تبیان، دستیار زندگی

چشم های تو یعنی وطن

بــا شکـــوهـــی مثـل آواز عشایــر وقــت کـــــوچ

مثـــل رقصیـــدن مـــــردای سفیــد پوش بلـــــوچ

مثـــل تقـش کاشــی کـــاری روی طاق آجـــری

مثـــل ضربــه ی دهـــل تـــوی ترانــــه ی لـــــری

تو قشنگـــی مثــل نقش سینه ریز نقــره کــوب

مثـــل لحجــه ی قشنـــگ ماهـی گیــرای جنوب

قصــــه ی دف زن کـــــرد یــــــا ســــوار ترکمــــن

نمــــی ذاری تــن بـــدم بـه ننــــگ آواره شـــــدن

هم خاک من هم خاطره چشمای تو یعنی وطـن

از عطـــر تـو شــروع شدن مــرزای سرزمین مـن

بی دریغــی مثــل جنگـل های تن سبـز شمــال

مثـل چشمه ای که جا می شه تو کوزه سفـال

رو ســـر انگشــت تو آن حلال مـــاه دشت لــوت

منــو بیــرون می کشــی از تـوی باتلاق سکـوت

ســاده ای درســت مثــل بومیای ساده ی کیش

مثــــل کوچـــه های یـــزد و خونه های کا گلیش

تـــو مثـــل جــــادوی ســـــــاز عاشقـــــای آذری

نمــــی زاری تــــن بــدم بــه غربـــت و در به دری

هم خاک من هم خاطره چشمای تو یعنی وطن

از عطـــــر تــــو شروع شدن مرزای سرزمین من

ایران نگاه كن

ایـــران نگــــاه کــــــن این جنگــــــــل است

کـــه نـــابــــــاورانــــــــــــه مــی رویــــــــــد

بعــــد از حریـــــــق هــــای پیـــاپــــــــــــــی

ایــــــــران نگــــــــــــاه کــــــــــــــــــــن

جنگل هنوز پــر ز تپــش ایستـــــــتاده است

بـا گیســـــــوانــــــــی درهـــــم و رنگیـــــن

بـا دســــت هــای از جوانـــــه و از گــــــــل

ایـــران نگـاه کـن نگــــاه کــــن، نگـــــــــــاه

ایـــران نگــــاه کــن دامـان خــاک جنگــــــل

آنــــک هــــــــزار دانــــــــــــه شکفتــــــــــه

اینــــک هـــــــزار مشــــــــــت فشــــــــرده

من عاشقانــه رویــش این نسـل تــــــازه را

در واژه واژه شعر و ترانه ام تصویر می کنـم

من مــرگ را بــه تـــرس ، ترس را به خشم

خشـــــــم را بـــــه عشـــــــق سپــــــــردم

عشق را کنون با خود میان دریای جنگل بردم

مـــــن در کنــــار یــــاران ؛فریـــاد با هـــزاران

ایران نگاه کن، ایران نگاه کن،ایران نگـاه کــن

 ایران من

خفتـــه بـر خونـــاب غـــــم ، ایــــران من

ای دریغ از غرش شیـــران تنگستان من

تیر و شلاق لا لای خواب هم خونان من

زخـــــم گـولـــه بــــــر دل یـــــــــاران من

زخـــــم گـولـــه بــــــر دل یـــــــــاران من

هم وطـــن بر خیـــز تـو ای غم خـوار من

دسـت تـو دشنــه بـه دوش گیتـــــار من

نقش كنیم بر كوچه ها ، با خون خویش

جـــان دهم ، امــــا نمیــــرد خــــاك من

نقش كنیم بر كوچه ها ، با خون خویش

جـــان دهم ، امــــا نمیــــرد خــــاك من

تشنـــه ام ، تشنــه ی آبهای شمــالم

عـــاشقم عــــاشق ریــگ های كویــرم

آرزوم مـــــــــــردن در روز بــــــزرگـــــــه

سنـــگ قبــــرم باشــــه از البــــرز پیـرم

خفتـــه بـر خونـــاب غـــــم ، ایـــران من

ای دریغ از غرش شیـــران تنگستان من

تیر و شلاق لا لای خواب هم خونان من

زخـــــم گـولـــه بــــــر دل یــــــــاران من

 ای وطن ای ریشه ی من


دلـــــم از تنهــــایــی تــــــو حتـی یك نفـس جـدا نیست

گلــه ســر كن كه می دونم گلـه هات یكی دو تـا نیست

ای وطـن ! ای ریشـه ی من عشـق من ! اندیشـه ی من

گــور مـن ! گهــواره ی مـن ! قلـــب پـــاره پـــاره ی مــن !

