تبیان، دستیار زندگی

"رَبِّ أَرِنِی كَیْفَ تُحْیِـی الْمَوْتَى...؛ و (به خاطر بیاور) هنگامی را كه ابراهیم گفت: خدایا! به من نشان بده چگونه مردگان را زنده می‌كنی؟ فرمود: مگر ایمان نیاورده‌ای؟! عرض كرد: آری، ولی می‌خواهم قلبم آرامش یابد." (بقره، 260)

یک برداشت سطحی از این آیه، این است که حضرت ابراهیم (ع) می‌‌خواست ببیند چگونه یک مرده زنده می‌شود؛ زیرا تأثیر دیدن در دل بیشتر است؛ اما مرحوم علاّمه طباطبائی - رضوان الله علیه - به نکته‌ی دقیقی در آیه توجه داشتند و فرمودند که حضرت ابراهیم (ع) نگفت خدایا به من نشان بده که مرده چگونه زنده می‌شود، حضرت ابراهیم (ع) از خدا خواست که به من نشان بده چگونه تو مرده را زنده می‌كنی؛ یعنی خواست احیای الاهی را ببیند. می‌خواست آن حقیقت و آن رابطه‌ی حقیقی که بین خدا و خلق وجود دارد که مرده را زنده می‌کند، ببیند. می‌خواست بنگرد که خدا چه می‌کند که مرده زنده می‌شود. کیفیت احیای الاهی را می‌‌خواست ببیند، نه کیفیت زنده شدن مرده را؛ یعنی می‌خواست مصداق کار خدا را بیابد؛ همان‌که همه دلمان می‌خواهد ببینیم تا بدانیم چه می‌کند که این عالم به‌وجود می‌آید و می‌چرخد و اداره می‌شود؛ رابطه‌ی خدا با خلق چگونه است؟

خدای متعال دستور داد که چهار پرنده را بگیر و سر ببر، اجزای بدنشان را با هم مخلوط کن و بعد آن‌ها را چهار قسمت کن و هر کدام را سر کوهی بگذار، بعد به آن‌ها اشاره کن و صدا بزن تا به سوی تو بیایند. آن‌گاه می‌بینی که چگونه زنده می‌شوند. علاّمه‌ی طباطبائی می‌فرمودند: در واقع حضرت ابراهیم (ع) مجرای احیای الاهی شد؛ یعنی خدا به وسیله‌ی حضرت ابراهیم این پرنده‌ها را زنده کرد، این اراده‌ی الاهی بود که از مجرای اراده‌ی حضرت ابراهیم تحقق یافت و دید که این اراده‌ی الاهی چگونه تأثیر می‌کند؛ این یک معرفت شهودی است. اگر چنین معرفتی نصیب کسی شود، آن‌وقت به اندازه‌ی ظرفیت خود حقیقت فعل خدا را هم خواهد یافت.

خیلی حدیث تکان دهنده و ترسناکیه!

مبادا ما هم جزء این برده ها ی دنیا باشیم!

نکنه ما هم دین بازیچه ی زبونمون باشه و خودمون خبر نداریم!!!

آیا دین بازیچه زبونمون نیست وقتی که با خیال راحت غیبت می کنیم و ککمون هم نمی گزه!

در حالی که دین اسلام به شدت هرچه تمام تر غیبت رو نهی کرده ، تا اونجا که روایت داریم که غیبت از زنا هم بدتره! (الغیبتُ اشدّ مِنَ الزّنا)

آیا دین بازیچه زبونمون نیست وقتی که در صدا و سیما و سینمامون اساس فیلمهای طنز بدون استثنا، بر مبنای "دروغ گفتن های مکرر" شکل میگیره. و چه چیزی برای یک جامعه، بدتر از این که "دروغگویی" نه تنها قبیح شمرده نشه بلکه به صورت خیلی جذاب و کاربردی آموزش داده میشه!

