تبیان، دستیار زندگی

بسم الله الرحمن الرحیم

**********

هر دقیقه اى كه مى گذرد جایگزین و عوض ندارد، از دست رفته و گذشته است و دیگر برنمى گردد. اى كاش اگر خانه و درِ خانه را نمى دانیم، كوچه را مى دانستیم.حاج محمّد على فشندى ـ رحمه اللّه ـ هنگام تشرّف به محضر حضرت صاحب ـ عجّل اللّه تعالى فرجه الشّریف ـ عرض مى كند: مردم دعاى توسل مى خوانند و در انتظار شما هستند و شما را مى خواهند، و دوستان شما ناراحتند. حضرت مى فرماید: دوستان ما ناراحت نیستند! اى كاش مى نشستیم و درباره ى این كه حضرت غائب ـ علیه السّلام ـ چه وقت ظهور مى كند، با هم گفت و گو مى كردیم، تا حدّاقل از منتظرین فرج باشیم. اشخاصى را مى خواهند كه تنها براى آن حضرت باشند. كسانى منتظر فرج هستند كه براى خدا و در راه خدا منتظر آن حضرت باشند، نه براى برآوردن حاجات شخصى خود. چرا ما حدّاقل مانند نصارى كه در مواقع تحیّر با انجیل ارتباط دارند، با آن حضرت ارتباط برقرار نمى كنیم؟!

هر كس باید به فكر خود باشد و راهى براى ارتباط با حضرت حجت ـ عجّل اللّه تعالى فرجه الشّریف ـ و فرج شخصى خویش پیدا كند، خواه ظهور و فرج آن حضرت دور باشد، یا نزدیك. عده اى بوده اند كه گویا حضرت غائب ـ عجّل اللّه تعالى فرجه الشّریف ـ در پیش آن ها حاضر و ظاهر بوده است، مثل این كه با بى سیم با آن حضرت ارتباط داشتند و جواب از ناحیه ى او مى شنیدند! مرحوم مقدّس اردبیلى و سیّد بحرالعلوم ـ رحمهمااللّه  ـ كه احتمال دروغ درباره ى آن ها نمى رود، عبارتِ «فَعَلَیْهِ لَعْنَةُ اللّه !»؛ (لعنت خدا بر او باد!) را قبول ندارند و مى گویند: آن مربوط به بابیت و ادّعاى مهدویّت است.با این كه ارتباط و وصل با آن حضرت و فرج شخصى امر اختیارى ما است، به خلاف ظهور و فرج عمومى، با این حال چرا به این اهمیت نمى دهیم كه چگونه با آن حضرت ارتباط برقرار كنیم و از این مطلب غافل هستیم، ولى به ظهور و دیدار عمومى آن حضرت اهمیت مى دهیم، و حال این كه اگر براى فرج شخصى به اصلاح خود نپردازیم، بیم آن است كه در ظهور آن حضرت از او فرار كنیم، چون راهى كه مى رویم راه كسانى است كه اَهَمّ و مهمّى قایل نیستند. كار آفتاب اضائه(روشنی بخشی) است هر چند پشت ابر باشد، حضرت صاحب ـ عجّل اللّه تعالى فرجه الشّریف ـ هم همین طور است، هر چند در پس پرده غیبت باشد! چنان كه حضرت رسول ـ صلّى اللّه علیه وآله وسلّم ـ فرموده است. چشم ما نمى بیند ولى عدّه اى بوده و هستند كه مى بینند؛ و یا اگر نمى بینند، ارتباطى با آن حضرت دارند. یك نفر زیدى مذهب گفت:
«كُلُّ إِمامٍ لایُرى شَخْصُهُ لایُسَوّى خَرْدَلَةً.»
هر امامى كه جسم او دیده نشود، به اندازه ى یك خردل ارزش ندارد.
یك شخص سنّى هم در جواب او گفت: شیعیان دوازده امامى مى گویند: امام، غایب است، ولى تو كه زیدى هم هستى مى گویى: امامى را كه نتوان دید، به اندازه ى یك خردل نمى ارزد، پس هر دوى شما بر باطلید! دیدیم كسانى را كه مثل این كه با حضرت مخابره داشتند، هر چه مى گفتند و مى خواستند همان مى شد. آن آقا در بیابان سه مرتبه گفت: یا امام زمان! وسیله اى بفرست، فورا وسیله و مركبى براى سوار شدن او ظاهر شد! آرى، آن حضرت این قدر به ما نزدیك و از حال ما با خبر است، ولى ما نمى بینیم و از او غافل و بى خبریم و مى پنداریم كه دوریم! حیف كه ما قدردان نعمت ولایت نیستیم!با این كه بر سر ما آتش مى ریزد و باید دعا كنیم تا بر طرف شود، ولى دعا نمى كنیم و حال دعا، انكسار قلب، سوختگى و آه كه وقتى از قلب خارج مى شود، مانند تیر به هدف مى خورد، در ما نیست! بله، لقلقه ى زبان خیلى داریم!نقل مى كنند: ولیعهدى همراه گروهى، نزد یكى از علماى تبریز رفته بود، و در ضمن گفت و گو با او، گفته بود: كه تیرى اختراع شده است كه هدف را تا نیم فرسخ مى زند! آن آقا هم فرموده بود: من تیرى سراغ دارم كه از این مسافت بیشتر هم، به هدف مى زند! گفتند: عجب، شما سراغ داشتید؟ كجا اختراع شده است؟ فرمود: آه مظلوم، بیش از این ها اصابت و اثر مى كند! ولى ما با این كه مظلوم هستیم، آه نداریم!

