تبیان، دستیار زندگی

سالوت سار با نام مستعار پول پوت و معروف به قصاب كامبوج، در سال 1928م در خانواده‏‌ای ثروت‏مند در این كشور به دنیا آمد. وی از شش سالگی به واسطه برادرش كه در دربار كامبوج خدمت می‏‌كرد وارد كاخ سلطنتی شد و نزد معلمان فرانسوی به تحصیل پرداخت. پول پوت در 21 سالگی به همراه جوانان درباری عازم فرانسه شد و چهار سال در بهترین مدارس این كشور تحصیل كرد. وی در این مدت تحت تأثیر افكار كمونیستی قرار گرفت و پس از بازگشت از فرانسه به همراه چند تن از همفكران خود به سازمان زیرزمینی كمونیست‏‌های كامبوج پیوست. پول پوت از اواخر دهه 1960م كه رژیم طرفدار غرب در كامبوج بر اثر پیروزی‏‌های كمونیست‏‌ها در ویتنام تضعیف شده بود، مشغول سازماندهی یك نیروی چریكی برای سرنگون ساختن حكومت كامبوج و قبضه كردن قدرت شد. در این میان هر چند پس از آن، حكومت دست‏‌نشانده امریكا برسر كار آمد، اما دیكتاتوری او، موجبات نارضایتی مردمی را فراهم ساخت. از این رو، پول پوت با استفاده از این فرصت، بر طرفداران خود افزود و با كمك نیروی مقاومت كامبوج موسوم به خِمِرهای سرخ به تدریج كنترل بخش بزرگی از كشور را به دست گرفت. این نیروها در سال 1975م حكومت نظامی را سرنگون كردند و خود زمام امور را به دست گرفتند. آغاز حكومت خِمرهای سرخ در كامبوج در واقع آغاز فاجعه‏‌ای بود كه نه تنها در قرن بیستم كه در طول تاریخ، كمتر نظیر آن دیده شده است. به دستور پول پوت، كمترین مقاومت با مرگ پاسخ داده می‌شد و به این ترتیب نزدیك به یك چهارم جمعیت هشت میلیونی كامبوج طی كمتر از چهار سال به كام مرگی سخت فرو افتادند. در این مدت، چین تنها كشوری بود كه با رژیم پول پوت رابطه داشت هر چند وی از حمایت پنهانی امریكا نیز برخوردار بود. پول پوت با اعتقاد به حذف سرمایه‏‌داری، شهرها را نابود ساخت و كمترین مظاهر تمدن را از بین برد. منسوخ شدن كامل مالكیت خصوصی، مبارزه خشن و بی رحمانه با دین و قتل عام فراوان با وسایل ابتدایى، بخشی از كارنامه جنایت بار رژیم پول پوت به شمار می‌‏رود. رژیم پول پوت در نهایت در 17 ژانویه 1979م با یورش نظامی ویتنام به كامبوج كه به عنوان حمایت از مخالفان رژیم صورت گرفت ساقط شد و خودِ پول پوت، از پایتخت گریخت. سال‏‌های پایانی عمر پول پوت به انزوا، بیماری و خشونت بر زیردستان گذشت. این امر باعث شورش اطرافیان و تحویل او به دادگاه گردید. اما اجلْ مهلت چندانی به وی نداد و قصاب كامبوج پس از عمری جنایت، وحشی‏گری و آدم‏كشی سرانجام در 15 آوریل 1998م در هفتاد سالگی درگذشت و با كوله‏‌باری از قساوت و بی‏‌رحمی به زباله‏‌دان تاریخ فروافتاد.

در 18 آوریل 1996م نیروی هوایى رژیم صهیونیستی، مقر نیروهای حافظ صلحِ سازمان ملل در دهكده قانا در جنوب لبنان را كه صدها غیر نظامی لبنانی در آن پناه گرفته بودند مورد حمله قرار داد. در این حمله وحشیانه كه در جریان عملیات نظامی ارتش رژیم صهیونیستی علیه لبنان تحت عنوان خوشه‏‌های خشم انجام شد، حدود 110 غیر نظامی لبنانی كشته و تعدادی نیز مجروح شدند. قتل عام فجیع این پناهندگان كه 33 تن از آنان، كودكان زیر 10 سال بودند، خشم افكار عمومی را در جهان برانگیخت و صهیونیست‏‌ها را به خاتمه دادن به بمباران لبنان مجبور كرد. در این حال، امریكا مانع تصویب قطعنامه شورای امنیت در محكومیت رژیم اسرائیل شد. اما مجمع عمومی سازمان ملل با تصویب قطعنامه‏‌ای، ضمن محكوم كردن این جنایت، تل آویو را به پرداخت 2/4 میلیارد دلار غرامت به قربانیان فاجعه قانا ملزم كرد. هرچند كه رژیم صهیونیستی به دلیل عدم ضمانت اجرایی مصوبات سازمان ملل از پرداخت این غرامت نیز خودداری نمود، اما این محكومیت بازتابی از انزجار جهانیان از جنایات رژیم صهیونیستی به دنبال آورد.