آیا دین بازیچه ی زبونمون نیست وقتی که در مراسم عزای حسینی، آرایش کرده حاضر میشیم! و بعد توجیه میکنیم که آرایشمون خیلی خفیفه!! و فراموش میکنیم که معیار سنجش اعمال ما "ذره" است. ( و مَن یَعمَل مِثقال ذرةٍ شراً یرَه)

 آیا دین بازیچه ی زبونمون نیست وقتی که جوک های تمسخرآمیز رو مرتبا برای همدیگه پاس کاری می کنیم. در حالی که پیامبر اکرم(ص) یکی از اولین آموزه هایشان بعد از مبعوث شدن، مبارزه ی جدی با برتری طلبی های قومیتی بود. چگونه میخواهیم روز قیامت خودمون رو از زیر دین ترک ها و لرها و عرب ها و ... خلاصی بدهیم؟ چرا وقتی می تونیم بنویسیم "یکی" - "یه نفر" و ... اصرار داریم که بنویسم "ترکه ، لره ، عربه و... از اون بدتر چطور وجدانمون اجازه میده که وصله های بسیار زشت و قبیح جنسی رو به مردم فلان شهر بزنیم؟ آیا فکر کرده ایم این خنده های چند ثانیه ای، روز قیامت چقدر ما رو خواهد گریوند؟

آیا دین بازیچه ی زبون اونایی نیست که تا وقتی که زندگیشون رو براهه بسیجی هستند! ولی همینکه شرایط اقتصادیشون کمی به هم ریخت میشند مخالف دوآتیشه نظام !

باورتون میشه این جمله ی قصار!! رو با گوشهای خودم از زبون یکی از آشناهامون شنیدم: ما با این انقلاب مشکلی نداریم، وضعمون خوب باشه دیگه فرقی نمیکنه شاه بالا سرمون باشه یا خمینی! حالا مقایسه کنید با ابوذر که از شدت گرسنگی، آجر به شکمش می بست ولی حاضر نشد که بره زیر پرچم معاویه.

 آیا دین بازیچه زبونمون نیست وقتی که خودمون رو شیعه ی علی(ع) می دونیم اما هیچ حساسیتی نسبت به حجاب ناموسمون نداریم. آیا علی علیه السلام نفرمود : "خدا لعنت کند کسی را که غیرت ندارد"

آیا دین بازیچه ی زبونمون نیست وقتی که نمازهامون با حجاب کامل(بدون معلوم بودن حتی یه تار مو) خونده میشه اما در کوچه و بازار ...

آیا دین بازیچه ی زبونمون نیست وقتی در بین فامیل به عنوان خونواده ای مذهبی شناخته می شیم اما جشن ها و عروسی هامون درست مثل کسانیه که هیچ تقیدی به این امور ندارند!

آیا دین بازیچه ی زبون اونایی نیست که وقتی مهمون میاد خونشون ظاهراً چادر سرشون می کنند ولی زیر چادر، لباس نامناسب تنشونه و انگار قسم خوردند که هر چند دقیقه یکبار چادرشون رو باز و بسته کنند !

آیا دین بازیچه ی زبونمون نیست وقتی میگیم "یا صاحب الزمان" اما بسیاریمون حاضر نیستیم سهم امام زمان (خمس) رو از توی مالمون بیرون بیاریم تا در راه امام زمان(ع) مصرف بشه. خیلی از ماها، حتی نمیدونیم "سال خمسی" چیه؟!

آیا دین بازیچه زبونمون نیست وقتی که خیلی چیزها رو میدونیم ولی بهشون عمل نمی کنیم! و بعد توجیه میاریم که عمل مهم نیست و "دلت باید پاک باشه"!

و حال آنکه خداوند در سوره ی عصر، قسم یاد میکنه که همه در حال خسران و زیان هستند مگر کسانی که ایمان دارند و عمل صالح انجام می دهند و...