عِرق ایمانى ما كجا و منزلت ایمانى امام زمان ـ عجّل اللّه تعالى فرجه الشّریف ـ كجا، اگر ما در نزد او كافر به حساب نیاییم! چرا دستش را بسته ایم و خانه نشینش كرده ایم و اجازه نمى دهیم خود را نشان دهد؟! آن آقا گفت: چرا براى تعجیل فرج دعا مى كنید؟ آیا مى خواهید بیاید و او را هم بكشید؟! براى این كه مزاحم خط و مرام و حكومت و حاكمیّت شما خواهد بود. آنان كه سایر ائمه ـ علیهم السّلام ـ را كشتند دیوانه كه نبودند، بلكه سبب آن بى دینى بود، آیا الآن دیگر آنطور نیست؟!مشایخ اسلام گفتند: تعیین خلیفه لازم نیست، یعنى نعوذُ باللّه! رسول خدا ـ صلّى اللّه علیه وآله وسلّم ـ بى خود مى گوید، و با این وسیله دهانش را بستند و نگذاشتند چیزى بگوید، بعد گفتند: «إِنَّ رَسُولَ اللّه‏ِ ـ صلّى اللّه علیه وآله وسلّم ـ مَضى وَ لَمْ یَسْتَخْلِفْ.» رسول خدا ـ صلّى اللّه علیه وآله وسلّم ـ از دنیا رفت و خلیفه تعیین ننمود.انسان سرچشمه ى صلاح را خشك مى كند! انسان با خود كارى مى كند كه هیچ دشمنى با او نمى كند، و آن این كه سرچشمه ى صلاح را تا روز قیامت خشك مى كند! از این رو، معلوم نیست كه همه باطنا به حضرت حجّت ـ عجّل اللّه تعالى فرجه الشّریف ـ در وقت ظهور ایمان بیاورند، عدّه اى از روى اكراه ایمان مى آورند.

مهمّ این است كه در وقت تشرّف از آن حضرت سؤال كنید كه اوّلاً:
آیا ظهور و فرج عمومى آن حضرت دور است یا نزدیك؟ اگر دور باشد تسلیم باشیم، و اگر نزدیك باشد به افراد باصلاح بگوییم كه مهیّا باشند.
ثانیا: به فرض دور بودن فرج از آن حضرت بخواهیم كه آیا راهى براى ارتباط با آن حضرت با بى سیم هست تا مؤمن صالح با آن بى سیم كور باطن نباشد، و ارتباط داشته باشد؟
ما به كسانى كه براى سفر حجّ با ما خداحافظى كرده اند، این تذكّر را داده ایم. كه اگر عینك بزنید
(شاعر مى گوید:
این دیده نیست لایق دیدار روى تو    چشمى دگر بده كه تماشا كنم تو را
و نیز شاعر دیگرى مى گوید:
وَ كَیْفَ تَرى لَیْلى بِعَیْنٍ تَرى بِها    سِواها وَ ما طَهَّرْتَها بِالمَدامِعِ؟!)
ممكن است به خدمت آن حضرت برسید، و ملاقات حاصل شود.

سلام امیر تبیانی عزیز

مطلبتون خیلی عالیه...ما باید تا اونجا که میتونیم از کلام این بزرگان استفاده کنیم...بزرگانی که طی طریق کردند و اگر کلامی بیان کردند و میکنند فقط برای طی طریقه.

یا علی

ممنونم مطلب فوقالعاده ای بود این جمله من رو واقعا متاثر کرد:

هر كس باید به فكر خود باشد و راهى براى ارتباط با حضرت حجت ـ عجّل اللّه تعالى فرجه الشّریف ـ و فرج شخصى خویش پیدا كند،

هر روز به ما اگر که سر هم بزنی

بر ریشه ی خواب ما تبر هم بزنی

آقا تو که خوب می شناسی ما را

زنگ در خانه را اگر هم بزنی...

