کوتاه و دلخواه:«بَکربن عبدالله المُزنّی»(از فقها)گفت:"حمّالی را دیدم باری گِران بر پشت گرفته و می رفت و همه ی راه می گفت:ألحَمدُلِلّه،أستغفُرالله.من او را گفتم:یا هذا!(ای فلانی،ای مرد)تو چیز دیگر ندانی جز این دو کلمه؟! گفت:دانم و قرآن نیز دانم.گفتم:چرا جز این دوکلمه نگویی؟گفت:برای آن که من از دو حالت خالی نیستم:هروقتی(دائماً)،نعمتی از خدای تعالی برمن فرود می آید و گناهی از من به آسمان می شود.شکر آن نعمت را کلمه ی ألحَمد می گویم و جبران گناه را،استغفار می کنم تا مگر خدای تعالی رحمت کند" گفتم:"سبحان الله!این حمّال فقیه تر از من است"
