تبیان، دستیار زندگی

با وقتی آزاد و ذهنی پر از درد و قصه به سراغم آمد و از بخت بد این دفتر و قلم(وبلاك) باید امروز هم زحمت مرا تحمل نمایند و به درد و غصه دل من گوش كند . نمی دانم این های كه روی این كاغذ می نویسیم.كار خودم یا قلم یا دلم ولی این قلم با دردهای من آشناست تا حدودی هم سواد نه چندان زیادی هم داره . خداكنه بدونه چطور سفره دل مارا باز كنه و از غم و درد من بكاهه........؟ انشا....... خوب بنویس بنویس ای قلم بنویس ای دریای غم . بنویس از هرچه كه روزی باید نوشت . بنویس از عدل و روشنی . برآشوب از ظلم و تاریكی . بنویس از مرغان عاشق یا پریان سیه رو بنویس از روزگار . سردی ایام بنویس از دوری یاران بنویس كه دگر م....تو دگر چیستی پوچی . پوچ تر از هیچی در پوچی محض باز برای بقای زندگی تیره و تار باید كوشید باید دوید بنویس مقصد كوردلان عاشق چیست بنویس . از هرچی كه هست و نیست بنویس از صفائی سنگ سفید . بنویس از مینای دریا تا سیه رویان زیبا .بنویس از دیوانه زنجیری كه آزاد تراز من باز خود اوست بنویس از هرچی مرد بنویس از نامردان دربار بنویس از لحظه های بی كسی بنویس كه نمی رسند به داد كسی . بنویس خسته ام از دست تو ...بنویس راحتم بگذار ای چرت وپرت نویس بنویس تمام كن بحث نا تمام بنویس كه شاید نوشتی چند بیت اسیر بنویس دگر بس است ای سنبله دردو غم بنویس خسته ام من خسته ام من خسته ام من ز روزگار خویش

آنقدر ادامه خواهم داد
تا به بدبختی خودم ویارانم
بی افزایم تا شاید
روزگار و جهانیان
از من خسته شوند
شاید دست تقدیر افسانه بود
یا تقدیم دلهای سوخته بود

تا به انتظار
حقیقت افسانه شاد باش
همچون من بر امید زنده بودن
......................................................................................................................................

 

باز آ ای

باز شدهای رهائی
زنجیر تنهائی من

كم بود

برای تو می گویم
غم عشق های سوخته در دل تو مال من بود
كه خاطرات من ز خاطراتت جمع بود
و خاطرهای تو خاطرهای من بود.

كه دل دادن به تو
سخن دل راز دل
گفتن بود
و
دل سپردن به تو
فكر كردن غلط در اندیشه خود بود
و
فریاد بلند تو را خواستن

در هیاهیوی زمانه كم بود

.......................................................................................................................

پا

پا به عرصه عشق نهادم
در دریائی بی كران عشق
همچون ذرهای كوچك

به دنبال بزرگتر از خودم لیاقتم

باز سرگردانم
كه این سردرگمی من
همچون پرندگان بدونه آشیانه

كه در غریبی من
سهم تنهائیم را داراست
كه به ضجه های مكرر همچنان پایبند و استوار
مرا می آزارد

افسوس بر او نیست افسوس بر من است بر من كه مانده ام ؟ او سوز عشق بود او درد .رنج . غم بود در این خرابه ناك گرانمیایه گنج بود گنجی كه ناشناخته به زیر خاك رفت رنجی كه داشت به خاك رفت .............................................................................................. عالم در این دو عالم ما یك حالیم كه دران بیكار بیماریم به هر سو كه رویم محتاجیم به نامردان دور از خدا

نامه ای به دوستانم برای اینكه بدانند
عشق را باید با هم بسازند

 

عشق را
بازی میكنم
بازی میكنی
بازی میكنیم

فكر مكنی برای این بازی قاعده ای است

چون كودكی هستی
كه هنوز نمی دانی

این بازی بزرگان است

پس اگ? همبازی میشوی
فراموش كردی بازی بزرگان است

اساسش چیست
توصیف ها زیاد است
اما دو یا سه تعریف دارم

خود نگریستن در آینه دیگران
فراموش كردن ? دانستن سریع دنیا ? خود
اندیشدن ? به كلام آوردن
بازی عجیبی است
زندگی چنین است

وادی حیرت

هر چند یك بار زمین دلش می گیرد

خورشید تب مكند ماه نمی روید غروب به دور خورشید نمی پیچد
و مهتاب دست به قلبم نمی كشد

و من چنان حیرانم در این وادی حیرت
.................................................................................................................................

صدای تو

صدای تو می آید
از دور دست آبی
صدا تو می آید
كه پر زنان میرسی
در شهری كه هیچگاه
بهاری ندیده است

...................................................................................................................................

 

كجائی

دلم نوازش حرف هایت را زمزمه می كند
و اندیشه ام سر گردان خوبی ها توست

دیشب دوباره آمدی بودی

نگاهم كردی و بازهم مثل همیشه رفتی

و من در حسرت نبودنت خون دل را به

خانه چشمانم ریختم

....................................................................................................................................