمامى انسانها قرار داده است،

حیا مىباشد

كه هر فردى مىتواند با كوشش و مجاهدت به آن دست یابد.

این خصلت آثار ارزشمندى در عرصههاى گوناگون اجتماعى دارد.

استحكام روابط جمعى و خانوادگى، بهرهگیرى شایسته از نیروهاى كارآمد بر پایه احكامى چون رعایت حجاب و عفاف، اصلاح روابط صحیح زن و مرد و كنترل نگاههاى حرام،

جویبارهایى هستند كه از كوهسار حیا سرچشمه مىگیرند.

انسانى كه به این خُلق نیكو و صفت شایسته دست یافته، كلید بسیارى از خوبىها را به خویشتن اختصاص داده است. حضرت على(ع) فرمود: «الحیاء مفتاح كل خیر.»غرر الحکم ج 2 ص93

حیا چون میوهاى بر درخت عقل به بار مىنشیند و بین خوبى و بدى جدایى ایجاد مىكند

و سرشت انسان را با خصال نیك مىآراید. امام(ع) فرمود:

«خردمندترین مردم، باحیاترین آنهاست.»غرر الحکم ج2 ص38

قرآن و حیا

در قرآن كریم واژه حىّ و مشتقات آن بارها دیده مىشود اما در مواردى به مفهوم حیا تصریح گردیده است.

در سوره بقره مىخوانیم:

«خداوند شرم نمىكند از آن كه به پشه (كوچك) و چیزى بزرگتر از آن (عنكبوت) مثال بزند.»

در اینجا خداوند مىخواهد در مقابل دشمنان و معاندان

به منظور بیان حقایق به دفاع از حقیقت بپردازد و تأكید نماید براى فهم مطالب،

ذكر تمثیل منعى ندارد و این گونه مثالها هیچ گونه لطمه و خدشهاى به ساحت قدس پروردگار

و كمالات نامتناهى او وارد نمىسازد.

در جاى دیگر خداوند طى حكمى به اطرافیان و اصحاب پیامبر(ص) مىفرماید:

«چون به خانه پیامبر فرا خوانده شدید زودتر از زمان متداول نروید

اما بعد از خوردن غذا متفرق شوید و در حضور رسول به سرگرمى و گفتگو روى نیاورید زیرا این امور،

پیامبر را آزار مىدهد ولى او از روى شرم سخنى نمىگوید

ولى خداوند از اینكه حقیقتى را برایتان بیان كند شرمى ندارد.»احزاب ایه53

خصلت حیا در آیه 25 سوره قصص به صورت ملموس و كاربردى مطرح گردیده است

و خداوند مىفرماید: «و جاءتْه إحدیهما تمشى على اسْتحیاء قالتْ إنّ أبی یدعوك؛

یكى از آن دو [دختران شعیب [كه با كمال حیا راه مىرفت باز آمد و [خطاب به موسى] گفت:

پدرم تو را فرا خوانده است.»

در این آیه براى نشان دادن حیاى دختر شعیب،

كلمه «استحیاء» به صورت نكره آمده و منظور از آن تجلى عفت و نجابت در طرز راه رفتن و عینى شدن حیاست.

این دختران با وجود آنكه مجردند، مراقبند دور از چشم مردم رفت و آمد داشته باشند و در عمل،

حیا و عفت را به انسانها مىآموزند.

متذكر گردیدهاند اگر خواهان آن هستیم كه دلى وسوسه نشود

و پاى انسانى در سراشیبى گناه نلغزد، در برابر نامحرم صرفا پوشش مناسب كفایت نمىكند

و لازم است در راه رفتن، تكلم نمودن و نگریستن، دقت و مراقبت لازم را به عمل آورد

تا طهارت روح و سلامتى نفس دچار مخاطره و انحراف نگردد.

حیا در روایات رسول خدا(ص) فرمود:

«ایمان پیكرى است برهنه كه لباسش حیاست.»(5)

اگر حیا از میان افراد اجتماع رخت بربندد،

ایمان آنها نیز دستخوش دگرگونى و بىثباتى مىگردد

و نه تنها اثرات سوء آن، حلقه اتصال بنده با خدا را مىساید

بلكه زشتىها و رذیلتهاى بىحیایى چونان تبرى روابط سالم اجتماعى را مىگسلد.

صاحب حیا وجودش خیر و نیكى است زیرا در اثر شرم از پروردگار،

نفس خویش را به معصیت آلوده نمىكند و به واسطه حیا از خدا به انسانها شر و بدى نمىرساند

و به حقوقشان تجاوز نمىكند.

مسلح شدن به سلاح حیا، مصونیت از امراض روحى و روانى

را براى آدمى به ارمغان مىآورد و او را در پیمودن پلههاى سعادت و رستگارى یارى مىرساند.