اگر میتونید ادامه بدید این مطلب رو 

شخصى در فكر دیدار امام زمان ـ عجّل اللّه تعالى فرجه الشّریف ـ بود، فهمید كه آن حضرت با قفل سازى مراوده و ارتباط دارند.
نزد یكى از قفل سازها رفت، و دید پیرزنى براى ساختن قفل به او مراجعه كرد و پرسید اجرت آن چه قدر مى شود؟
قفل ساز پاسخ داد: یك عباسى مى سازم و بعد از ساختن، آن را به سیصد دینار یا یك سنّار (مبلغى كه خیلى كمتر از آن چه مى ساخت) مى خرم.
سپس با قفل ساز دیگرى برخورد نمود كه به یك سنّار مى ساخت و به یك عباسى مى خرید. از این جا فهمید كه این قفل ساز است كه با حضرت ارتباط دارد.
لذا به او گفت: سلام مرا به آقا برسان و بگو چگونه مى توان به خدمت شما رسید؟
قفل ساز گفت: فلان وقت براى گرفتن جواب بیا.
در وقت مقرر به وى مراجعه كرد و جواب حضرت را خواست.
قفل ساز گفت حضرت فرمودند:
بگو تو در فكر این نباش كه مرا ببینى، خودت را درست كن، ما به سراغت مى آییم.
از كسانى مباش كه قفل را به یك عباسى درست مى كنند و سیصد دینار یا یك سنّار مى خرند، مثل كسانى باش كه به یك سنّار درست مى كنند و به یك عبّاسى مى خرند.
آرى، ترك واجبات و ارتكاب محرّمات، حجاب و نِقاب دیدار ما از آن حضرت است.

یكى از امور مهم بلكه از اهمّ امور این است كه بدانیم چه كار كنیم تا مثل كسانى از علما و متشرعه و صلحاى تابع علما باشیم كه فرج شخصى و ارتباط خاصّ با حضرت ولى عصر ـ عجّل اللّه تعالى فرجه الشّریف ـ داشته اند، و محتاج نبوده اند كه در امور خودشان یا غیر خودشان فى الجمله عدل عمومى را خواستار باشند. از قبیل نوّاب اربعه و علماى معاصر آن ها كه مقامات و كراماتى داشته اند كه ما نداریم، به طورى كه نمى توانیم بگوییم مثل آن ها هستیم.باید مجالسى تشكیل دهیم و با رفقا و اصدقا بنشینیم و مذاكره كنیم كه به چه راهى مى شود به آن حضرت رسید و با آن حضرت رابطه داشت؛ زیرا بلاكلام هر فیضى به ما مى رسد ـ چه خصوصى و چه عمومى و چه داخلى و یا خارجى، و چه جسمانى و چه روحى ـ فقط از ناحیه ى همان یك فیض است و توجّه به همه ى ائمّه ـ علیهم السّلام ـ هم به او راجع مى شود. لذا شخصى به حضرت رسول اكرم ـ صلّى اللّه علیه وآله وسلّم ـ توسّل نمود و حضرت رسول ـ صلّى اللّه علیه وآله وسلّم ـ او را به فلان امام و فلان امام و در آخر به امام زمان ـ عجّل اللّه تعالى فرجه الشّریف ـ حواله داد.

سؤال: آیا براى وقت ظهور حضرت مهدى ـ عجّل اللّه تعالى فرجه الشریف ـ غیر از روایاتِ «مُلِئَتْ ظُلْما وَ جَوْرا.»(1) راه دیگرى نیز وجود دارد؟
جواب: بله، اگر عدّه اى توافق بر صلاح كنند، در ظهور آن حضرت مؤثر است، چنان كه «مُلِئَتْ ظُلْما وَ جَوْرا» مُؤثر است؛ ولى این فقط «اگر» است. و مى گویند كه «اگر» را با «مگر» پیوند دادند و از جمع آن دو كاشكى( اى كاش! ) درآمد.
سؤال: آیا در این زمینه روایت هم وجود دارد كه اگر عدّه اى بر صلاح توافق كنند، آن حضرت ظهور مى كند؟
جواب: بله، از ناحیه ى مقدّسه وارد است كه: «لَوْلا شیعَتُنا اتَّفَقُوا...»
)متن توقیع شریف به این صورت است: «وَ لَوْ أَنَّ أَشْیاعَنا ـ وَفَّقَهُمُ اللّه  لِطاعَتِةِ ـ عَلَى اجْتِماعٍ مِنَ القُلُوبِ فِى الوَفاءِ بِالعَهْدِ عَلَیْهِمْ، لَما تَأَخَّرَ عَنْهُمُ الْیُمْنُ بِلِقائِنا، وَ لَتَعَجَّلَتْ لَهُمُ السَّعادَةُ بِمُشاهَدَتِنا عَلى حَقِّ الْمَعْرِفَةِ وَ صِدْقِها مِنْهُم بِنا.»  (اگر شیعیان ما ـ كه خداوند آنان را به اطاعت از خود موفق گرداند ـ دل هایشان بر وفاى به پیمانى كه بدان موظف هستند، اتفاق مى كردند، قطعا توفیق ملاقات با ما براى آنان به عقب نمى افتاد، و قطعا سعادت مشاهده ى ما، بر اساس معرفت دقیقى و صداقت دل، به زودى براى آنان حاصل مى شد
اگر شیعیان ما اتّفاق مى كردند...
یعنى دعاى حقیقى و جامع شرایط عدّه اى از اهل خیر و صلاح براى فرج به حدّى برسد كه مستجاب شود.