بگـــو از اونــــا كــه رفـتـنـــد تـــو رو بــی صــدا شكستند

بگـــــو از اونــــا كه مـونـدنـد دل تـــو ایـن جــا شكـستنـد

بــا همــــه عـــذاب دیـــروز دل بـــه فـــردای تـو بستـنـد

تـــوی ایـن روزای خـوب هـم می بینـی كه بـا تـو هستنـد

امـا مـن ، نـه اهـل سـود ام نـه بـه فكـر تــرك ایــن جـــام

اهـل تــو ، از ریشــه ی تــو خـــاك تــو ، خـون تـو رگهــام

ای وطـن ! ای ریشـه ی من عشـق من ! اندیشـه ی مـن

گــور مـن ! گهــواره ی مـن ! قلـــب پـــاره پـــاره ی مـــن!

دلـــــم از تنهــــایــی تــــــو حتـی یك نفـس جـدا نیسـت

گلــه ســر كن كه می دونم گلـه هات یكی دو تـا نیسـت

ای وطـن ! ای ریشـه ی من عشـق من ! اندیشـه ی مـن

گــور مـن ! گهــواره ی مـن ! قلـــب پـــاره پـــاره ی مــن !

 وطن

اگــر بهــــــت برســم تــا وقتــی زنــــــده هستـــــم

پـــام برســــه به خــاکت، حـس کنمت تـــــو دستـم

پــــــام رو کـــــه روت بـــــذارم گــریــــــه ی زار و زارم

بهت می گـــــم از عشقت چــه حـــــال و روزی دارم

ای وطنــــم ، روح و تنـــم ، خـــاک تو گـــور و کفنـــم

به عشـــق تو زنده منــم ، از این جــــا بــــردار ببــــرم

ای وطنــــم ، روح و تنـــم ، خــاک تو گـــور و کفنــــم

به عشـــق تو زنده منــم ، از این جـــا بــــردار ببــــرم

نمی دونی چــــه حالــــــی تــــو ایـــن غریبــــی دارم

در بــــه درم همیشـــه هـــر جـــــا که پــــا مـی ذارم

خدای روزگارم، عشق بزرگوارم ، جز تـو کسی ندارم

بــدون تـــو اسیــــرم ، از جونــــــم حتــــی سیـــــرم

می ترســـــم آخـــــرش مـــن نبینمـــت ، بمیــــــــرم

 

بــدون تـــو اسیــــرم ، از جونــــــم حتــــی سیـــــرم

می ترســـــم آخـــــرش مــــن نبینمـــت ، بمیــــــرم

دو عشــــق از هــــر احساســـــــی زیباتــــــر اسـت

دو احســــــاس از هــــر عشـــــــــق زیباتــــــر اسـت

یکـــــــــی میهـــــــــن و دیگــــــری مــــــــــادر اسـت

بـــــه خـــــــــاک دل ســــــرزمینــــــــــم قســــــــــم

که جـــــــــز ایـــن دو گــــــر دم زنــــــم نــــا کســـــم

ای وطنـــــم روح و تنـــــــم خــــــاک تو گــور و كفنــم

به عشــــق تو زنــــده منــــم ،از این جــا بردار ببـــرم

ای وطــن ، ای مـــادر تاریــخ ســـــاز
ای مــرا بـر خـــاک تـــو روی نیــــاز

ای کویــــر تـــو بهشـت جــــــان مــن
عشـــق جــــاویدان من ایـــران من

ای ز تــو هستی گرفته ریشـــــه ام
نیست جــز اندیشه ات اندیشــه ام

آرشــی داری بـــه تیـــــر انــــداختن
دست بهرامــی بـه شیــر انــداختن

کـــاوه ی آهنگــــری ضحـــاک کـش
پتـک دشمـن افکنــی نـا پــاک کش

رخشــی و رستم بر او پـا در رکـــاب
تــا نبیند دشمنت هرگــز به خـــواب

مـــرزداران دلیــــرت جـــان به کــــف
سر فــرازن سپــاهتت صف بــه صف

خــون به دل کــردند دشت و نهــر را
بـازگـــردانــدنــــد خـــرمشهــــــر را

ای وطـــن ،ای مـــادر ایــــران مـــــن
مـــــادر اجــــداد و فــرزنــــدان مــــن