ساختمان فدرال در شهر اوکلاهماسیتی در روز ۱۸آوریل 1995 میلادی با انفجار مهیبی فروریخت. در این حادثه حداقل ۱۸۰ نفر که تعداد زیادی از آنان کودکان یک مهدکودک بودند جان باختند . با تحقیقات پلیس مشخص شد که تیموتی مک وی، عامل این انفجار بوده است. در بازجویی‌ها وی علت این اقدام را انتقام‌جویی از مرگ ۸۰ تن از اعضای داویدیان در حادثه واکو اعلام کرد . 3سال قبل از آن، حادثه واکو رخ داده بود. تا قبل از وقوع حادثه 11 سپتامبر انفجار اوکلاهماسیتی بزرگ‌ترین حادثه تروریستی تاریخ آمریکا به شمار می‌آمد.

جمهوری زیمبابوه با 390/757 كیلومتر مربع مساحت در جنوب افریقا و در همسایگی زامبیا، بوتْسوانا و موزامبیك واقع شده است. جمعیت زیمبابوه بیش از 11 میلیون نفر بوده و پیش‏بینی می‏‌شود كه جمعیت آن تا سال 2025م بیش از 15 میلیون نفر شود. اكثریت مردم زیمبابوه سیاه می‌‏باشند، بیشتر آنها مسیحی بوده و دارای زبان رسمی انگلیسی هستند. پایتخت زیمبابوه، شهر هراره و دیگر شهرهای آن بولاوایو و گوِرو می‏‌باشند. واحد پول این كشور، دلار زیمبابوه است. زیمبابوه كه نام قدیمی آن رودزیای جنوبی بوده است. در قرن نوزدهم به وسیله فردی انگلیسی كشف و تسخیر شد. انگلیسی‏‌ها در قرن نوزدهم تمام سرزمین فعلی زیمبابوه را به تصرف خود درآوردند و در سال 1888 آن را تحت الحمایه خود خواندند. در سال 1895 تمام سرزمین‏‌هایى كه اكنون دو كشور زامبیا و زیمبابوه را شامل می‌‏شود به نام "رودزیا" خوانده شد و اداره امور آن به كمپانی "افریقای جنوبی انگلیسی" واگذار شد. در سال 1964، پس از اعلام استقلال رودزیای شمالی كه به نام زامبیا خوانده شد، در رودزیای جنوبی نیز سیاهپوستان خواهان سهمی در حكومت شدند، اما دولت انگلیسی زیر بار نرفت. تا این كه سرانجام پس از مبارزات بسیار و مقاومت در برابر فشارهای بین‌‏المللی از جمله تحریم‏‌های اقتصادی، در 18 آوریل سال 1980 به دنبال انتخابات عمومی، رژیم جدید رودزیا با نام جدید زیمبابوه از طرف كلیه كشورهای جهان به رسمیت شناخته شد. نظام حكومتی زیمبابوه، جمهوری چند حزبی با یك مجلس قانون‏گزاری است. زیمبابوه به معنای "خانه سنگی" است و ساختمان‌‏های عظیم سنگی از قرون قبل از میلاد در آن به یادگار مانده است.

18 اپریل 1978 (29 فروردین 1357 و سال انقلاب) روزنامه اطلاعات (شماره15587) در صفحه 17 خود بهای ارزها نسبت به ریال ایران را به این شرح چاپ کرده بود:
فروش دلار آمریکا 70.6 ریال، دلار کانادا 61.68 ریال، دلار استرالیا 81.25 ریال، لیره انگلیسی 131.60 ریال، یکصد ین ژاپن 32.2 ریال و فرانک سویس 15.55 ریال. 

