تبیان، دستیار زندگی

ماه رمضان، ماه رحمت و مغفرت الهی، ماه فضیلت، در راه است به همین دلیل بر آن شدم تا با کمک شما دوستان گرامی و همیشگی انجمن های تخصصی تبیان داستان های متفاوت و زیبایی از قرآن این کتاب آسمانی در این ماه الهی را برای شما عزیزان در این تایپیک قرار دهم. امیدوارم استفاده کنید.

نکته های قابل توجه:

1- با توجه به پیشنهاد دوستان گرامی و به خصوص جانشین محترم و عزیز انجمن قرآن و عترت این پست روزانه با دو مطلب توسط من بروز می شود.( البته انشاءالله با کمک دوستان تعداد دفعات بروز شدن بالا می رود )

2- مطالب با حجم کم گلچین شده است و از زدن مطالب با حجم بالا معذورم و اگر دوستان مطالب با حجم بالا خواستند بزنند آن را به چند پست تقسیم کنند.

3-  به دلیل راحتی در خواندن خط تمام مطالب Tahoma و اندازه آن 13 در نظر گرفته شده است.

4- برای خواندن مطالب مرتبط با همین موضوع ولی با حجم بالا به وبلاگم مراجعه کنید.

آیه ساختگى

اصمعى مى گوید: موقعى كه در ناحیه صحرا، گردش مى كردم ، كیسه زر با خود داشتم و آنرا به بنا به علتى به یكى از زنان بادیه نشین امانت سپردم ، بعد برگشته و از وى آنرا خواستم ، او انكار كرد. او را پیش بزرگ آن قبیله بردم و او همچنان ، بر انكار خویش پافشارى كرد. بزرگ قبیله گفت : تا آنجائى كه من مى دانم ، به غیر از قسم خوردن ، راهى براى اثبات نیست  گفتم : گویا فرموده خداوند را نشنیده اى :

گفت : راست مى گوئى و از او به تهدید، اقرار گرفت و آن امانت را به من برگرداند. سپس مانند كسى كه ، تازه چیزى به یادش افتاده باشد- رو به من كرده و گفت : این آیه كه خواندى ، در كدام سوره است ؟ گفتم آنجا كه مى فرماید:

گفت : سبحان الله ، من گمان داشتم كه آن آیه در سوره (اِنّا فَتَحْنالَكَ فَتْحاً مُبینا:همانا ترا پیروزى دادیم ، پیروزى آشكار.) مى باشد.

گر نبود مشربه از زر ناب**** با دو کف دست توان خورد آب

سلام 

علامه محمدباقر مجلسی(رحمه الله) فرمودند: هر قدر در آیه‌ای بیشتر دقت می‌کردم حقایق بیشتری نصیبم می‌شد تا اینکه ناگهان حقائق و معارف فراوانی بر قلبم فرود آمد پس در هر آیه‌ای که تدبر همین‌گونه به من از حقائق و معارف عطا می‌شد.
حاج شیخ رضا سراج می‌فرمودند: قرآن را نباید خواند بلکه باید آن را خورد(یعنی فقط خواندن نباشد که عبارات در دهان تلفظ شود بلکه قرآن را باید در اعماق وجود خود جای داد،‌ هم از نظر حفظ و قرائت و هم از نظر معنی و عمل، و قرآن مانند غذای لذیذ و گوارائی است که نباید فقط به دیدن و بوکردن آن اکتفا نمود بلکه باید آن را خورد تا از ویتامینها و پروتئینهای قرآن برای کمال معنوی و مادی خود استفاده شود در این صورت است که هدیً للمتّقین می‌شود و در غیر اینصورت کسی که بهره‌ای از تقوی نداشته باشد نمی‌تواند زندگی خود را مطابق قرآن قراردهد لذا قرآن او را هدایت نمی‌کند.)

به نام خدایی که همیشه در قلب ماست

سلام

همین امروز مبحثی مشابه به بحث شما توسط drmgangineh با عنوان "فیض در فیض" ایجاد شده، هدف هر دو بحث یکی هست، اگر ممکنه هدف و موضوع این دو بحث رو توضیح بدین که تفکیک بین این دو مشخص بشه.

التماس دعا

سلام

هر دو بحث بعد از مدتی ادغام خواهند شد..

یا علی

 سلام

******

آیت الله تهرانی می نویسد:  « حضرت آیت الله العظمی بهجت فرمودند: در زمان جوانی ما، مرد نابینایی بود که قرآن را باز می کرد و هر آیه ای را که می خواستند نشان می داد و انگشت خود را کنار آیه مورد نظر قرار می داد، من نیز در زمان جوانی روزی خواستم با او شوخی کرده و سر به سر او گذارده باشم گفتم: فلان آیه کجاست؟ قرآن را باز کرد و انگشت خود را روی آیه گذاشت. من گفتم: نه اینطور نیست، اینجا آیه دیگری است. به من گفت: مگر کوری نمی‌بینی؟! »

******

کاش ما هم ...

