تبیان، دستیار زندگی

ام الفضل كه دختر حارث زوجه عباس بن عبدالمطلب است مى گوید: پیش از تولد امام حسین علیه السلام در خواب دیدم كه پاره اى از گوشت مبارك  پیامبر صلى الله علیه و آله جدا شده و به دامن من افتاده تعبیر این خواب را از رسول خدا صلى الله علیه و آله پرسیدم حضرت فرمود: خواب خوبى دیده اى ، مولودى از فاطمه به نام حسین به دنیا مى آید، او را به تو مى سپارم پس از تولد آن بزرگوار نبى گرامى صلى الله علیه و آله او را به نام ام الفض سپرد.

ام الفضل مى گوید: او را خدمت پیامبر صلى الله علیه و آله بردم ، حضرت او را بر زانوى خویش نهاد و بسیار بوسید پس از لحظه اى من او را از حضرت گرفتم امام حسین علیه السلام گریه كرد پیامبر صلى الله علیه و آله ناراحت شده فرمود:
اى ام الفضل ، هیچ مى دانى آزردن حسین كارى آسان نیست من حسین را گذاشتم تا براى حضرت آب بیاورم پس از لحظه اى باز گشتم ، دیدم رسول خدا صلى الله علیه و آله گریه مى كند پرسیدم یا رسول الله چرا گریه مى كنید ؟
فرمود: لحظه اى پیش جبرئیل آمد و مرا خبر داد كه امتم این فرزند را به قتل مى رساند و او را با لب تشنه شهید مى كنند.ام الفضل لببه كبرى همسر عباس بن عبدالمطلب مواظب پرورش حسین علیه السلام بود او را نوازش مى كرد و با این نغمه او را در گهواره خواب مى كرد یا در آغوش مهر خود بال و پر مى داد و بالا و پایین مى انداخت و مى خواند و گاهى به پشت كودك مى زد كه آرام بگیرد و به خواب برود:
یا بن رسول الله ، یا بن كثیر الجاه ،
فرد بلا اشباه ،
اعاذه الهى ، من امم الدواهى ،

- اى پسر رسول خدا، اى پسر كثیره الجاه
- فردا بى بدیل (حسین فرد بلا اشتباه است یا رسول الله ؟ )
- خدا من او را از تیر بلا كه به سوى او هدف گیرى كنند در پناه خود نگهدار

علامه مجلسى رحمه الله مى گوید: در احادیث معتبر از طرق شیعه و سنى روایت كرده اند كه بسیار مى شد فاطمه علیها السلام در خواب بود و امام حسین علیه السلام در گهواره مى گریست و جبرئیل گهواره آن حضرت را مى جنباند و با او سخن مى گفت و او را ساكت مى كرد چون فاطمه علیهاالسلام از خواب بیدار مى شد مى دید كه گهواره آن حضرت مى جنبد، وكسى با آن حضرت سخن مى گوید، ولى فاطمه علیهاالسلام كسى را نمى دید، چون جریان امر با به محضر رسول خدا صلى الله علیه و آله عرضه داشت حضرت فرمود: او جبرئیل است.
نیز روایت كرده اند: چون آن حضرت در شب تا در جایى مى نشست از پیشانى و زیر گلوى آن حضرت نور مى درخشید، زیرا رسول خدا صلى الله علیه و آله این دو جا را بسیار مى بوسید. الشمس قسم به روى نیكو حسین و اللیل سواد طره موى حسین

شیخ صدوق و ابن قولویه و دیگران از امام جعفر صادق علیه السلام روایت كرده اند كه چون امام حسین علیه السلام متولد شد خداى جهان آفرین به جبرئیل امر كرد كه با هزار ملك براى تهنیت از طرف خداوند و از طرف خود به محضر مبارك پیغمبر اكرم صلى الله علیه و آله نازل شود جبرئیل عبوریش از جزیره اى افتاد با فرشته اى رو به رو شد كه از حاملان عرش ‍ الهى بود خداوند او را به امرى مقرر داشته بود و او در فرمان الهى كندى كرده بود، خداوند عالم هم بالش را در هم شكسته و او را در آن جزیره انداخته بود آن فرشته در آن جزیره مدت هفتصد سال بود كه خدا را عبادت مى كرد در روایتى آمده است كه خداوند بزرگ او را مخیر كرد مابین عذاب دنیا و عذاب قیامت ، او عذاب دنیا را اختیار كرد سپس خدا او را در آن جزیره شكنجه داد آن فرشته دید كه جبرئیل با فرشتگان فرود مى آیند از او پرسید كه اراده كجا دارید ؟
گفت : خداى بزرگ به محمد صلى الله علیه و آله فرزندى كرامت فرموده است .
مرا امر كرده كه او را مبارك باد بگویم .
فطرس گفت : اى جبرئیل مرا نیز با خود ببر، شاید كه آن حضرت براى من دعا كند تا خداوند بزرگ از من در گذرد جبرئیل او را با خود به خدمت رسول خدا صلى الله علیه و آله برد تبریك عرضه داشت و شرح  حال فطرس را به عرض رسانید. نبى اكرم صلى الله علیه و آله فرمود: اى جبرئیل به فطرس بگو كه خود را به قنداقه این مولود بمالد و به محل خود باز گردد فطرس خود را به قنداقه امام حسین علیه السلام مالید، بال هایش ، رویید و به آسمان پرواز كرد و عرض كرد:
یا رسول الله ، همانا زود باشد كه این مولود را امت تو شهید كنند و این نعمت كه از طرف امام حسین علیه السلام به من رسید در عوض آن هر كس ‍ به او سلام كند من سلامش را به او برسانم و هر كه بر او صلوات بفرستد من صلواتش را به او مى رسانم  طبق روایات دیگر چون فطرس به آسمان بالا مى رفت مى گفت : كیست چون من و حال آن كه من آزاد كرده حسین بن على و فاطمه و محمد صلى الله علیه و آله هستم .