18اپریل 1978 (سی ام فروردین سال 1357 هجری خورشیدی ـ سال انقلاب) و درپی انتقاد محافل خارجی از اینكه چرا شاه یك حزب دولتی در ایران به وجود آورده و در طول تاریخ سابقه نداشته كه یك پادشاه «حزب» تاسیس كند، و نیز شعارهای تظاهرات نوروز آن سال در چند شهر ایران؛ در حزب رستاخیز چند جناح به وجود آمد. هماهنگ كننده «جناح پیشرو» عبدالمجید مجیدی بود و سخنگویی «جناح سازنده» را هوشنگ انصاری برعهده گرفته بود. انصاری که دهم اردیبهشت 1357 (29 اپریل 1978) در تهران با بانو مارگارت تاچر رهبر وقت حزب محافظه کار انگلستان (که از ماه می 1979 به مدت 11 سال نخست وزیر بود و در اپریل 2013 و در 88 سالگی درگذشت) ملاقات كرده بود و در پی این ملاقات، طولی نکشید كه زمزمه كناره گیری وی از سخنگویی جناح سازنده حزب رستاخیز به گوش رسید. تاچر به منظور ملاقات با جمشید آموزگار و سایر مقامات وقت ایران به تهران سفر كرده بود.
هوشنگ انصاری كه در مدتی كوتاه از كارمندی سفارت ایران در ژاپن به مقاماتی همچون وزیر اطلاعات و جهانگردی (ارشاد امروز) و وزیر اقتصاد و دارایی رسیده و از هشتم آذر ماه 1356 برجای دكتر اقبال نشسته و مدیر عامل شركت ملی نفت شده بود به موقع و در سی‌ام آبان 1357 (دراوج انقلاب و در پی تظاهرات و اعتصاب‌های گسترده كه از 13 آبان سراسر ایران فراگرفته و در تهران دولتی مركب از چند ژنرال روی كار آمده بود) به اروپا رفت و از آنجا كناره‌گیری خود از مدیریت عامل شركت نفت را به تهران ارسال داشت و عازم آمریكا و در اینجا ماندگار شد و به فعالیت مالی ـ بازرگانی پرداخت. وی كه در دوران نخست وزیری امیرعباس هویدا از پلكان ترقی بالارفته بود، از دوستان بسیار نزدیك جمشید آموزگار بود كه در سال 1356 از دبیركلی حزب رستاخیز به سمت نخست وزیر منصوب شده بود. انصاری كه از شیراز برخاسته بود، طبق گزارش‌های مطبوعات با مقامات دولت آمریكا و سفیر آن كشور در تهران تماس داشت و درجریان قضایا بود. وی در زمانی که کارمند سفارت ایران در توکیو بود برای روزنامه اطلاعات مطلب می نوشت و از توکیو به تهران ارسال می‌داشت. پس از پیروزی انقلاب، عبدالمجید مجیدی ـ زمانی وزیر برنامه‌ریزی و بودجه در كابینه هویدا ـ متهم شده بود كه با ایجاد «جناح پیشرو» در حزب رستاخیز در صدد پاك كردن چهره شاه و نجات او از انتقاد محافل خارجی بود و نیز تصمیم داشت که هواداران دولت را وارد خیابان‌ها کند و در برابر تظاهرکنندگان قرار دهد که اگر این برنامه به اجرا در می‌آمد جوی خون جاری می‌شد. دو ماه پس از پیروزی انقلاب ـ در اواخر فروردین و اوایل اردیبهشت 1358 ضمن انتشار مطالبی در روزنامه‌های تهران، از انقلابیون خواسته شده بود كه مجیدی را بیابند و تحویل کمیته مرکزی انقلاب دهند. به گزارش روزنامه اطلاعات كه همان زمان درج شده بود، برای یافتن مجیدی كه پس از 22 بهمن 1357 پنهان شده بود، در اپریل 1979 جنگل‌های مازندران را در ناحیه جنوب آمل محاصره و از سوی افراد اعزامی كمیته‌های انقلاب، این جنگل‌ها وجب به وجب بازرسی شده بودند.