خــانه ی مـن بانه ی من توس مــــن
هــر وجــب از خــاک تو نامــوس مــن

ای دریـــغ از تـــو که ویــران بینمـــت
بیشــــه را خالــی ز شیــران بینمـت

خـــاک تو گـر نیست جـان من مبــاد
زنــــده در این بـوم و بر یک تـن مبــاد

وطــن یعنی همـه آب و همه خــاک
وطــن یعنی همـه عشق و همه پاک

به گــاه شیـــر خـــواری گاهـــــواره
بــه دور درد پیـــــری، عیـــن چـــــاره

وطــــن یعنـــی پــدر،مادر ، نیاکـــان
بــه خون و خـاک بستن عهد و پیمان

وطـــن یعنـــی هـویت، اصل، ریشـه
ســـر آغـــاز و سر انجـــام و همیشه

ستیــغ و صخـــره و دریــا و هامـــون
ارس ، زاینــــده رود ، ارونـــد ، کـارون

وطـــن یعنــی سرای تــرک تا پـارس
وطـن یعنــی خلیــج تــا ابـــد فــارس

وطن یعنی دو دست از جان کشیدن
بـه تنگستــــان و دشتستــان رسیدن

زمیـن شستن ز استبــداد و از کیـن
بـه خــون گــــرم در گرمابـــه ی فیـــن

وطــن یعنــی اذان عشـــق گفتــــن
وطـــن یعنــی غبــــار از عشق رفتــن

وطــن یعنــی هـدف یعنی شهـامت
وطـــن یعنـــی شـرف یعنـی شهـادت

وطــن یعنــی گذشتــه، حـال، فـردا
تمــــام سهــــم یـک ملـــــت ز دنیــــا

وطــن یعنــی چــه آبـاد و چه ویـران
وطــــن یعنــی همین جـا ، یعنی ایران

وطــن یعنــی رهایی ز آتـش و خـون
خـــروش کــــاوه و خشــم فـریــدون

وطــن یعنــی زبــان حـــال سیمــرغ
حـدیـــث جــان زال و بـــال سیمــرغ

سپــاه جــان به خوزستــان کشیدن
شهـــادت را بــه جــان ارزان خریـدن

نمــاز خون به خونیـن شهـر خواندن
مهــاجــم را ز خــرمشهـــر رانـــــدن

وطـــن یعنــی اذان عشـــق گفتــن
وطــن یعنــی غبـار از عشـق رفتــن

وطــن یعنــی هـدف یعنی شهامت
وطـــن یعنــی شرف یعنی شهـادت

وطــن یعنــی گذشتــه،حـال، فـردا
تمـــــام سهـــم یـــک ملــت ز دنیــا

وطــن یعنــی چـه آبـاد و چه ویـران
وطـــن یعنـی همین جا یعنی ایـران

خداحافظ پرده ‌نشین محفوظِ گریه‌ها

خداحافظ عزیزِ بوسه‌های معصومِ هفت‌سالگی

حالا دیدارِ ما به نمی‌دانم آن کجای فراموشی

دیدار ما اصلا به همان حوالی هر چه باداباد

دیدار ما و دیدارِ دیگرانی که ما را ندیده‌اند

پس با هر کسی از کسان من از این ترانه‌ ی محرمانه سخن مگوی

نمی‌خواهم آزردگانِ ساده‌ی بی‌شام و بی‌چراغ

از اندوهِ اوقات ما با خبر شوند!

قرارِ ما از همان ابتدای علاقه پیدا بود

قرارِ ما به سینه‌ سپردن دریا و ترانه تشنگی نبود

پس بی‌جهت بهانه میاور

که راه دور و ...

خانه‌ی ما یکی مانده به آخر دنیاست!

نه ...