ما مثل طایفه و گروهى هستیم كه رییس خود را حبس(زندانی) نموده است و در بلایا، خود تصمیم جنگ و یا صلح را اتّخاذ مى كند! خودمان كرده ایم و اجازه نمى دهیم بیاید قضایا را حلّ كند، با این كه مى دانیم اگر بیاید مى تواند مشكلات را حلّ كند، ولى باز او را محبوس كرده ایم! بنابراین، اگر میلیون ها نفر هم با او موافق باشند، او مثل شخص وحید و تنها است كه هیچ ناصر و مُعین و یار و یاورى ندارد! زیرا ما در بیدارى درست به وظیفه ى خود عمل نمى كنیم، با این حال منتظر هستیم كه بیدار شویم و تهجّد به جا آوریم. اگر توفیق شامل حال انسان گردد، از خواب بیدار مى شود و مشغول تهجّد مى گردد؛ ولى اگر توفیق نباشد، چنان چه بیدار هم بشود، از آن ها بهره نمى برد.آقایى كه زیاد به مسجد جمكران مى رود، مى گفت: آقا(امام زمان(عج)) را در مسجد جمكران دیدم، به من فرمود: به دل سوختگان ما بگو براى ما دعا كنند، و یك مرتبه از نظرم غائب شد، نه این كه راه برود و كم كم از نظرم غائب شود! همین آقا هفته ى قبل از آن هم، حضرت را در خواب دیده بود. ولى افسوس كه همه براى برآورده شدن حاجت شخصى خود به مسجد جمكران مى روند، و نمى دانند كه خود آن حضرت چه التماس دعایى از آن ها دارد كه براى تعجیل فَرَج او دعا كنند! چنان كه به آن آقا(شیخ ابراهیم حایرى ـ رحمه اللّه  ـ در حال اعتكاف در مسجد كوفه) فرموده بود: این ها كه به این جا آمده اند، دوستان خوب ما هستند، و هر كدام حاجتى دارند: خانه، زن، فرزند، مال، اداى دین؛ ولى هیچ كس در فكر من نیست! آرى، او هزار سال است كه زندانى است، لذا هر كس كه براى حاجتى به مكان مقدّسى مانند مسجد جمكران مى رود، باید كه اعظم حاجت نزد آن واسطه ى فیض، یعنى فَرَج خود آن حضرت را از خدا بخواهد.خدا مى داند در دفتر امام زمان ـ عجّل اللّه تعالى فرجه الشّریف ـ جزو چه كسانى هستیم؟! كسى كه اعمال بندگان در هر هفته دو روز (روز دوشنبه و پنجشنبه) به او عرضه مى شود. همین قدر مى دانیم آن طورى كه باید باشیم، نیستیم.

در هر حال باید براى تعجیل در امر فرج و رفع نگرانى‏ها و گرفتارى‏ها و نجات و اصلاح حال مؤمنین، بگوییم:
«أَللّهُمَّ اكْشِفْ هذِهِ الْغُمَّةَ عَنْ هذِهِ الاْءُمَّةِ بِظُهُورِهِ.»(1) خداوندا، با ظهور حضرت حجّت ـ عجّل‏اللّه‏تعالى‏فرجه‏الشّریف ـ این ناراحتى را از این امّت برطرف نما.
زیرا واقعا از ظلم و ستم و بلا و فشارى كه بر سر اسلام و مسلمین به خصوص اهل ایمان وارد مى‏آید، كارد به استخوان رسیده است.
بسیار شنیده شده است ـ نه در یك مورد و دو مورد ـ كه عدّه‏اى مى‏گویند:
تا دیگران رییس و مرجع بودند، حضرت نیامد، حال كه ریاست و زعامت به دست ما رسیده مى‏خواهد ظاهر گردد و ظهور كند؟!
سخن این‏ها نظیر گفتار كسانى است كه در روایت دارد وقت ظهور حضرت غایب ـ علیه‏السّلام ـ براى آن حضرت پیام مى‏فرستند:
«إِنّا كَفَیْناكَ الْمَؤُونَةَ.»
ما عهده‏دار كارها و زحمات هستیم [لازم نیست شما تشریف بیاورید و دخالت كنید!].