فكر تشكیل جامعه‏‌ای از كشورهای غیرمتعهد یا كشورهای مستقل و غیروابسته به دو بلوك شرق و غرب كه به نام جنبش عدم تعهد معروف است، نخستین بار در جریان تشكیل اولین كنفرانس سران 22 كشور آسیایى و 6 كشور افریقایى در شهر باندونگ اندونزی به وجود آمد. در این كنفرانس كه از 18 تا 27 آوریل 1955م به دعوت دكتر احمد سوكارنو رئیس جمهور وقت اندونزی تشكیل شد، شخصیت‏‌های نامداری هم‏چون جواهر لعل نهرو نخست‏‌وزیر هند، چوئن لای نخست وزیر چین و جمال عبدالناصر رئیس جمهور مصر حضور داشتند. در كنفرانس باندونگ، پنج اصل معروف هم‏زیستی مسالمت‏‌آمیز بین كشورهای دارای نظام‏‌های مختلف سیاسی به تصویب رسید كه شامل: استعمارزدایى و مبارزه با امپریالیسم، ایجاد وحدت و یك‏پارچگی میان كشورهای جهان سوم، برقراری مناسبات اقتصادی آزاد و مستقل از هر دو ابرقدرت شرق و غرب و كمك به برقراری صلح و امنیت میان كشورهای عضو می‌‏باشد. جنبش عدم تعهد، تشكیلات و مركز ثابتی ندارد و در فاصله هر یك از كنفرانس‏‌های سران، رئیس آخرین كشور میزبان، ریاست جنبش و ترتیب دعوت جلسات بعدی كنفرانس را برعهده دارد. با این حال تشكیلات این جنبش عبارتند از: كنفرانس سران كه باید در هر سه سال تشكیل جلسه دهند؛ دفتر اجرایى شامل كمیته هماهنگی متشكل از برخی كشورهای عضو، و كنفرانس وزرای امور خارجه كه هر سال یك جلسه دارند. اولین جلسه رسمی جنبش عدم تعهد و آغاز به كار آن، در جریان كنفرانس سال 1961م در شهر بلگراد یوگسلاوی بود. این جنبش در حال حاضر بیش از یك‏صد عضو دارد و پس از سازمان ملل متحد، بزرگ‏ترین سازمان بین‏‌المللی جهان است

آلبرت اینشتین (به آلمانی: Albert Einstein) (زاده ۱۴ مارس ۱۸۷۹ - درگذشته ۱۸ آوریل ۱۹۵۵) فیزیک‌دان نظری زادهٔ آلمان بود. او بیشتر به خاطر نظریّه نسبیت و بویژه برای هم‌ارزی جرم و انرژی (E=mc۲) شهرت دارد. علاوه بر این، او در بسط تئوری کوانتوم و مکانیک آماری سهم عمده‌ای داشت. اینشتین جایزه نوبل فیزیک را در سال ۱۹۲۱ برای خدماتش به فیزیک نظری و به خصوص به خاطر کشف قانون اثر فوتوالکتریک دریافت کرد. او به دلیل تأثیرات چشمگیرش، به عنوان یکی از بزرگ‌ترین فیزیک‌دانانی شناخته می‌شود که به این جهان پا گذاشته‌اند.در فرهنگ عامه، نام «اینشتین» مترادف هوش زیاد و نابغه شده‌است.

پس از آن كه جنبش افسران آزاد مصر به فرماندهی ژنرال محمد نجیب در 23 ژوئیه 1952م علیه رژیم سلطنتی كودتا كرد، ملك فاروق، پادشاه مصر را مجبور به استعفا نمود. از آن هنگام، محمد نجیب ریاست شورای فرماندهی انقلاب را بر عهده گرفت و هنگامی كه فرزند ملك فاروق را كه به عنوان پادشاه جدید مصر معرفی شده بود از مقامش خلع كرد، خود در ژوئن 1953م به عنوان اولین رئیس جمهور مصر برگزیده شد. این مقام چندان پایدار نماند و ژنرال نجیب در 18 آوریل 1954م قربانی هم‏رزم خود، سرهنگ جمال عبدالناصر گردید و تا پایان عمرِ عبدالناصر، تحت نظر بود.

هجدهم اپریل سال 1943 دریاسالار ژاپنی «یاماموتو» طراح حمله به ناوگان آمریكا در «پرل هاربور» كه خود تحصیل كرده آمریكا بود در جریان سركشی به پایگاه‌های ژاپن در منطقه جزایر سلیمان Solomon Island بر اثر سقوط هواپیما كشته شد. طبق اعلامیه نیروهای مسلح آمریکا، هواپیمای حامل او هدف حمله یک جنگنده آمریکایی قرار گرفته بود. مرگ «ایسروكو یاماموتو» روحیه ژاپنی‌ها را تضعیف كرد و طولی نكشید كه برتری دریایی ژاپن در اقیانوس آرام به پایان رسید. یاماموتو فارغ التحصیل دانشگاه هاروارد آمریكا بود و بر ضعف‌ها و قوت های آمریكاییان کاملا واقف.