اللهم عجل لولیک الفرج

ماندگار باشید

یا حق

از آداب دوست یابى در قرآن

یكى از خویشاوندان حضرت سجادعلیه السّلام نزد آن حضرت آمد و به آن بزرگوار جسارت كرده و ناسزا گفت ؛ و حضرت ، در جواب او چیزى نفرموده و سكوت كرد.
بعد از آنكه او از مجلس حضرت بیرون رفت ، پیشواى چهارم به اطرافیان خود فرمود: گفته هاى این شخص را شنیدید؟ حالا دوست دارم همراه من بیائید، تا جواب مرا بشنوید گفتند: یا بن رسول الله ! ما مى آئیم ، ولى دوست داشتیم جواب دشنامهاى او را همینجا مى فرمودید.)) امام علیه السّلام نعلین خود را پوشیده و در حالى كه این آیه شریفه را زمزمه مى كرد: (وَالْكاظِمینَ الْغَیْظَ وَالْعافِینَ عَنِ النّاسِ وَاللّهُ یُحِبُّ الْمُحْسِنین:(انسانهاى نیكوكار خشم خود را فرو مى برند و از خطاى مردم مى گذرند و خداوند نیكوكاران را دوست دارد از محل خود حركت كرد.
راوى مى گوید: از تلاوت این آیه فهمیدم كه حضرت به او نیكى خواهد كرد، وقتى به در منزل آن مرد رسیدیم ؛ حضرت او را صدا زده و فرمود: باو بگوئید كه على بن الحسین است . چون او صداى آقا را شنید، فوراً براى دفاع از خود آماده شد و در اینكه حضرت جسارتهاى او را پاسخ خواهد داد، تردیدى برایش باقى نماند.
وقتى چشم حضرت به او افتاد، اظهار داشت : اى برادر! تو پیش ما آمدى و چنین و چنان گفتى ، هرگاه آن بدیهائى كه به من نسبت دادى ، اگر در من هست ، از خدا مى خواهم مرا بیامرزد و اگر نیست از خدا مى خواهم ترا بیامرزد. آن مرد، وقتى چنین رفتارى را مشاهده كرد، حالش دگرگون شد و بعد از آنكه میان دیدگان حضرت را بوسید، گفت : آنچه من گفتم در شما نیست و من به این صفات سزاوارترم

استخاره

شخص جاهل و كم فهمى ، مى خواست الاغى بخرد. پیشِ یك عارف آشنا رفته و درخواست استخاره كرد، این آیه شریف آمد: (سَنَشُدُّ عَضُدَكَ بِاَخى كَ :یعنى برادرت را قوت بازوى تو قرار مى دهیم ) آقا فرمود: خوبست
گفتند: به چه مناسبت مى فرمائید الاغ خریدنِ او خوبست فرمود: چون این مرد جاهل است و خداوند در قرآن فرموده : (اَمْ تَحْسَبُ اَنَّ اَكْثَرَهُمْ یَسْمَعُونَ اَوْ یَعْقِلُونَ اِنْ هُمْ اِلاّ كَالاَْنْعامِ بَلْ هُمْ اَضَلُّ سِبیلاً: اى رسول ما! آیا گمان مى كنى اكثر اینها مى شنوند یا مى فهمند؟! نه ! بلكه آنها در بى عقلى مانند چهارپایان هستند، بلكه از حیوانات هم گمراهترند )
پس آدم جاهل و نادان ، در واقع برادر الاغ است . البته ، مقصود از جاهل ، بیسواد نیست بلكه آدمِ بى عقل است .

قرآن کریم یکی از شگرفترین کتابهایی است که تاثیر فوق العاده ای در جامعه وفرهنگ گذاشته ومخاطبان را تحت تاثیر قرار داده وگاه به یکباره زندگی آنان را دچار دگرگونی کرده ومسیر فردی آنان راعوض کرده است .فخر الدین رازی اندیشمند وجستجوگر ایرانی است که در طول دوران علمی خود راههای بسیاری را طی کرد وعمری دراز در رشته های منطق "نجوم" هیئت"فلسفه "وکلام را طی کرد اما در اواخر عمر شیوه زندگی را یکباره تغییر داد  فخر الدین رازی به دلیل انس با قرآن زندگی جدیدی را شروع کردوحاصل جدید او تالیف"تفسیر کبیر "بود داستان این تحول را در وصیت نامه ای خطاب به فرزندش چنین مینویسد:فرزندم! بدان که من فردی علاقمند به علم بودم به این جهت درباره هر چیزی کتاب نوشتم وکیفیت وکمیت برایم مهم نیست لذا در هر چیزی نایستادم حق یا باطل ومفید وغیر مفید..... من راهها وشیوه های فیلسوفان را نگریستم اما چیزی که همگون معارف وفوائد قران باشد نیافتم.      نشریه بشارت

اعتراض پادشاه روم به آیه قرآن

در زمان خلیفه دوم ، سفیرى از جانب قیصر روم به مدینه آمد، و اظهار داشت : من سخنى با خلیفه مسلمانان دارم . او را پیش خلیفه بردند. او به خلیفه گفت:شما ما را به دین اسلام دعوت مى كنید و حال آنكه خودتان در دین اسلام ، شك و تردید دارید؟ خلیفه گفت : چطور؟ سفیر جواب داد: مگر شما هر روز در فریضه نماز، این كلام را نمى گوئید؟ )اِهْدِنَا الصِّراطَ الْمُسْتَقیمَ.):(خدایا! ما را به راه راست ، هدایت فرما.) پس اگر خود را حق مى دانید و راه حق را یافته اید؟ این طلب هدایت به راه راست چه معنى دارد؟
خلیفه و اطرافیان متحیر ماندند؛ ماجرا را به حضرت امیرعلیه السّلام رساندند. حضرت فرمود: مراد از (اِهْدِنا) یعنى : همچنانكه بما توفیق عطا فرمودى ، تا عبادت و بندگى ترا، در گذشته و حال بجا آورده ایم ، همچنان ما را توفیق عنایت فرما، در بقیه عمر خود نیز عبادت ترا بكنیم ؛ و ما را در صراط مستقیم ثابت و پایدار بدار