شیخ طبرسى رحمة الله و دیگران به سند معتبر از امام رضا علیه السلام نقل كرده اند كه چون امام حسین علیه السلام متولد شد، رسول اكرم صلى الله علیه و آله به اسماء بنت عمیس فرمود: مرا بیاور اسماء گفت : آن نوزاد مقدس را در جامه سفیدى پیچیده به محضر نبى اكرم صلى الله علیه و آله و سلم بردم ، حضرت او را گرفته در دامن قرار داد، در گوش راست او اذان و در گوش چپ او اقامه گفت .
جبرئیل نازل شد و گفت : خداى بزرگ سلام مى رساند و مى فرماید: چون على علیه السلام نسبت  به تو منزله هارون است نسبت به موسى پس او را به اسم پسر كوچك هارون نام گذار شبیر است و چون لغت عربى است او را حسین نام گذار. پس پیامبر بزرگوار او را بوسه داد و گریست و فرمود: تو را معصیتى بزرگ در پیش است پروردگار را لعنت كن قاتل او را. فرمود اى اسماء این خبر را به فاطمه مگو چون روز هفتم شد نبى اكرم فرمود: فرزند مرا بیاور، چون او را به نزد آن حضرت بردم گوسفندى براى امام حسین علیه السلام عقیقه كرد، یك ران قربانى را به قابله داد و سر نوزاد عزیزش را تراشیده و به وزن موى سرش نقره صدقه داد  پس او را در دامن خود قرار داد و فرمود: اى اباعبدالله ، چه بسیار گران است بر من كشته شدن تو سپس نبى اكرم بسیار گریه مى كرد اسماء گفت : پدر و مادرم فداى تو باد، این چه گفتارى است كه در روز نخستین ولادت بر زبان جارى كردى و امر نیز فرمودى و گریه مى كنى ؟!
حضرت فرمود: مى گویم بر این فرزند دلبند خود كه گروهى ستمگر از بنى امیه او را خواهند كشت خدا نرساند به ایشان شفاعت مرا، خواهد كشت او را مردى كه رخنه در دین من خواهد كرد و به خداوند بزرگ كافر خواهد شد.

نبى اكرم صلى الله علیه و آله گفت : خداوندا مى خواهم از تو در حق این دو فرزندم آنچه خواست ابراهیم در حق ذریت خود خداوندا، تو دوست دار ایشان را و دوست دار، هر كه دوست مى دارد ایشان را و لعنت كن هر كه ایشان را دشمن دارد لعنتى چندان كه آسمان و زمین پر شود.

تولد: سال سوم هجرت و بعضى سال چهارم هجرت گفته اند.
مدت امامت : ده سال .
عمر شریف : 57 سال .
محل دفن : كربلا.
غاضب حق خلافت : یزید بن معاویه علیه العنة و العذاب .
مشهور است كه ولادت امام حسین علیه السلام در مدینه در سوم ماه شعبان سال چهارم هجرت واقع شده است بعضى پنجم ماه مذكور نیز گفته اند.
ابن شهر آشوب رحمه الله مى گوید: ولادت آن حضرت پس از ده ماه و بیست روز از ولادت برادرش امام حسن علیه السلام ، و آن روز شنبه با پنجشنبه ماه شعبان سال چهارم هجرت بوده است .
و نیز گفته شده است كه ما بین آن حضرت علیه السلام و بردارش امام حسن مجتبى علیه السلام فاصله نبوده مگر به اندازه مدت حمل ، مدت حلم شش ماه بوده است .در توقیع حضرت صاحب الامر علیه السلام به قاسم بن علاء همدانى ولادت امام حسین علیه السلام روز پنج شنبه سوم ماه شعبان دانسته شده بعضى آخر ماه ربیع الاول سال سوم هجرت نیز گفته اند كه خلاف مشهور است.