دیگر فراقی نیست

حالا بگذار باد بیاید

بگذار از قرائت محرمانه‌ی نامه‌ها و رویاهامان شاعر شویم

دیدار ما و دیدار دیگرانی که ما را ندیده‌اند

دیدار ما به همان ساعتِ معلوم دلنشین

تا دیگر آدمی از یک وداع ساده نگرید

تا چراغ و شب و اشاره بدانند که دیگر ملالی نیست!

خداحافظ

دانشجویان کشورهای مختلف ، چه جوری هستند ؟

ژاپن : به شدت مطالعه می کند و برای تفریح ربات میسازد

هند : پس از چند سال درس خواندن عاشق دختر خوشگلی می شود و همزمان

برادر دوقلویش را که سالها گم شده بود پیدا می کند . سپس ماجراهای عاشقانه و

اکشنی پیش می آید و سرانجام آندو با هم عروسی می کنند و همه چیز به خوبی

و خوشی تمام می شود

ایران : سر کلاس عمومی چرت میزند و سر کلاس اختصاصی جزوه می نویسد !

سیاسی نیست ولی سیاسی ها را دوست دارد  معمولا" لیگ کشورهای بالا را

دنبال می کند ! عاشق عبارت "خسته نباشید" است ، البته نیم ساعت مانده به آخر

کلاس ! هر روز دو پرس از غذای دانشگاه را میخورد و هر روز به غذای دانشگاه بد و

بیراه می گوید ! او سه سوته عاشق می شود !

جزء قشر فرهیخته جامعه محسوب می شود!هنوز دلیل این موضوع مشخص نشده

که چرا صاحبخانه ها جان به عزرائیل میدهند ولی خانه به دانشجوی پسر نمیدهند!!!

او چت میکند ، خیابان متر میکند و در یک کلام عشق و حال میکند  ! همه کار میکند

جز اینکه درس بخواند!! روی هم رفته نسل دانشجوی ایرانی درسخوان نیز در حال انقراض است...

رهبر فقید ایران در سخنرانی 28 مرداد 58 و در جمع مردم قم به فلسفه نام گذاری روز قدس می‌پردازد و می گوید: " روز قدس یک روز جهانی است. روزی نیست که فقط اختصاص به قدس داشته باشد. روز مقابلة مستضعفین با مستکبرین است."

آقای سید حسن خمینی از همه مردم شریف ایران دعوت می کند تا در راهپیمایی روز قدس شرکت کنند که به فرموده بنیانگذار کبیر انقلاب اسلامی : «روز قدس یک روز جهانی است. روزی نیست که فقط اختصاص به قدس داشته باشد؛ روز مقابله مستضعفین با مستکبرین است

یک منبع آگاه به خبرنگار رویداد گفت : «بیت حضرت امام (ره) نیز همگام با دیگر اقشار جامعه روز جمعه در راهپیمایی روز قدس شرکت خواهند کرد تا انزجار خود را از هر گونه خودکامگی و تجاوز به حقوق انسانها نشان دهند.»
وی افزود: «گرچه این روزها برای یاران امام و انقلاب  روزهای سختی است اما حضور بیت امام در کنار مردم و یاران صدیق انقلاب همچون هاشمی ، خاتمی ، موسوی و کروبی پیام روشنی به کسانی است که می خواهند خط امام و تفکر ایشان را از جامعه حذف نمایند.

در آیه 71 سوره توبه مى‎خوانیم: (والمومنون والمومنات بعضهم‏ ‏اولیاء بعض ، یأمرون بالمعروف و ینهون عن المنکر) به مقتضاى‏ ‏جمع محلى به الف و لام استغراق، همه مومنین و مومنات نسبت به‏ ‏یکدیگر در حد امر به معروف و نهى از منکر ولایت دارند; پس علماء‏ ‏اعلام به طریق اولى داراى این ولایت مى‎باشند و نباید ساکت باشند. و‏ ‏در وصیت مولا امیرالمومنین (ع ) مى‎خوانیم : "لا تترکوا الامر بالمعروف‏ ‏والنهى عن المنکر فیولى علیکم شرارکم ثم تدعون فلا‏ ‏یستجاب لکم " (نهج البلاغه ، نامه 47) ترک امر به معروف و نهى از منکر‏ ‏و بى تفاوت بودن مردم در برابر کارهاى خلاف، طبعا موجب سلطه اشرار‏ ‏است و دعاء فقط دردى را دوا نمى کند...